“Wie maakt er schoon? En wie kookt er?” vroeg Jilly. Toen voegde ze nerveus toe, “Ik kan niet zo goed koken.”
“Onze huishoudster, Gabriela, zorgt daar allemaal voor. Ze komt uit Guatemala. Ze woont bij ons, in haar eigen appartement beneden. Je zult haar snel ontmoeten. Zij zal voor je zorgen als ik weg ben.”
Er viel nog een stilte.
Toen vroeg Jilly, “Gaat Gabriela me slaan?”
De vraag deed Riley perplex staan.
“Nee. Natuurlijk niet. Waarom zou je dat denken?”
Jilly antwoordde niet. Riley probeerde te begrijpen wat ze bedoelde.
Ze probeerde tegen zichzelf te zeggen dat ze niet verbaasd moest zijn. Ze wist nog wat Jilly gezegd had toen ze haar gevonden had in de vrachtwagencabine, en haar verteld had dat ze naar huis moest.
“Ik ga niet naar huis. Mijn vader zal me in elkaar slaan als ik terugga.”
De kinderbescherming had de voogdij over Jilly al van haar vader ontnomen. Riley wist dat Jilly’s moeder al lang geleden vermist was geraakt. Jilly had ergens een broer, maar niemand had in tijden van hem gehoord.
Het brak Riley’s hart om te beseffen dat Jilly eenzelfde soort behandeling in haar nieuwe huis verwachtte. Het leek erop dat het arme meisje zich amper iets beters kon voorstellen.
“Niemand gaat je slaan, Jilly,” zei Riley, haar stem trillend van emotie. “Nooit meer. We gaan goed voor je zorgen. Begrijp je dat?”
Weer gaf Jilly geen antwoord. Riley wilde zo graag dat ze zou zeggen dat ze het inderdaad begreep, en dat ze geloofde wat Riley zei. In plaats daarvan veranderde Jilly van onderwerp.
“Ik vind je auto leuk,” zei ze. “Mag ik leren autorijden?”
“Natuurlijk, als je iets ouder bent,” zei Riley. “Ga nu eerst maar eens wennen aan je nieuwe leven.”
*
Er viel nog steeds een beetje sneeuw toen Riley voor haar rijtjeshuis parkeerde en zij en Jilly uit de auto stapten. Jilly’s gezicht vertrok een beetje toen de sneeuwvlokjes haar huid raakten. Ze leek deze nieuwe sensatie niet echt prettig te vinden. Ook was ze helemaal aan het rillen van de kou.
We moeten snel wat warmere kleren voor haar gaan kopen, dacht Riley.
Halverwege tussen de auto en de voordeur bleef Jilly stokstijf stilstaan. Ze staarde naar het huis.
“Ik kan dit niet,” zei Jilly.
“Waarom niet?”
Jilly zei even niks. Ze zag eruit als een doodsbang hertje. Riley vermoedde dat het vooruitzicht om in zo’n fijn huis te wonen haar overweldigde.
“Ik zal April in de weg zitten, niet?” zei Jilly. “Ik bedoel, het is haar badkamer.”
Ze leek naar smoesjes te zoeken, naar redenen waarom dit hele gebeuren niet zou werken.
“Je zult April niet in de weg zitten,” zei Riley. “Kom mee naar binnen.”
Riley opende de deur. Binnen zaten April en Riley’s ex-man, Ryan, te wachten. Ze glimlachten uitnodigend.
April rende meteen op Jilly af en gaf haar een flinke knuffel.
“Ik ben April,” zei ze. “Ik ben zo blij dat je hier bent. Je gaat het hier heel leuk vinden.”
Riley was verbijsterd over het verschil tussen de twee meisjes. Ze had April altijd nogal dun en slungelig gevonden. Maar ze leek best stevig nu ze stond naast Jilly, die in vergelijking erg mager was. Riley vermoedde dat Jilly in haar leven honger gekend had.
Zoveel dingen die ik nog niet weet, dacht Riley.
Jilly glimlachte nerveus terwijl Ryan zich voorstelde en haar omhelsde.
Opeens kwam Gabriela vanaf beneden de trap op rennen, en stelde ze zichzelf voor met een brede lach.
“Welkom bij de familie!” riep Gabriela uit, en ze knuffelde Jilly.
Het viel Riley op dat de huid van de stevige Guatemalteekse vrouw maar iets donkerder was dan Jilly’s olijfkleurige huidtint.
“Vente!” zei Gabriela, die Jilly’s hand pakte. “Laten we naar boven gaan. Ik zal je je kamer laten zien!”
Maar Jilly trok haar hand terug en bleef trillend staan. Tranen begonnen over haar wangen naar beneden te stromen. Ze ging op de trap zitten en huilde. April ging naast haar zitten en legde haar arm om haar schouders.
“Wat is er, Jilly?” vroeg April.
Jilly schudde treurig haar hoofd.
“Ik weet het niet,” snikte ze. “Het is gewoon... Ik weet het even niet. Het is zoveel allemaal.”
April glimlachte warm en klopte haar zachtjes op haar rug.
“Ik weet het, ik weet het,” zei ze. “Kom mee naar boven. Je voelt je binnen de kortste keren thuis.”
Jilly stond gedwee op en volgde April naar boven. Riley was blij met hoe goed haar dochter met de situatie omging. Natuurlijk had April altijd al gezegd dat ze een klein zusje wilde. Maar April had zelf wat moeilijke jaren meegemaakt, en was ernstig getraumatiseerd door criminelen die wraak op Riley wilden nemen.
Misschien, dacht Riley hoopvol, kan April Jilly beter begrijpen dan dat ik dat kan.
Gabriela keek de twee meisjes meelevend na.
“¡Pobrecita!” zei ze. “Ik hoop dat het goed met haar komt.”
Gabriela ging terug naar beneden en liet Riley en Ryan alleen. Ryan keek wat beduusd naar de trap.
Ik hoop dat hij zich niet bedacht heeft, dacht Riley. Ik zal zijn steun nodig hebben.
Er was veel gebeurd tussen haar en Ryan. Hij was tijdens de laatste jaren van hun huwelijk veel vreemdgegaan en had zijn vaderrol niet vervuld. Ze waren uit elkaar gegaan en gescheiden. Maar Ryan leek de laatste tijd veranderd te zijn, en ze hadden voorzichtig wat meer tijd met elkaar doorgebracht.
Ze hadden het erover gehad om Jilly in hun leven te brengen. Ryan had enthousiast over het idee geleken.
“Ben je hier nog steeds oké mee?” vroeg Riley aan hem.
Ryan keek naar haar en zei, “Ja. Maar ik zie dat het wel lastig gaat worden, hoor.”
Riley knikte. Toen viel er een ongemakkelijke stilte.
“Ik denk dat ik maar beter kan gaan,” zei Ryan.
Riley voelde zich opgelucht. Ze gaf hem een vluchtige kus, en hij trok zijn jas aan en vertrok. Riley schonk wat te drinken voor zichzelf in en ging in haar eentje in de woonkamer zitten.
Wat heb ik ons allemaal op de hals gehaald? vroeg ze zich af.
Ze hoopte maar dat haar goede bedoelingen haar gezin niet weer zouden verscheuren.
HOOFDSTUK TWEE
Riley werd de volgende morgen wakker met een hart vol bezorgdheid. Dit zou de eerste dag van Jilly’s leven bij haar thuis zijn. Ze hadden veel te doen vandaag en Riley hoopte dat er geen problemen in petto waren.
Ze had zich gisteravond gerealiseerd dat Jilly’s overgang naar haar nieuwe leven voor hun allemaal hard werken zou worden. Maar April was bijgesprongen en had Jilly geholpen om haar draai te vinden. Ze hadden kleren uitgekozen die Jilly vandaag kon dragen. Deze kwamen niet uit de schamele boodschappentas waarin ze al haar bezittingen had meegenomen, maar uit een stapel nieuwe kleding die Riley en April voor haar hadden gekocht.
Uiteindelijk waren Jilly en April naar bed gegaan.
Riley was dat ook, maar ze had onrustig en woelig geslapen.
Nu