Zorza polarna. Phillip Pulman

się do przedpokoju, po niespełna trzech sekundach już otwierała drzwi wejściowe, a chwilę później znalazła się po ich drugiej stronie i po cichu zamknęła je za sobą. Z Pantalaimonem-szczygiełkiem zbiegła po schodach i uciekła.

      6

      Sieci

      Pośpiesznie oddaliła się od rzeki, ponieważ nadbrzeżny bulwar był szeroki i jasno oświetlony. Między rzeką a Królewskim Instytutem Arktycznym – jedynym miejscem w mieście, do którego Lyra umiała trafić – rozciągała się plątanina wąskich, krętych uliczek. Zagłębiła się więc w ten labirynt.

      Ach, gdyby znała Londyn tak jak Oksford! Wiedziałaby wtedy, których ulic lepiej unikać, gdzie można wyżebrać coś do jedzenia, albo – to byłoby najlepsze – do których drzwi warto zapukać w poszukiwaniu schronienia. Tymczasem w ten chłodny wieczór mroczne zaułki tętniły ruchem i tajonym życiem, o których nie miała pojęcia.

      Pantalaimon zmienił się w żbika i rozglądał się po okolicy bystrymi ślepiami. Od czasu do czasu przystawał i jeżył grzbiet, a wtedy Lyra rezygnowała ze skrętu w wybraną ciemną uliczkę i szła dalej prosto. Noc rozbrzmiewała dźwiękami: wybuchami pijackiego śmiechu, piosenką rozpisaną na dwa jazgotliwie podniesione głosy, turkotem i zgrzytem jakiejś źle nasmarowanej maszynerii w piwnicy. Lyra poruszała się wśród nich z najwyższą ostrożnością, trzymając się cienia i wąskich uliczek, połączona z Pantalaimonem w synergii zmysłów.

      Zdarzało się czasem, że musiała przejść na drugą stronę jakiejś większej, jasno oświetlonej ulicy, po której z pomrukiem sunęły tramwaje, sypiąc skrami z podwieszonych nad torowiskiem przewodów jantarycznych. Przechodzenie przez ulice w Londynie regulowały ścisłe przepisy, ona jednak szła prosto przed siebie, a kiedy ktoś zaczynał na nią krzyczeć, po prostu uciekała.