– Mnn, тийм ээ! – өвгөн анхаарлаа төвлөрүүлэв. Оттила корпорацын ховилыг хараад, нүдээ бүлтийлгэн толгойгоо өндийлгөөд толгойгоо төгсгөл рүү нь шидээд зөвхөн нойрмог нойрмогыг харав.
– Суугаад бай!! гэж хашгирав. Корпорац нь анхны байрлалдаа суув.
– Би санаж байна. Хайрцаг… энэ хүн хамраа алдчихсан…
– Санаж байна уу?
– Зөв шүү!!
– Тиймээс бид түүнийг хайх болно. Өөрөө … – Оттила тааз руу хуруугаа дүрв. – надаас хагас өдөр асуув. Энэ асуудлыг би хувьдаа өөрөө хүсч байхыг тэр маш их хүссэн. Тиймээс ярихын тулд хувь хүний хяналтанд орсон.
– Бурхан уу?
– Үгүй ээ, чи тэнэг юм, Маршал. Нууу, бурхан минь. Тэр үнэ цэнэтэй зүйл байхгүй гэж хэлэв … – Оттила захирагдан зогсож, өвдөг дээрээ үсэрч, нөхцөл байдлыг хяналтандаа авав.
– Тэгээд бид түүнийг хэрхэн хайх вэ. Энэ бол түүх үү?! Түүнээс гадна тэд үхсэн.
– Тэд хэн бэ?
– За, эдгээр нь, гол дүрүүд нь аль эрт нас барсан… мөн Гогол бол гол гэрч, мөн адил… сайн байна, үхсэн.?! Энэ бол хошин биш.. Аан?
– Тэнэг. – Муур Инцефалопатын өвөр дээрээс үсрэв. -Бид хулгайлагдсан зэсийн самбар дээрээс хөшөө хайх болно. Гэр оронгүй хүмүүс эсвэл хуурамч хүмүүс. Бүгдээрээ NOSU-ийн дурсгал, магадгүй… эртний эдлэл.!?
– Тэгээд хэн энд үлдэх вэ?
– Гол нь Изолде, Иззи нар.
– Тэр жаахан хэвээр байна уу?
– Юу ч өчүүхэн зүйл биш, би түүний наслалт эмэгтэйг аль хэдийн мэддэг байсан.
– Үүний тулд маш их оюун ухаан хэрэггүй: үүнийг тавьж, нулимж, явсан…
– Яаж мэдэх, яаж мэдэх вэ…
– Үгүй ээ, эзэн минь, би үлдэж болох байсан, зүрх минь сул дорой…
– Юу ч биш, энд Санкт-Петербургт та хийнүүдээр амьсгалах болно.
Харутун бас Клопын эхнэртэй үлдэх зүйл хэлэхийг хүсч байна. Гэхдээ тэр бодлоо алдаж, өвдөг дээрээ мөлхөж буй хоёр сүүл рүү харан эрхий хуруугаараа өмднийхөө материал руу шавж дарав.
– Та юуг бүдгэрүүлэхийг хүссэн бэ? – гэж сандарч нүдээ бүлтийлгэн Оттилаг асуув.
– Надад мөнгө, эм байхгүй.
– За, үүнийг шийдэх боломжтой. Бүх зүйл төсөвт мөнгө төлдөг. Хэрэв бид хамар олдвол.
– Тэгээд бид олохгүй бол?
– Хэрэв бид үүнийг олохгүй бол бүх зардлыг… танаас хасах болно.
– Яаж?
– Тэгээд. Хэрэв та тэнэг асуулт асуусаар байвал ажлаа алдаж магадгүй юм. Ойлгож байна уу?
– Зөв байна, ойлголоо. Бид хэзээ явах вэ?
– Тэнэг асуулт. Бид хэдийнэ тэнд байх ёстой. Одоо явцгаая!
– Тэгээд удахгүй юу болох вэ? Би авдараа аваагүй юу?
– Бид үүнийг үргэлж бэлэн байлгах ёстой. Та хаанаас ажил олж байгаагаа мэдэж байсан… Дашрамд хэлэхэд, ижил зүйл…
– Юу?
– Би чемоданаа саваагүй. Тиймээ, бид тэдэнд хэрэггүй. Ирсэн даруйдаа хэрэгтэй зүйлээ худалдаж аваарай. Би банкны карттай.
– Мөнгө хүрэлцэхгүй байгаа бол?
– Тэр шиднэ. гэж дахин хэлэхэд дүүргийн цагдаа таазан дээр хуруугаа гозойлгосон бөгөөд хийрхсэн хэв маягаар үсрэн босоод, ширээний ард хамт ажиллагсдынхаа хамарны өмнө хөлөө илж байв. Тэр хөл дээрээ