OP DIE DAG. Humoristiese waarheid. СтаВл Зосимов Премудрословски

het nie, maar Lech het ons versigtig wakker gemaak.

      – Stasyan, Tarzana!

      – Gaan weg van my, Satan!!

      let op VIERTE

      Kelder kelder

      – Nou dan? Sal hierdie werf gaan?

      – Damn, daar is ’n swembad.

      – Nou ja, en motors rond.

      – Jy, Dan-basaar, dat daar ’n plek is?

      – Muuu. – sê Denis. – wag, nè?! Daar!.. Kelder!!. Ek het ses maande daarin gewoon!

      Ons draai na hom toe.

      Nadat ons deur die karton na die trappe van die kelderverandaai neergedaal het, sien ons van links na ’n deur en ’n derde van die deur wat daarop hang, blykbaar die ingang van die kelder.

      – Haal dit af!! Ek skree vir ’n sigeuner. Hy trek haar beroemd weg, die deur val af met ’n gebrul. Die sigeuner stap binne die deuropening.

      – Ag-seun, maar dit dryf hier?! – die sigeuners was bang en het op die water gespat en na ons toe teruggekom.

      – Wat is dit? vra Dan.

      – Kom en hier op die eiland drink ons. Lig val vanaf die opening en daar is niemand. (Dit wil sê polisie). – Ek besluit toe en neem ’n bottel hawe. Toe ek dit met ’n sirkel met my tande oopmaak, gee ek dit aan ’n vriend. Ek wil daarop let dat slegs kommuniste, polisie, militêre en haweloses die reg het om mekaar werklik ’kameraad’ te noem! En wat: dinge is gratis; voedsel in vullisblikke of voer, ook gratis; behuising in kelders en solder, weer gratis. Wat is nie kommunisme nie?! Kortom, my vriend het die aanbod van plesier van my aanvaar. Ek maak nog ’n bottel hawe oop en bied dit aan Dan en die derde gee die sigeuner. Hulle het in verwarring geval, en ek het ’n weggooiglas uitgehaal en in die middel van die skare gebring.

      – Che, uitbroei? Giet?! – Ek het geglimlag. Die drie van hulle het my op ’n slag uitgestort en weer in verwarring geval, en stip na my gestaar.

      – Waarna staar jy? Gaan drink! Ek stel voor en drink ’n glas. Die stilte is verbreek deur die onbegryplike kameraad.

      – En dit is nie eens ’n eiland nie, maar hierdie wh-hoe-dit?

      – Ass. – Sigeuners bevestig.

      – Ja… nee, nou-goed-goed-middag-goed-middag,..

      – Wel, wel?

      – P-skiereiland, moron. – gekorrigeer met ’n bespotting van Dan.

      – Ja. Sigeunersin, wat doen jy? – Kameraad het sy aandag afgewend.

      – Kuz Jabere, Vishma.

      – En in Russies? Het ek gevra.

      – Moenie in Russies vertaal nie.

      – Kyk, verdwyn die stilte en steek die vinger van die een hand uit, kameraad, en die ander hou, hou ’n vuis met klere, die sigeuner skiet op homself ’n golf op en laat alles dryf om te beweeg. Kringe verskyn op die water vanaf die kolom op die rand van die keldervertrek, verlig in ’n volledige skemering, dan ’n kaal kop en ’n geswelde snuit van een of ander vrou. En dit alles is nie so oorhaastig nie.

      – Wel, hel toe?! – Verbaas sonder om kameraad te stotter.

      – Gaan hier weg!! – staan Dan op met ’n borrel wyn.

      – Oh-bye, ’n lyk!! – Die sigeuner spring uit en laat val sy bottel, die een vir die Ulka, uit. – Oh-fight, mumbler!! – hy was nog meer bang en het ’n borrel gelig.

      – Ja, ’n lyk. – Ek het rustig gesteun.

      Ons het die drank op ’n ander plek voortgesit.

      «N Week is verby. Op die nikkel naby die Alexander Nevsky Lavra-metrostasie het die Cop-bubo binnegekom, ver van ons af gestop en twee voogde het daaruit gekom en in die rigting van ons beweeg, baie stadig. Ons het gedrink in die kolom van die Moskou-hotel. Ons het die keuse gehad: óf om alkohol, verdun met heilige water uit die Lavra, te drink, maar in die hande van die geregtigheid te val; of breek in verskillende rigtings, maar moenie mollig wees nie en bring hul toestand nie normaal nie. Ek en ’n paar kamerade het ’n ent verder van teenoorgestelde kante af beweeg en die uitsig van die skare versprei.

      Hulle neem Big Seryoga met ’n swart oog, waarvan die onderste ooglede soos ’n labia lyk. En sy drinkgenote. Die rede hiervoor was, soos dit later geblyk het: die verwydering van die lyk uit die kelder, waar ons vroeër probeer het om te mollig. Die lyk, blyk dit na ons vertrek, op sy beurt ’n weeklikse halfsirkel te maak, vas aan die werk van die verwarmingshoof met ’n deursnee van tweehonderd millimeter elk, ’n stywe bondeltjie en in jute toegedraai, en veselglas…

      «N Jong, nie-plaaslike student, wat op die vooraand van ’n drankie uit ’n studentensaal geskop is, het in die dieptes van die kelder geklim op ’n swartbord wat deur iemand gegooi is en sy voete natgemaak en op ’n pyp gespring het, en die golf het geroer. Die man, nie gewoond aan die vloer met somber lig nie, het hy dronk sywaarts op die verwarmingsinstallasie geval en gesnork. Naby ’n drywende lyk, gehaas en in die digte geswem. Raak aan die baba se stertbeen, neus. Die lyk het gevries. In die oggend het ’n dik ligstraal nie eers die man laat rus nie. Hy was besig met verlore dae van slapeloosheid.

      – Hier? – brul Groot Seryozha.

      – Ja. – het die kolonel die polisie geantwoord – Fuuu!!, en wat ’n stank?!