– — Че идэх үү? – Черевич Чмореко тэсэж чадахгүй байв.
– — Та бол гол хүн, чи оройнуудыг хэрхэн хооллох талаар бодож үзээрэй. – гэж генерал Засратич хариулав.
– — Мөн таны даалгавар юу вэ? – Черевич, албан ёсны булчирхайд хорсол, мэлхий, таргалалттай хамт. Эцсийн эцэст тэд бүгд өөрийн хувийн Казул, дараа нь бүгдэд нь тус тусдаа байсан. -Миний ажил бол бодож, анхаарлаа төвлөрүүлэхгүйн тулд чиний үг хэлэх, үглэхгүй байх явдал юм. Черепук Черевичийг ширтээд хуцав.
– — Бидний даалгавар бол хулганаа хамгаалах явдал юм!
– — Мөн хооллоорой … – Черевич тогоогоо дээш өргөөд өндрөөс бардам харав.
Генерал Шровет юу ч хэлсэнгүй, сахиус руугаа эргэж тушаав.
– — Өөрийгөө тодорхойл!!!! – уг нь барих. Бүх халаасууд тэр дороо багийг хүлээж нэг мөрөнд эгнээнд жагсав.
– — Тэгэхээр тулаанчид!! – Черепук харьяа алба хаагчдынхаа бамбайг сайтар шалгаж, дүрмийн дагуу ямар нэгэн зүйл олох гэж найдаж байсан ч үр дүнд хүрээгүй.
– — Хүүхдүүд минь!!! Аавууд очоод эрье!!!! Хурдан!!! OOOTOTOTSTOOOY!!!!
– — Тэгээд юу хайх вэ хүү минь? – гэж тэмцэгчдийн нэгээс асуув. «Хүү» нь ахмад настнуудад, «эцэг» нь залуу эсвэл захирагдагчид ханддаг гэдгийг тайлбарлаж өгье.
– — Би чиний хүү Чмир биш. Би бол таны генерал!! – Засратич уурлаж, консерватив, хуучин хэв маягаар, албан тушаал, албан тушаалд дассан, эс тэгвээс сахилга бат нь дэмий хоосон юм. – ойлгож байна уу?
– — Тиймээ хүү минь!!! – гэж тэмцэгчид найрал дуугаар хариулав. Тэднийг шинэ байдлаар заадаг байсан тул генерал юу яриад байгааг ойлгосонгүй.
– — Оболт … – Засратич руу нулимс цийлэгнэн харав. Урьд өмнөх үеийнх биш гэж тэр бодов. – Тэгээд Черевичээс асуух зүйл байна. – гээд нүдээ бүлтийлгэж ноён Чмор Иког харлаа.
– — Би, би Чөтгөр үү! Дуулгаваргүй байдлаас болж та хоол хүнснээсээ ангижрах болно!! Та нар бүгдийг сонссон уу?
– — Мэлхийний ам гэж хэн бэ, та Burrow-д