– — Хамгийн гол нь хэл байх ёстой. – гэж Черчильч нэмж хэлэв. – бор шувуу шиг ярьдаг, ялзарсан…
Гэхдээ Стасян тэднийг сонсохоо больсон бөгөөд тэднийг хараагүй. Тэрбээр нүхнээс аажим аажмаар гарч ирсэн сахалтай сахалтай нүхнээс хамар сонирхож эхлэв. Мэнгэ байсан, гэвч Стасян үүнийг мэдээгүй. Ойр хавьд хэвтсэн сүрэл авч, дээшээ татаад хамрын нүхэнд нь хийгээд хамар, сахлаа нүхэнд хийв. Сүрэл савыг аажмаар өдөөж, үүнтэй адил удаан найтаав. – Aaapchkhiii … – хамрын нүхнээс гарч, бас аажмаар байв. Стасян тэр ч байтугай нойр авахаа больж, сүрэл нь газар хүрч, мэнгэ дахиад дээш гарч, аажмаар харуулав: сахлын эхэнд, дараа нь хамар. Бор шувуу ч мөн адил инээмсэглэв. Сүрэл аажмаар хутгаж, Стасян үүнийг сахалтай уяв. Усан хурхиралт шиг удаан найтаалт, сүрэл байв, аажмаар боловч хөшөө нь нисч, сахлаа татав.
– — Ахх!! – мэнгэ мөрөө хавчуулаад ирэн, сахалтай сахлаа тайлж, хараал өвдөж, жоом шиг хурдан зугтав. Стасян хажуугаар нь гэдсээ барьж авав. Баг өнгөрсөн бүх хугацаанд нэг үсрэлт хийсний дараа л тэтгэвэрт гарсан. Стасян уйдаж, алхаж эхлэв: энд, тэнд. Гагцхүү тэр сахлаа сахисандаа харамсаж байв, ойролцоо тэр мэнгэгээс айсан мангас байсан шинэхэн живэх хогийг анзаарав. Бор шувуу босч баяртайгаар хэлэв:
– — Өө, Тэнгэрлэг хүчин, Тэнгэрийн үүлс, Шаргал нар, баярлалаа!!! Өө, тэнгэрлэг хүчнүүд!!!!! – гээд тэр ялаа санаж, ялаа руу дүрэлзэж, тэр үед муруйж, ялаа хүлээж эхлэв.
– — За, тэд хаана байна? – бор шувуу чангаар санаа зовов.
– — Бид энд ирлээ, гүйцээрэй! – гэж Гавлын яс Засратич хариулав.
– — Тийм ээ, та биш. Би та нарт өвчтэй байна. – Тэгээд Стасян гараа даллаж, нарийсал нь илүү өргөн тархах болно.
– — Аа, энэ ялаа хэн бэ? – Черевичээс асуув.
– — Одоо та харж байна, зөвхөн тэвчээр. – мөн бор шувуу эргэн тойрноо харж эхлэв.
Аз болоход, зөгийн балтай ижил ниссэн хоёр тэрбум ялаа үлдэгдэл хоол хүнс эрж хайсан боловч харамсалтай нь Касулиа шард шиг хоол хийж чаддаг амьдрагчдын дунд дэлбэрэлтээс хойш зөвхөн энэ мэнгэ байсан бөгөөд тэр бүгд л байсан. ерөнхийдөө тэр нүхнээс мөлхөж, нүхэнд ордоггүй, гэхдээ тэр температураа өөрчлөхийн тулд нүүрээ дэлгэн гарч ирэв. Эсвэл тэр халдвартай газар хурхирахдаа тэр ч байтугай мөлхөж байсан ч байж магадгүй юм. Шуугиан тарьж, зодож, шуугиан тарьж байна.
Зөгийн бал болон түүний хүмүүсийн хамрын нүхэнд дуртай үнэр оров. Бүгдээрээ урамшуулж, уурлав.
– — Ай, чи ирээрэй! гэж тэр дуу алдан хашгирав. – Энд байна уу? Энэ дермис овоолго дээр нисч, бистро идээрэй. Олон түмэнд хүч хэрэгтэй. – тэд бүгд нэг дор нисч, бор шувуунд суув, гэхдээ тархи нь удаан өлссөний улмаас ажиллаагүй бөгөөд тэд дахин нэг өгөөшний төлөө унав. Хог нь хөлдчихөөд Стасян хэлэв:
– — Сайн уу, хонгор минь нисээд ир!!! Танихгүй байна уу??
– — Өө! – Зөгийн бал нисч, тэр даруй өөрчлөгдсөн. – Өө!! Чи амьд уу, эрхэм ээ? Таныг амьд харах нь ямар их адислал вэ!
– —