Odwaga w przywództwie. Brene Brown

ile o to, kto się czuje samotny. Ilu z was teraz podniesie rękę?

      W górę uniosło się co najmniej piętnaście rąk.

      Wielu z nas trudno się przyznać do samotności. Spodziewałam się, że może jedna osoba się na to zdecyduje. Byłam zszokowana, gdy zobaczyłam aż piętnaście rąk. Zabrakło mi odpowiednich słów, żeby to skomentować, po głowie krążyło mi tylko: „O, rany!”. Naprawdę nie wiedziałam, co robić.

      Stałam tam więc przed tymi wszystkimi ludźmi całkowicie oszołomiona i myślałam, że przecież nie jestem terapeutą. Nie wiem, co robić w takich sytuacjach. A już zdecydowanie nie wiem, co zrobić w sytuacji, gdy jedna czwarta grupy deklaruje coś tak głęboko osobistego. Tak naprawdę, to stale się zastanawiam, jak radzić sobie z takimi emocjami u siebie. Zdecydowanie nie czułam się komfortowo. Najchętniej zmieniłabym temat. Odwagę odnalazłam dzięki temu, czego mnie nauczyła Brené. Jeszcze pięć lat wcześniej, gdy nie wiedziałam, czego uczy Brené, na pewno nie zebrałabym się na odwagę, żeby takie pytanie zadać – no i na pewno nie zdołałabym sobie poradzić z tymi reakcjami.

      Nasze siły powietrzne – i zresztą siły zbrojne w ogóle – borykają się obecnie z problemem samobójstw, których przyczyną okazuje się poczucie osamotnienia i bezradności. Jako liderzy robimy, co w naszej mocy, aby docierać do ludzi i przekonywać, że samobójstwo nie jest rozwiązaniem. Bardzo wiele czasu poświęcamy na przedstawianie najróżniejszych dostępnych możliwości, ale wydaje mi się, że zbyt rzadko zdarza nam się otwarcie mówić o tym, że wielu ludzi zmaga się z problemem samotności – że nie próbują nawiązywać kontaktu, że nie wyciągają ręki.

      Doskonale zdawałam sobie sprawę, że zadając to pytanie, nie będę się czuła komfortowo – ale wiedziałam, że zdecydowanie powinnam je zadać. Postanowiłam więc znaleźć w sobie odwagę, wykazać się wrażliwością i skupić na chwili obecnej.

      Postawiłam na szczerość.

      – Przykro mi, że tak jest. Dotąd jeszcze nigdy nie rozmawiałam z wami o samotności. Dzisiaj patrzę na te wszystkie ręce uniesione w górę i trochę się boję, bo nie do końca wiem, co z tą informacją zrobić. Z mojej perspektywy jako lidera wygląda to tak, że jak mi ktoś powie, że jest zmęczony, to mogę go wysłać do domu, udzielić mu urlopu, wysłać na krótkie wakacje i zalecić odpoczynek. Jeśli jednak komuś tak naprawdę doskwiera samotność, to takim zaleceniem mogłabym tylko zaognić problem, który przecież lotnictwo stara się na wszelkie możliwe sposoby łagodzić, a którego istota sprowadza się do tego, że ludzie tracą nadzieję i mają taki problem z nawiązaniem kontaktu z innymi, że posuwają się do najgorszego.

      Zdecydowałam się zadać trudne dla mnie pytanie i dzięki temu zapoczątkowałam wspaniałą wymianę zdań. Popołudniową uroczystość zwieńczyła dyskusja o tym, jak moglibyśmy wzmacniać relacje w obrębie jednostki, jak pomagać tym, którzy się czują osamotnieni, i jak budować wspólnotę, w której wszyscy mogą się dobrze czuć. Dowódca eskadry poczynił kilka cennych spostrzeżeń, dzięki którym mógł się skupić na odpowiednich rzeczach – w mniejszym stopniu na wynajdywaniu kolejnych zajęć i zmęczeniu, w większym zaś na budowaniu więzi i wzmacnianiu poczucia przynależności.

      To był też przełomowy moment dla mnie jako liderki. Tamtego dnia uświadomiłam sobie, że jeśli zdobędę się na odwagę, aby użyć odpowiedniego języka i zapytać: „Czy czujesz się samotny?”, to być może powstaną warunki do budowania więzi, dzięki której ktoś odzyska nadzieję. Być może za pomocą właściwego języka będę w stanie zbudować więź – i być może, być może – ktoś się zdecyduje przyjść do mnie i porozmawiać. Wtedy będziemy mogli coś poradzić. Na ogół nie najlepiej sobie radzę z dyskomfortem, który mi w takich chwilach towarzyszy, a gdy mam do czynienia z kimś, kto przeżywa jakieś trudności, to go wysyłam – w moim przekonaniu słusznie – do terapeuty, który jest fachowcem i może mu pomóc.