Soldaat, Broeder, Tovenaar . Морган Райс

is er dan, prinses?” zei Felene met een spottende glimlach.

      “Het is simpel,” zei Stephania, die zelf ook een glimlach op haar gezicht toverde. “Noem me geen prinses!”

      Haar hand haalde uit, en het mes glinsterde in de zon terwijl ze op Felene’s gezicht mikte.

      Ze voelde een stekende pijn in haar pols en het duurde even voor Stephania besefte dat Felene haar elleboog omhoog had gebracht. Het mes viel uit Stephania’s hand, en ze zag het over de reling vallen.

      Toen Felene haar sloeg, voelde ze een stekende pijn in haar wang. De klap was hard genoeg om Stephania te doen wankelen. Dit was niet de kwetsbare, meisjesachtige klap van een meisje van adel. Het was de klap van een zeevrouw, en de kracht deed Stephania hard op de planken van het dek neerkomen.

      “Denk je soms dat ik achterlijk ben?” wilde Felene weten. “Denk je dat ik niet weet dat je hier al mee bezig bent sinds we vertrokken zijn?”

      “Ik—” begon Stephania, maar het suizen in haar oren deed haar zwijgen.

      “Je hebt geluk dat je Thanos’ kind in je draagt, anders had ik je nu meteen aan de haaien gevoerd!” beet Felene. “Oh ja, ik heb de signalen opgemerkt! En nu vraag ik me af of ik je aan een slavenhouder zal verkopen, je zal doden zodra Thanos’ kind is geboren, of er gewoon mee kappen en weer koers zal zetten naar Delos!”

      Stephania wilde overeind krabbelen, maar Felene duwde haar weer tegen de grond. “Oh nee, prinses, je mag daar blijven liggen. Dat is veiliger voor ons allemaal, in elk geval tot ik genoeg touw heb gevonden om je aan de mast te binden.”

      Stephania keek langs haar heen, naar Elethe. Ze gaf haar een bijna onzichtbaar knikje, hopend dat het genoeg was.

      Dat was het. Haar dienstmeisje trok een kort, gekromd mes en sprong naar voren. Het leek erop dat Felene ook daarop was voorbereid, want ze draaide om haar as en pareerde de eerste aanval, haar eigen mes weer in haar hand.

      “Jammer,” zei Felene. “We hadden veel plezier kunnen hebben samen. Ik heb het Eiland der Gevangenen overleefd. Dacht je dat ik jou niet aan zou kunnen?”

      Stephania moest het gevecht dat volgde even bewonderen, en niet alleen omdat haar hoofd nog duizelde van Felene’s klap. Normaal gesproken had ze geen tijd om te kijken naar het spel van messen, of de zorgvuldig gescherpte vaardigheden van krijgers. Maar deze twee deden hun messen dansen in de zon terwijl ze vochten. Hun handen verwikkelden zich in elkaars armen, zoekend naar een opening. Stephania zag Felene voor een lage trap gaan, en een haal ontwijken. Ze bewoog zich dichter naar Elethe en worstelde met haar terwijl ze elkaar probeerden neer te steken.