เกิดเสียงโห่ร้องอย่างเห็นด้วยขึ้นทั่วห้อง อีเร็คเองก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“เช่นนั้นพวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” ท่านดยุคกล่าวต่อ “พวกเราจะปกป้องซาวาเรีย จะไม่ยอมแพ้ พวกเราอาจจะต้องตาย แต่เราจะตายด้วยกัน”
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เมื่อต่างหันไปพยักหน้าให้แก่กันอย่างเคร่งเครียด ดูเหมือนทุกคนกำลังพยายามหาคำตอบอื่น
“มีอีกทางหนึ่ง” อีเร็คบอกเสียงดังในที่สุด
เขารู้สึกว่าทุกคนจับจ้องมองมาที่เขา
ท่านดยุคพยักหน้า ให้เขาพูดต่อ
“เราสามารถโจมตีได้” อีเร็คกล่าว
“โจมตีหรือ?” ทหารหลายคนตะโกนขึ้นด้วยความประหลาดใจ “พวกเรามีกันแค่ไม่กี่ร้อยคน จะโจมตีทหารนับล้านคนได้อย่างไร? อีเร็ค ข้ารู้ว่าท่านกล้าหาญ แต่นี่ท่านเป็นบ้าหรืออย่างไร?”
อีเร็คส่ายศีรษะอย่างจริงจังที่สุด
“สิ่งที่ท่านไม่ได้พิจารณาคือทหารของแอนโดรนิคัสไม่คาดคิดว่าจะถูกโจมตี พวกเราได้เปรียบในเรื่องของการไม่ทันตั้งตัว เช่นที่ท่านกล่าว การนั่งอยู่ที่นี่ คอยตั้งรับ พวกเราก็ต้องตายแน่ แต่หากเราโจมตี เราจะสามารถจัดการพวกมันได้เป็นจำนวนมาก ที่สำคัญที่สุด หากเราโจมตีอย่างถูกวิธี และถูกที่ เราอาจจะทำได้มากกว่าการต้านพวกมันไว้ เราอาจจะชนะก็ได้”
“ชนะหรือ?!” ทุกคนร้องออกมา พลางมองอีเร็คด้วยความงุนงงอย่างเต็มที่
“ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ท่านดยุคถาม
“แอนโดรนิคัสคงจะคิดว่าพวกเรารออยู่ที่นี่