Her ikisi de tartışmanın orta yerinde durdu ve tıpkı fara yakalanmış bir geyik gibi dönüp ona bakakaldılar.
Babası “Nerelerdeydin?” diye kızarak sordu.
Scarlet şaşırmıştı. Babası ona daha önce hiç bağırmamış ve hiçbir zaman böyle bir ses tonu kullanmamıştı. Tartışmadan dolayı yüzü hala kıpkırmızıydı ve onu güçlükle tanıyordu.
“Ne demek istiyorsun,” dedi kendisini savunarak. “Ruth ile birlikte dışarıdaydım.”
“Bir saattir mi?”
“Ne diyorsun?” dedi, merak içinde. “Sadece birkaç dakikalığına dışarı çıkmıştım.”
“Hayır, birkaç dakika değildi. Yukarı çıkıp odana baktım, sonra seni dışarı çıkarken gördüm ve bu bir saat önceydi. Nereye gittin?” masanın etrafından ona doğru yürürken ısrarcı bir şekilde sordu. “Bana yalan söyleme.”
Scarlet babasının aklını tamamen kaçırdığını hissetti. Sadece annesi çıldırmamıştı, babası da ona katılmıştı. Scarlet dünyasının yıkıldığını hissediyordu.
“Neden bahsettiğinizi bilmiyorum,” diye çıkışarak yanıt verdi, sesini bir hayli yükseltmişti. Ama bir şekilde zaman duygusunu kaybedip kaybetmediğini merak etmeye başlamıştı. Ona bir şey olup olmadığını merak ediyordu. Yine bir yere gidip de hatırlamamış olabileceğini düşündü. Bu düşünce kalbinin hızlı hızlı çarpmasına neden oldu ve sessizce çıldırmaya başladı. “Yalan söylemiyorum. Ve beni yalan söylemekle suçlamanı da sevmiyorum.”
“Senin hakkında ne kadar endişelendiğimizi biliyor musun? Neredeyse yeniden polisi arayacaktık.”
“Üzgünüm!” diye bağırarak karşılık verdi. “Ben hiçbir şey yapmadım!”
Öfkesinden dolayı içten içe titriyordu ve buna biraz daha katlanamayacaktı. Döndü ve odadan hızla dışarı çıktı, bu sırada gözyaşlarına boğuldu. Merdivenlerden koşarak yukarı çıktı.
Anne ve babası canına tak etmişti. Bütün bunlar kaldıramayacağı kadar fazlaydı. Şimdi, babası bile onu anlamıyordu. Hayatı boyunca, her ne olursa olsun, her zaman onun yanında olmuştu.
Babası “Scarlet, buraya gel!” diye bağırdı.
Gözyaşları içinde “HAYIR!” diye bağırarak yanıt verdi.
Babasının ayak seslerini duyabiliyordu, merdivenlerde onu takip ediyordu ve bunu duyunca daha da hızlandı. Hızla koridordan geçti, odasına girdi ve kapıyı arkasından çarparak kapattı.
Birkaç saniye sonra babasının kapıyı yumrukladığını duydu.
“Scarlet. Kapıyı aç. Üzgünüm. Seninle konuşmak istiyorum. Lütfen. Özür dilerim.”
Ama Scarlet ışıkları söndürüp yatağına atladı ve kıvrılıp oturdu. Ağladıkça ağladı.
“Git buradan!” diye bağırdı.
Sonunda, ona sonsuz gibi görünen bir sürenin ardından ayak sesleri giderek uzaklaşıp kayboldu.
Uyumak için çok erkendi ve Scarlet başka bir şey yapmak için kendini çok halsiz hissediyordu. Uzun bir sürenin ardından uzanıp telefonunu eline aldı. Telefonu bildirimlerle dolup taşıyordu – Facebook sayfası yeni gönderim ve mesajlardan patlamak üzereydi. Bu daha kötü hissetmesine neden oldu ve telefonu kapattı.
Uzun bir süre sonra uzandı, yanına doğru yattı ve pencereden ağaçlara baktı; hepsi farklı renklerdeydi ve günün son ışıklarıyla parlıyordu. Birkaç yaprağın ağaçlarda düşüp yere doğru savrulmasını izledi.
Üzüntüyle dolup taşıyordu. Blake onunla olmak istemiyordu, Vivian tüm okulu ona karşı kışkırtmıştı, arkadaşları onu anlamıyordu, anne ve babası ona güvenmiyordu, o ise vücuduna neler olduğunu anlamıyordu. Ve daha da önemlisi, Sage ile konuşma şansını da kaçırmıştı. Her şey olabildiğine yanlış gidiyordu. Ve kafasında nehir kenarında, Blake ile birlikte olduğu o zamana geri dönüş yapmaktan kendisini alamıyordu. Kendisine ne olduğunu düşünmeden duramıyordu. Gerçekten, tam olarak kimdi o?
Uzanıp günlüğünü ve en sevdiği kalemi aldı, üzerine eğilip yazmaya başladı.
Hayatımı artık anlayamıyorum. Çok gerçekdışı. Az önce hayatımda gördüğüm en inanılmaz çocukla karşılaştım. Sage. İtiraf etmek istemiyorum, çünkü Maria onu seviyor, ama onu düşünmekten kendimi alamıyorum. Bir şekilde onu daha önceden tanıdığımı hissediyorum. Çok az konuştuk, ama onunla aramda bir bağlantı olduğunu seziyorum. Hatta Blake’den bile daha fazla.
Ama çok kısa sürede gitti ve ben onu aptalca bir şekilde geri çevirdim. Keşke yapmasaydım. Ona sormak için sabırsızlandığım bir sürü soru var. Mesela kim olduğu gibi. Burada ne yaptığı. Ve neden evimin önünde olduğu. Sadece buradan geçip gittiğini söyledi, ama nedense buna inanmadım. Bence o beni arıyordu.
Anne ve babamı artık tanıyamıyorum. Her gün her şey çok fazla değişiyor. Kendimin de kim olduğunu bilmiyorum. Bir zamanlar bildiğim tüm dünya, tanıdığım o güvenli dünya gitti ve yerine bambaşka bir dünya geldi. Ve yarın, her şey bir kez daha tamamen değişecekmiş gibi geliyor.
Yarından korkuyorum. Herkes benden nefret mi edecek? Blake beni görmezden mi gelecek? Sage’i görecek miyim?
Bir sonraki günün neler getireceğini tahmin bile edemiyorum.
Scarlet gözlerini açtı, kapı zili onu uyandırmıştı. Dışarı baktı ve sabah olduğunu görünce çok şaşırdı, yatak odasına güneş ışınları giriyordu. Giysileri içinde, yatak örtüsünün üzerinde uyuyakaldığını fark etti. Saatini alıp baktı: 8:30. Kalbi panikle sıkıştı. Okula geç kalmıştı.
Zil yeniden çaldı, Scarlet hemen yataktan fırlayıp ayağa kalktı. Saate bakılırsa, anne ve babası çoktan işe gitmiş olmalıydı, dolayısıyla kapıyı açması gerekiyordu. Sabahın bu kadar erken saatinde kapıyı kim çalıyor olabilirdi?
Kapı zilini duymazdan gelmeye ve acele edip okula hazırlanmaya niyet etti, ama zil yeniden çaldı.
Ruth havladıkça havladı ve sonunda Scarlet onu dışarı çıkardı ve merdivenlerden aşağı inerken onu takip etti, oturma odasından geçip kapıya doğru ilerledi.
Ruth onun önünde durdu ve deli gibi havlamaya başladı.
“Ruth!”
Sonunda Scarlet kapıyı açmaya giderken Ruth sessizleşti. Scarlet kapıyı yavaşça açtı.
Neredeyse kalbi duracaktı.
Sage orada durmuş, ona bakıyordu. Her iki eliyle de uzun, siyah bir gül tutuyordu.
“Böyle birden geldiğim için özür dilerim,” dedi. “Ama evde olacağını biliyordum.”
“Nasıl?” diye kafası tamamen karışmış bir şekilde sordu.
Sadece ona bakmaya devam etti.
“İçeri girebilir miyim?” diye sordu.
Scarlet “Şey…” diye cevap vermeye yeltendi.
Bir tarafı onu içeri davet etmek için yanıp tutuşuyordu, ama diğer tarafı delirmek üzereydi. Burada ne arıyordu? Ona neden siyah bir gül getirmişti?
Ama yine de, onu öylece geri gönderemezdi.
“Tabii ki,” dedi. “İçeri gel.”
Büyük bir adımla kapının eşiğinden