Riley, gözlükleri siyah çerçeveli, bilgisayarıyla çok meşgul olan laboratuvar teknisyeni Sam Flores’in masasının önünde durdu.
“Benim için ne haberlerin var Sam?” dedi.
Sam ekranından başını çevirerek ona baktı.
“Yani izinin hakkında değil mi? Şu an bazı ön raporlara bakıyorum. Sanırım fazla bir şey yok. Laboratuvar çalışanları çakıl taşlarında bir şey bulamadılar. DNA ya da kalıntı yok. Parmak izi de yok.”
Riley umutsuzca iç çekti.
“Bir değişiklik olursa bana haber ver,” dedi Flores’in sırtına vurarak.
“Hiç sanmam,” dedi Flores.
Riley, kıdemli ajanlar tarafından paylaşılan bölüme doğru ilerledi. Küçük cam duvarlı ofislerden geçerken Bill’in içeride olmadığını gördü. Bu onu biraz rahatlatmıştı ama er ya da geç aralarındaki anlaşmazlığı çözmesi gerektiğini biliyordu.
Kendi düzenli ve iyi organize edilmiş odasına girer girmez kendisine bir telefon mesajı bırakıldığını gördü. Mesaj bazı BAU davalarında görev alan Mike Nevins adlı adli psikiyatristtendi. Yıllar içinde onun olağanüstü bir anlayış kapasitesine sahip olduğunu ve yalnızca davalarda yer almadığını anlamıştı. Riley, Peterson’a yakalanıp işkence gördükten sonra Mike ona kendi stres bozukluğu seansları ile yardım etmişti. Şimdi de, sık sık yaptığı gibi, iyi olup olmadığını kontrol etmek için aramış olmalıydı.
Özel Ajan Brent Meredith’in geniş gövdesi kapıda belirdiğinde Riley onu aramak üzereydi. Bölüm komutanının kara, köşeli görüntüsü onun sert, duygusuz özelliklerini yansıtıyordu. Riley onu görünce rahatlamıştı. Onun varlığı daima huzur veriyordu.
“Hoşgeldiniz Ajan Paige,” dedi.
Riley tokalaşmak için kalktı. “Teşekkürler Ajan Meredith.”
“Dün akşam yine küçük bir macera yaşadığını duydum. Umarım iyisindir.”
“İyiyim teşekkürler.”
Meredith ona sıcak bir ilgiyle baktı ve Riley onun kendisinin iş için hazır olup olmadığını değerlendirmeye çalıştığını biliyordu.
“Bir kahve molası için bana katılmak ister misin?” diye sordu.
“Teşekkürler ama bakmam gereken bazı dosyalar var. Başka zaman.”
Meredith başıyla onayladı ve başka bir şey söylemedi. Riley onun kendisinin konuşmasını beklediğini hissetmişti. Kuşkusuz o da Riley’in, Peterson’un davetsiz misafirliği konusundaki inancını duymuştu. Fikrini söylemesi için ona bir şans veriyordu. Ama Meredith, Peterson konusunda onunla aynı fikirde olmaya herkesten fazla meyilli değildi.
“Tamam, gitsem iyi olacak,” dedi. “Kahve ya da öğlen yemeği için çıktığında bana haber ver.”
“Veririm.”
Meredith durdu ve yeniden Riley’e döndü.
Yavaşça ve sessizce, “Dikkatli ol Ajan Paige.” dedi.
Riley bu kelimelerdeki anlamı keşfetmişti. Kısa süre önce ajansta başka bir komutan itaat etmesi için görevini askıya almıştı. Görevine geriye iade edilmişti ama konumu hala çok güçlü olmayabilirdi. Riley, Meredith’in kendisine arkadaşça bir uyarı yaptığının farkındaydı. Onun, kendisini tehlikeye atacak bir şey yapmasını istemiyordu. Ve Peterson ile ilgili yükselen söylentiler dava dosyasını kapatanlarla sorun çıkmasına neden olabilirdi
Riley yalnız kalır kalmaz dosya dolabına giderek Peterson davasına ait kalın dosyayı çıkardı. Dosyayı masasının üzerinde açarak, zihnini düşmanıyla ilgili yenileyip araştırmaya başladı. Yardımcı olabilecek fazla bir şey bulamamıştı.
Gerçek o ki adam bir muammaydı. Hatta Bill ve Riley onun izini bulana kadar varolduğuna dair herhangi bir kayıt bile yoktu. Peterson onun gerçek adı bile olmayabilirdi ve ikisi onunla bağlantısı olabilecek onlarca isim ortaya çıkarmışlardı.
Riley dosyaya bakarken kurbanların fotoğraflarını gördü, ıssız mezarlarda bulunan kadınlar. Hepsinde yanık izli ve boğularak öldürülmenin izleri vardı. Riley onu yakalayan ve bir hayvan gibi kafese kapatan büyük, güçlü elleri hatırlayarak ürperdi
Kaç tane kadını öldürdüğünü hiç kimse bilmiyordu. Henüz bulunamamış olanlarla birlikte daha fazla kurban olabilirdi. Marie ve Riley esir düşüp, hayatta kalıp olanları anlatana kadar hiç kimse bir kadına karanlıkta propan bir meşale ile işkence edilmesinin nasıl olduğunu bilmiyordu ve hiç kimse Peterson’un hala hayatta olduğuna inanmaya istekli görünmüyordu.
Bütün bu hikaye onun çok canını sıkıyordu. Riley, katillerin zihnine girme yeteneğiyle tanınıyordu… Yine de Peterson’un zihnine girmeyi başaramamıştı ve şu an onu daha az anlıyordu.
Gerçek bir psikopat olarak Riley’e hiç vurmamıştı. Aslında düşünülenin tam tersine kurbanlarını ıssız mezarlarda bırakıyordu. Bir mükemmelliyetçi de değildi. Öyle bile olsa, geride ipucu bırakmayacak kadar titizdi. Bu adam gerçek bir bilinmezdi.
Marie’nin intihar etmeden kısa bir süre önce kendisine söylediği şeyi anımsadı Riley. “Belki de o bir hayalet gibi Riley. Belki de sen onu yok ettiğinde olan buydu. Bedenini öldürdün ama onun içindeki şeytanı öldürmedin.”
O hayalet değildi ve Riley bunu biliyordu. Riley onun dışarıda bir yerlerde olduğundan ve sonraki hedefin kendisi olduğundan her şeyden çok emindi. Bu yüzden Riley’in endişeleneceği kadar hayalet olabilirdi ancak. Kendisinin dışında kimse onun varlığına inanmıyordu.
“Nerdesin pislik?” diye fısıldadı.
Bunu bilmiyordu ve bulmak için bir yol yoktu. Tamamen kapana sıkışmıştı. Olanları akışına bırakmaktan başka bir seçeneği yoktu. Dosyayı kapattı ve onu dolabındaki yerine geriye koydu.
Sonra ofis telefonu çaldı. Aramanın tüm özel ajanların ortak telefon hattından geldiğini gördü. Bu hat BAU telefon şebekesinin, ajanlara uygun aramaları yönlendirmek için kullandığı bir hattı. Genel bir kural olarak aramaya hangi ajan önce yanıt verirse davayı da o alırdı.
Riley diğer ofislere göz attı. Şu an ortalarda kimse yok gibi görünüyordu. Diğer tüm ajanlar moladaydılar ya da başka davalarla ilgileniyorlardı. Riley telefona yanıt verdi.
“Özel Ajan Riley Paige. Size nasl yardımcı olabilirim?”
Hattın diğer ucundaki ses ürkek geliyordu.
“Ajan Paige, ben Raymond Alford, New York Reedsport’ta polis şefiyim. Burada büyük bir problemimiz var. Sizinle bir video görüşmesi yapmamız uygun mu? Böylece belki daha iyi açıklayabilirim. Ayrıca görmenizin iyi olacağı bazı fotoğraflar var elimde.”
Riley meraklanmıştı. “Elbette,” dedi. Alford’a iletişim bilgilerini verdi. Birkaç dakika sonra onunla yüzyüze konuşuyorlardı. Yıllar içinde belirgenleşmiş kel kafası ile zayıf bir adamdı. O andaki durumundan heyecanlı ve yorgun olduğu anlaşılıyordu.
“Dün gece bir cinayet davası geldi,” dedi Alford. “Gerçekten berbat bir dava. Dur sana göstereyim.”
Fotoğraf Riley’in bilgisayarının ekranında belirdi. Bir kadın bedeninin tren raylarının yakınında zincirle asıldığını gösteriyordu. Beden çok sayıda zincirle sarılmış ve tuhaf bir biçimde giydirilmişti.
“Kurban