Tego już było za wiele. Może jest wredna i nieczuła, ale nie zamierzała codziennie oglądać eks-narzeczonej swego chłopaka w pracy.
– Nie bądź zazdrosna, kochanie – tłumaczył Filip. – Magda to wspaniały człowiek, nie wyszło nam, to prawda, ale ona ma wiele problemów i naszym obowiązkiem jest jej pomóc. Jest całkiem sama i ma tylko nas.
Agata szczerze w to wątpiła. Magda z pewnością miała rodzinę lub dalszych krewnych. Nie wierzyła, by dziewczyna była całkiem sama, jak ta sierotka. A nawet gdyby – Filip pomógł jej już wystarczająco i naprawdę nie było powodów, by ciągnąć to dalej.
Poza jednym, oczywiście. Że nadal ich coś łączy.
– Czy ja jestem złym człowiekiem? – pytała Agata swoją przyrodnią siostrę Danielę, która aktualnie była w domu pomiędzy jednym wyjazdem zagranicznym a drugim. Marzeniem siostry było zrobić karierę tłumacza; studiowała lingwistykę i intensywnie korzystała ze wszystkich możliwych stypendiów językowych. Teraz właśnie przyjechała z Nowego Jorku i tryskała entuzjastyczną miłością do tego miasta.
Na tak zadane pytanie Daniela parsknęła śmiechem.
– Moim zdaniem, baby, ty jesteś w tej sytuacji aniołem wcielonym! Ja bym już dawno kopnęła pana tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę, i kazała mu zjeżdżać do Magdy. Jestem przekonana, że on ją bardzo skutecznie pociesza na własnoręcznie skręconej kanapie z IKEI!
Agata miała podobne podejrzenia i trzeźwe spojrzenie młodszej siostry tylko ją w tym utwierdzało. Zazwyczaj właśnie Daniela wypowiadała na głos to, o czym Agata tylko myślała. Była bowiem od siostry bardziej stonowana, ostrożna w osądach, bardziej correct, jak żartowała z niej Daniela.
Miała zatem twardy orzech do zgryzienia, jeżeli chodziło o Filipa, i bardzo ją to martwiło. Siostra zapewne doradziłaby jej, by zapytała wprost: „Czy ty aby nie sypiasz z tą swoją Magdą?”, lecz trudno było liczyć na to, że facet tak zagadnięty odpowie prawdę. Beata uważała z kolei, że Filip to facet z gatunku takich, co chcą zjeść ciastko i mieć je jednocześnie.
– To taktyka uchylonej furtki – tłumaczyła jej przyjaciółka w „Wiśniowej Górce”, gdy jadły razem kolację. – I tu sobie zostawia możliwość. Zaradny chłopak, nie ma co! – Beata niby żartowała, ale, tak poważnie, nie widziała przyszłości dla związku Filipa i Agaty. Nie w sytuacji, gdy na horyzoncie wciąż majaczyła Magda, której trzeba było pomagać.
Agata jednak nie potrafiła zmierzyć się z problemem. Chowała głowę w piasek. Z jednej strony wiedziała, że powinna posłać Filipa w diabły, a z drugiej wciąż wahała się, czy to zrobić. Podobnie było w pracy. Niby zademonstrowała, co myśli o zachowaniu Antczaka, ale tak naprawdę nie powiedziała mu do słuchu. Trzeba to było zrobić dużo wyraźniej i dobitniej, żeby nie myślał, że ma do czynienia z grzeczną dziewczynką.
„Moim problemem jest l’esprit de l’escalier. Zawsze wiem, co mam powiedzieć, ale już po niewczasie” – pomyślała, otwierając drzwi swego mieszkanka.
Kupił jej go ojciec, by miała coś „na początek”. To także budziło w niej sprzeciw – nie zapracowała na mieszkanie sama, tylko dostała je w prezencie. Nie miała do ojca pretensji, absolutnie nie, nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogłaby być taką niewdzięcznicą! Wręcz przeciwnie, żywiła do „staruszka” same ciepłe uczucia, ale była wściekła, że tak prostował jej ścieżki. Miała bowiem wrażenie, że nigdy nie ma się okazji wykazać, zaryzykować, zawsze ktoś robi coś za nią. Ojciec kupił jej mieszkanie, Filip zachęca do wykazywania się większą ambicją w sprawach zawodowych, a młodsza siostra jest jak jej własny asertywny głos, tyle że wewnętrzny. Agata nie musi wygłaszać żadnych kontrowersyjnych opinii, bo robi to za nią Daniela. Niby była samodzielna i zaradna, ale wciąż czuła się jak mała dziewczynka, którą ktoś manipuluje. Denerwowało ją to. Nieustannie miała poczucie, że nie w pełni kieruje swoim życiem i to budziło w niej złość.
Kiedy, rozdrażniona wnioskami, do których doszła, rzuciła klucze na stoliczek z telefonem stacjonarnym, praktycznie w ogóle nie używanym i służącym jedynie do rozmów z osiemdziesięcioletnią ciocią z Gdańska, nieuznającą komórek, zobaczyła, że miga światełko nieodsłuchanej wiadomości. Zdziwiła się. Ciocia nie zwykła się nagrywać, bo nie akceptowała również automatycznych sekretarek; nie zostawiali wiadomości również akwizytorzy pościeli z lamy czy supergarnków z kosmicznej stali. Być może to Daniela zrobiła jej taki dowcip, to akurat było do niej podobne. Agata westchnęła i odsłuchała wiadomość.
– Witam panią, mówi Jerzy Wilk. Nie zna mnie pani, ale musimy pilnie porozmawiać o pani matce. Proszę zadzwonić pod numer, który zaraz podam. – Głos był jej zupełnie nieznany, dobiegał jakby zza szyby i miał nieco chropawe brzmienie. Ale nie to sprawiło, że Agata całkiem zesztywnia i wpatrywała się bezmyślnym wzrokiem w migające światełko maszyny.
Matka… Słyszała o niej po raz pierwszy od dobrych dwudziestu lat.
3
Rodzice rozstali się, gdy Agata miała niespełna rok. „Rozstali się” zresztą nie było dobrym określeniem – matka pewnego dnia spakowała swoje rzeczy i zostawiła ojcu kartkę. Agata nigdy nie widziała tej kartki, ale z tego, co mówił, matka napisała, że nie może tego wszystkiego wytrzymać i musi wyjechać, by nabrać dystansu. A potem zniknęła. Ojciec szukał jej bezskutecznie przez kilka miesięcy, dał nawet znać na milicję, ale powiedziano mu wprost, że matka najprawdopodobniej „nie będzie chciała dać się znaleźć”. „Są takie przypadki” – tłumaczył mu oficer przyjmujący zgłoszenie. – „Ktoś wychodzi po papierosy i znika na zawsze. Potem nawet go odnajdujemy, przypadkiem, po latach, gdy, na przykład, musi opłacić mandat. Mówi wówczas, że nie chce, by informowano o jego aktualnym miejscu pobytu rodzinę. I ma do tego prawo”.
Ojciec był jednak przekonany, że matka nie zniknęłaby w ten sposób. Ale pozostaje faktem, że od tej pory już nigdy jej nie widział. Trzy lata później poznał Teresę, a kolejny rok później urodziła się Daniela. Teresa zresztą zawsze starała się tłumaczyć matkę, choć to przecież przez nią nie mogła wziąć z ojcem ślubu.
– To mógł być efekt depresji poporodowej – mówiła, a Agacie, wówczas nastolatce, która zadawała wiele pytań, wcale nie było od tego lżej. Fakt, że matka wpadła przez nią w depresję i uciekła, bolał i rodził poczucie winy. Co takiego zrobiła, że matka ją porzuciła? Może była nieznośna i wrzeszczała po nocach, nie dając spać? Ojciec twierdził, że była nad wyraz spokojnym dzieckiem, nie to, co Daniela, która istotnie wyła, ile wlezie, i Teresa musiała ciągle ją nosić na rękach. Potem Agata poczuła wściekłość w stosunku do matki. Jak mogła ją tak zostawić? I dlaczego? W klasie były inne dzieci z tak zwanych rozbitych rodzin, ale tylko ją, Agatę, porzuciła rodzicielka. Przez pewien czas dziewczyna udawała nawet, że Teresa jest jej biologiczną matką, by nikt jej nie wypytywał i nie wytykał palcem. Ale wydało się, gdy jedna z koleżanek, wyjątkowo wścibska i złośliwa, zapytała słodkim głosem:
– Dlaczego ty, Agata, mówisz do swojej mamy po imieniu?
Agata była oczywiście wściekła na Teresę, ale ta uważała, że