«Dhe falë atyre» shtoi Azakisi «ne arritëm të mësonim gjuhën tuaj.»
«Edhe ndonjë tjetër padyshim më të komplikuar» komentoi me trishtim Petri. «Jam bërë gati si i marrë me gjithë ato shenja vizatimesh.»
«Sidoqoftë» ndërhyri koloneli duke i rënë shkurt «është pikërisht ajo për të cilën po flisnim, por besoj se as kjo nuk është zgjidhja më e mirë.»
«Më fal Xhek» ndërhyri Elisa. «Nuk mendon se është rasti për të njoftuar, para së gjithash, eprorët e tu në ELSAD? Fundja, nëse nuk e kam kuptuar keq, në krye të kësaj organizate është pikërisht presidenti i Shteteve të Bashkuara, apo e kam gabim?»
«E ti si i di gjithë këto gjëra?» e kundërshtoi koloneli me habi.
«Eeh, edhe unë kam burimet e mia» tha Elisa duke shmangur, me gjest të shkujdesur, një tufë flokësh që i binte mbi faqen e djathtë.
«Kështu bëjnë gratë edhe nga ju?» pyeti Xheku, i drejtuar nga të dy alienët, që po vështronin skenën me një pamje të habitur.
«Gratë janë njëlloj kudo në gjithë universin, i dashur» iu përgjigj Azakisi duke vënë buzën në gaz.
«Sidoqoftë» vazhdoi koloneli pas batutës me spec «mendoj se ti ke plotësisht të drejtë. Duhet një institucion serioz dhe me kredibilitet për të përhapur një lajm kaq të rëndë dhe tronditës. Jam vetëm pak i merakosur përsa i përket infiltrimeve të jashtme që kanë përfshirë gjeneralin Kembëll dhe dy tipat që na sulmuan. Në fakt, ishte tamam gjenerali eprori im direkt po, siç shihet, duket se është një i korruptuar dhe tradhtar.»
«Kështu që si përfundim, telefonata për të cilën po flisnim më parë do të duhet që ta bëjmë vërtet?» ia ktheu profesoresha.
«Edhe pse duket absurde, ndoshta është tamam zgjidhja e vetme.»
Nju Jork â Ishulli i Manhattanit
Në një zyrë luksoze në katin e tridhjetenëntë të grataçelës madhështore që gjendej midis 5th Avenue dhe 59th Street të Manhattanit në Nju Jork, një burrë jo shumë i gjatë, me një pamje elegante dhe të mbajtur mirë, po rrinte përpara një prej pesë dritareve të mëdha që e ndanin nnga ambjenti i jashtëm. Kishte të veshur një kostum gri të errët, me siguri italian, një kravatë të kuqe që binte shumë në sy dhe kishte flokë të lëmuar dhe me thinja të krehur nga mbrapa. Sytë e tij të zinj dhe të thellë zhbirilonin përtej xhamit, në drejtim të Central Park-ut të mrekullueshëm që, duke filluar praktikisht nën këmbët e tij, shtrihej me një gjatësi prej katër kilometra dhe gjerësi prej tetëqind metra, duke përbërë një ishull të gjelbër shumë të çmuar, burim oksigjeni dhe çlodhjeje, për gati dy milionë banorë të ishullit.
«Zoti senator, mundem?» foli një burrë shtatshkurtër dhe me një fytyrë jo shprehëse ndërkohë që trokiste me ndrojtje në portën elegante hyrëse prej druri me llak të errët. Anash, një pllakatë e vogël në ngjyrë ari me shkronja dore të zeza paraqiste mbishkrimin âSenatori Xhonatan Prestonâ.
«Ãfarë ka?» iu përgjigj burri pa u kthyer fare.
«Një komunikim video e inkriptuar është në pritje për ju.»
«Në rregull, do ta marr që këtu. Mbylleni portën kur të dilni.»
Burri u drejtua me ngadalë nga tryeza elegante e punës në ngjyrë të errët dhe u ul mbi kolltukun e butë me lëkurë të zezë. Me një gjest të vetvetishëm rregulloi nyjen e kravatës, futi kufjen në veshin e djathtë dhe shtypi një buton të vogël gri i vendosur nën tavolinën e punës. Një ekran i madh gjysëm i tejdukshëm, me një zhurmë të lehtë, filloi të zbriste nga tavani derisa u mbështet butësisht në sipërfaqen e tryezës së punës. Burri preku lehtë ekranin dhe fytyra e madhe e gjeneralit Kembëll doli mu përpara tij.
«Gjeneral, po vërej me kënaqësi se nuk gjendeni më në burg.»
«Si jeni, senator? Para së gjithash doja tâju falenderoja për operacionin e shpejtë dhe efikas të shpëtimit.»
«Besoj se e gjithë merita është e dy personave që i shoh prapa kurrizit tënd.»
Gjenerali u kthye instiktivisht dhe pa trashaluqin së bashku me shokun e vet, që po përpiqeshin të bënin poza në webkamerën siç bën përherë publiku që ngjeshet mbrapa një gazetari që po bën ndërkohë një kronikë direkte televizive. Tundi supet dhe vazhdoi të thoshte «Nuk janë dhelpra por për kësi lloj punësh janë me të vërtetë efiçentë.»
«Mirë. Por tani më tregoni gjithçka. Raporti juaj duhet të kishte ardhur mbi dymbëdhjetë orë përpara.»
«Le të themi se, kohët e fundit, kam qenë pak âi angazhuarâ» ia ktheu me ironi gjenerali. «Sidoqoftë, mund tâju konfirmoj se intuita juaj mbi punën e profesoreshës Hanter ishte plotësisht e saktë dhe se, në sajë të zbulimit të saj, munda që të asistoj personalisht në një ngjarje që është pak për të thënë e jashtëzakonshme.»
Gjenerali bëri një pauzë të shkurtër me qëllim që të rriste edhe pak kureshtjen e interlokutorit të tij, dhe pastaj shtoi «Senator, nuk e di se si mund të ketë ndodhur, por gjetja nga ana e profesoreshës sonë të të famshmes âvazo me përmbajtjen e çmuarâ, në njëfarë mënyre duhet të ketë aktivizuar një sistem që i ka risjellë planetit tonë jo më pak se...» U ndal dhe, i vetëdijshëm që fjalia që po bëhej gati të thoshte do të ishte pakëz e vështirë për tâu kapërdirë, mori frymë thellë pastaj, pa asnjë hezitim më tej, foli solemnisht «një anije kozmike aliene.»
Zyrtari u përpoq të mbante vështrimin drejt e tek ekrani, në kërkim të çfarëdolloj shenje habie në fytyrën e senatorit i cili në kundërshti, nuk lëvizi as qerpikun. U mjaftua vetëm me mbështetjen e bërrylit në tryezën e punës në ngjyrë të errët ndërkohë që, duke marrë mjekrën mes dy gishtave të parë të dorës, nisi ta kruante me butësi. Vazhdoi ta bënte këtë veprim edhe për ca sekonda, pastaj tha shumë thjesht «Dhe kështu, u kthyen.»
Gjenerali nuk mundi dot të mos zgurdullonte sytë nga habia e madhe.
Prestoni dinte gjithçka që më parë mbi alienët... Si ishte e mundur?
Senatori u ngrit ngadalë nga kolltuku i rehatshëm dhe, duke mbajtur duart të kryqëzuara pas shpinës,