Zamanın Kalbi. Amy Blankenship

herkes burada.”

      Shinbe Suki’ye doğru sırıttı ve ardından Kyoko’ya bakıp “bu Toya. Toya, Kyoko ile tanış. Bugün burada ilk günü” diye tanıttı.

      Toya, Kyoko’yu görmek için ve her nedense onu ölçüyormuş gibi döndü, bu kızı rahatsız etti. Kyoko gözlerini kısarak adama baktı, onunla ilgili ilk izlenimi ayaklarının yere inmesini sağladı.

      Toya huysuzca “ee, yani rahibe sen misin?” dedi, otururken de onu başından savıyormuş gibi kafasını çevirdi.

      Kyoko’nun gözleri ona döndü ve şaşkınlıktan güçlükle soludu. Oradaki hiç kimse onun rahibe olduğunu bilmiyordu. Aslında yalnızca, en yakın aile üyeleri biliyordu.

      Ani bir öfkeyle, "bunu nasıl biliyorsun?" diye bağırdı.

      Toya kanının kaynadığını hissederek geri çekildi. “Lanet olsun, korkunç bir manyak gibi bağırma. Seni gayet iyi duyabiliyorum” diye homurdandı.

      Suki ve Shinbe ürkmüştü ve Kyoko ile Toya birbirlerine öfkeli bakışlar atarken, sandalyelerinde küçülmüş gibiydiler.

      Toya’nın hisleri, Kyoko’nun öfkesiyle bir güç dalgası yakalamaya başlamış gibiydi ve eğer bunu ona söylerse lanetlenecek de olsa, belki bu küçük sevimli bedenin içinde birazcık gücü olduğunu düşünerek gerginleşti.

      Sessizce görünüşünü tarttı. Kalp şeklindeki güzel bir yüzü çevreleyen kumral saçları ışıkta parıldıyordu. Şu anda kendisine öfkeyle bakan ve kanının hafifçe ısınmasını sağlayan canlı gözleri vardı. Cesareti sahibi kadınlar hoşuna giderdi ve şüphesiz kız bununla doluydu, ama nedense bu onu rahatsız ediyordu. Hoşuna gitmeyen şey ona bakma tarzıydı… bunu hemen düzeltecekti.

      Kızın gözünü korkutmaya çalışarak daha sert baktı. Toya onun yüzüne karşı “Bir burs aldın, değil mi… ve O senin bir RAHÄ°BE olduğunu söyledi!” diye neredeyse burun buruna gelene kadar her kelimede ona daha da yaklaşarak gürledi. Kollarını gevşek giysi kollarının içinde kavuşturdu ve kıza doğru hofladı. Aniden, her saniye kendisine daha da sevimli geldiğini fark ederek bu onu rahatsız etti ve “bahse girerim bir iblisin ne olduğunu bile bilmiyorsundur” diye homurdandı.

      Kyoko, öfkesi kabararak geri çekildi. Ä°blislerin ne olduklarını biliyordu. Tüm hayatı boyunca onları incelemiş ve hatta eğer ailesi haklıysa birisiyle karşılamıştı… ama hatırlayamıyordu. Yine de, Toya’nın tepeden bakan kibirli davranışı hoşuna gitmemişti ve bu konuda bahse girmek isteyip istemeyeceğini sorar gibi bir kaşını kaldırdı.

      Suki, Kyoko’yu savunmaya gelmiş gibi “Toya, tek bir saniye için medeni olamaz mısın? Yalnızca birkaç saattir burada ve sen onu kaçırmadan önce kalması için ikna etmek istiyorum” dedi. Kyoko’yu bu kadar çabuk kaybetme düşüncesiyle neredeyse üzgün bir hali vardı.

      Toya rahatsız olmuş bir şekilde kaşını kaldırıp Suki’ye bakarak, “ee, soruma cevap bile vermedi. Bununla başa çıkabileceğini düşünüyor musun?” dedi ve kızgın bakışlarını hızlıca Kyoko’ya çevirdi.

      Kyoko, "beni afallatacağına inandığın her şeyle baş edebilirim, pislik” diye bilgi verirken kelimeleri buz gibiydi.

      Suki ve Shinbe birbirlerine baktılar. Toya’nın karşısında böyle cesaretle yalnızca kendileri ile üniversite sahibi ve belki Kotaro dışında kimse duramıyordu. Sonra ikisi de Kyoko adındaki bu kızı kesinlikle seveceklerini anlayarak sırıttılar.

      Masada bir yemek tepsisiyle bir garson göründü ve Kyoko dikkatini Toya’dan ona çevirdi. Çocuk Kyoko’ya biraz fazla uzun baktı ve hisleri, ona bir şeyler olduğunu söyleyerek karıncalanmaya başladı. Bu genç adamın çocuksu yüzüne uygun değilmiş gibi görünen karanlık gözlerine baktı.

      Ã‡ocukla ilgili bir şey… bu duygudan gerçekten hoşlanıp hoşlanmadığını bilmese de Kyoko’nun aklını çeliyordu. Elbette görünüşü sevimliydi ama çocuktaki bir şey onu hafifçe rahatsız ediyordu. Genç adamın çaba bile göstermeden yayıyormuş gibi göründüğü büyünün etkisinden kendisini kurtarmak için gözlerini kırptı. Atmosfer, yanından alçak bir homurdanma sesi duyduğunda en sonunda bozulmuştu.

      Toya teninden bir soğukluk geçtiğini hissetti ve şaşırtarak sarsmak ister gibi çocuğa homurdandı. Çocuğun gözleri tekrar Toya’nınkilere odaklandığında, dönüp masadan sıvışırken, abanoz siyahından gümüş mavisine parıldıyor gibiydiler.

      Kyoko kafası karışmış bir şekilde Suki’ye baktı ama o yalnızca yemeğinden bir ısırık alarak omuzlarını silkti. Yanındaki Shinbe, ortamı hızla terkeden çocuğu izlerken tuhaf espri anlayışını saklamaya çalışarak elinin içine doğru öksürdü. Kyoko, ‘Toya’ denen çocuğa karşı çok tuhaf bir heyecan duyuyordu ve sorununun ne olduğunu anlayana kadar rahat etmeyecekti. Sandalyede arkasında yaslandı ve bir dakika boyunca onu izledi.

      Uzun saçları, içlerinden çılgınca geçen kalın gümüş rengi gölgeleriyle geceyarısının en tuhaf rengindeydi ve gözleri güzeldi… O güzeldi. ‘Zihninden kendine not et, bunu düşündüğün için daha sonra kendini tokat atacaksın.’ Hiç şüphesiz, gözleri altın rengi tozlarla alev alev yanıyordu. Eğer şu anda kendisine çizdiği imaj olmasaydı sevimli olabilirdi.

      Suki iç çekti. Kyoko ile, Toya’yı fazla kızdırmaması konusunda bir konuşma yapması gerekiyordu. Ve Kyoko’nun, bir korucuyu kızdırdığı hakkında hiçbir fikri olmaması adil değildi.

      Shinbe masadaki sessizlikte, “eğer ateşle oynarsan… genellikle yanarsın” diye bilgilendirme yaptı ve ödül olarak, onu görmezden gelmeye karar vermelerinden önce hepsinden hararetli, sert bir bakış aldı.

      Toya, Kyoko’ya hızlıca bir başka bakış attı. Gözlemesi gereken kişi bu muydu yani? Kyou şaka yapıyor olmalıydı. Kyou kızın geleceğinden kendisine bu sabah, onu izleyeceği ve her zaman güvende olduğundan emin olacağına dair uyaran bir tonla bahsetmişti.

      Åžimdi gözlerini kısmış, az önce masalarının yanında dikilen çocuğun kim olduğunu merak ediyordu. Kyoko’ya bakma tarzı onu öfkelendirmişti. Rahibe gerçekten tehlikede miydi? Kyou neden önemsiz bir insanı güvende tutmakla