Zamanın Kalbi. Amy Blankenship

Hyakuhei’nin karanlık sabit bakışları karşısında kısıldı. Kristal’i bu dünyaya o getirmişti ve eğer kendisiyle birlikte cehenneme götürmesi de gerekse onu bu dünyadan geri alacaktı.

      Kyou, 15 metreden uzak değildi ve kör bir öfkeyle imha kılıcı ‘Hakaisha’yı hızlıca çekti. Amcasının… düşmanının, bugüne kadar ona saygı duymak için büyüdüğü tek insan kıza dokunması düşüncesi hoşuna gitmedi. Deli bir adamın kollarında, o kadar tehlikeli bir biçimde kırılgan görünüyordu ki, kavga artık kötülüğe karşı saflığın savaşı oluyordu.

      Koruyucu aleminin efendisi… Kyou, beş kardeşin en büyüğü, bu süreçte Kyoko’yu incitmeden hiçbir şey yapamazdı. İçin için, Kristal’in gücünün kendisine zarar veremeyeceğini, çünkü bu savaştan önce bütün büyüleri engelleyecek bir büyü kullandığını biliyordu. Hyakuhei’nin, ona karşı Koruyucu Kalp Kristali’ni kullanmayı denemesi ihtimaline karşı hazırlanmıştı.

      Ama bunu… beklememişti. Kyoko’nun incinmesini istemiyordu… bunu durduracak gücü olduğu sürece asla.

      Hyakuhei tarafından gönderilen karanlık, şeytani hayaletler gizli bir kabustan çıkar gibi yerden süzülerek gelip onu hareketsiz tutmak için, ölümcül bedeninin etrafını sardığı zaman mücadele etmedi. Kyou, genç kardeşinin gümüşi gözlerinde yanan öfkeyi görerek Toya’ya bir bakış attı.

      Hyakuhei, Toya’yı şeytani bir hayalet saldırısıyla sarmış, güvenli bir mesafede tutmaya çalışıyor, ama Toya hala onlara karşı intikam duygusuyla çabalıyordu. Kyou içinden, kardeşinin üzerindeki engellere minnet duydu… şüphesiz onlar olmasaydı, Toya sonuçları ne olursa olsun saldırırdı. Sadece Kyoko’nun tarafının içinde olduğu böyle bir tehlike Toya’nın kırılma noktasını geçmesine neden olmuştu.

      Kyou, her kalp atışında kendi gücü ve diğer kardeşlerinin gücüyle beraber, Toya’nın koruyucu gücünün yoğunlaştığını hissediyordu.

      30 metreden daha uzakta bulunmayan Kotaro’nun mavi gözleri inanmazlıkla açıldı. Kyoko’nun incindiğini görmek istemiyordu ama bunu önlemek için de birşey yapamazdı. Her iki kolu da savaşta kanla kaplanmıştı ve bacakları da daha iyi bir durumda değildi. Şu anda, acıya karşı savaşıp ayakta durmaya çalışırken saldıracak güce bile sahip değildi. Aklı hala her şeyden çok sevdiği kız için korku ile donmuştu.

      Kotaro, buz mavisi gözleri karşılık verme ihtiyacıyla yanarken, keskin köpek dişlerini ortaya çıkararak kulak tırmalayan bir sesle “Onu incitmeye cüret etme yoksa seni cehenneme kadar kovalarım Hyakuhei” diye tısladı. Etrafında, kendi oluşturduğu güçlü esintilerden bir daire içinde bir enkaz yığını uçuşurken, çevresindeki tüm hava bir intikam hissiyle hayat buluyormuş gibiydi.

      Kamui korkmuştu, ama Kyoko’yu Hyakuhei’nin kollarında mücadele ederken görmek, fikrini değiştirmesine sebep oldu. Öfkeli gözlerinde, birden çok rengi olan bir toz parıldadı. Kamui sonuçlarını düşünmeden, rahibeye olan aşkından doğan ve herkesin gördüğü akla gelmez bir cesaretle, açtığı pençeleriyle doğruca Hyakuhei’ye doğru koştu.

      Hyakuhei'nin gölge iblisleri bedenini sert toprağa çarparak ve uçuşan bir enkaz göndererek onu geri püskürttü.

      Savaşlarda her zaman en genç koruyucunun arkasını kollayan Kaen, kurtulmak için sıçrarken ayaklarından ateşler uçararak Kamui’yi sıkıca tutarak yakaladı. Kamui tehlikeden uzak, yerde güçsüzce yatarken Kaen kızgın gözlerini Hyakuhei’ye dikti ve en genç koruyucu ile tehlikenin arasında dikildi.

      Suki dizlerinin üzerindeydi, babasını hala kollarında tutuyordu. Bedeni artık cansızdı ve Hyakuhei’ye olan nefreti, Sennin’i öldürdüğü için kızının içine dolmuştu. Bakışları, böyle yaşlı, bilge bir adamın başına gelen aynı soğuk akıbetten en iyi arkadaşını koruyabilmeyi dileyerek Kyoko’ya dikildi.

      Shinbe, Hyakuhei’nin bedeni üzerindeki bakışlarını engelleyerek korumacı bir biçimde Suki’nin önünde dikildi. Kotaro’nun öfkesinin rüzgarı, Shinbe’nin geceyarısı mavisi saçlarını yüzünün etrafında uçuruyor… kurnaz ametist gözlerine tekinsiz bir ifade veriyordu. Kyoko için olan endişesi, kristal yapının gücünü hissederken derinleşti.

      â€œHayır….” Kelime ağzından, rüzgar aniden kendisini yere çarpmış gibi çıktı. Shinbe, eğer Hyakuhei koruyucu kalp kristalinin tüm gücünü elde ederse, iki dünyanın da ciddi bir tehlike içinde olacağını biliyordu. Hiçbir şey yapamayacağı gerçeğinin kalp kırıklığını hissettiğinde yanağından sıcak bir yaş aktı. “…Kyoko.”

       Hyakuhei, etrafına, uzun süredir yolunda dikilen düşmanlara baktı… kendi kardeşinin çocukları. Kyoko’yu kalkan olarak tuttuğu için, şu anda ona saldırmaya korktuklarını biliyor ve her yönden yükselen öfkeyi hissedebiliyordu.

      Abanoz kanatları, arkasında koyu bir zemin yaratarak ve aynı koyuluktaki gözleri, kollarındaki kıza kilitlenerek açıldı. “Seni korumaya çalışıyorlar.” Bunu bir savaşın ortasında değillermiş de, yalnızca kenardan izliyorlarmış gibi sakin, rahatlatıcı bir sesle belirtti.

      Kutsal korucuyu kalp kristalinin hala çıplak göğsünün ortasında görünür olduğunu hissedebiliyordu. Kendisini savunmaya çalışan koruyuculara olan sevgisi, kristalin kalanının da bedeninin içine gömülmesini ve adama arzuladığı gücü vermesini engelleyen tek şeydi.

      Bu sevginin saflığı kızın gücüydü ve kristali adamdan çekip almayı denemek için bunu kullanıyordu… adam bunu hissedebiliyordu. Ama aynı zamanda damarlarında gezinen gücü de hissediyordu ve bu yalnızca daha fazlasını istemesini sağlıyordu.

      Bir an için aşığıyla konuşurmuş gibi kıza fısıldarken gözleri yumuşadı. “Bu yeterli değil.”

      Hyakuhei, küçük grubun etrafını saran sevgi bağlarını bir şekilde yok etmek için, kristalden halihazırda kazandığı gücü Kyoko’ya karşı kullanmaya karar verdi. Onu durdurması gerektiğini biliyordu… çünkü tek başına kızın kendi gücü, bir zamanlar içinde olan