Nacht Licht. Amy Blankenship

grijnsde en leunde tegen een van de pilaren naast de kerkbanken en sloeg zijn armen over zijn borst. "Helaas hoef ik het niet te proberen."

      "Rot op jij!" Gromde Steven. "Ik ga met de priester praten, ik kom terug."

      â€œZorg dat je de toga terugbrengt dat je hebt geleend.” Dean plaagde hem. “Ik zou het vreselijk vinden als een arme koorjongen zich niet voor de kerk kan kleden.”

      Steven verstarde toen Dean die woorden uitsprak en draaide zich om en keek de gevallene aan.

      â€œKoortoga?” Vroeg Nick en trok zijn wenkbrauwen bijna op tot aan zijn haarlijn. "Droeg je een koortoga?"

      "Ik verkleedde me, het was een noodgeval. Ik moest dit meisje redden van het leegzuigen door een verdomde vampier,” verdedigde Steven zich.

      "Ja," piepte Dean. "Hetzelfde meisje als waar je je voor in elkaar hebt laten slaan."

      â€œAlsof jij nog nooit bent verslagen,” riep Steven terug.

      Dean stopte en dacht even na. "Nee, ik ben nog nooit verslagen, maar wel eens geslagen."

      "Achh!" Brulde Steven, terwijl hij zijn armen in de lucht gooide en naar een andere hal liep.

      Nick keek naar Dean, “enig idee waar hij de toga heeft verstopt?”

      'Onder zijn bed', antwoordde Dean.

      Nick grijnsde: “Perfecte chantage, bedankt.”

      "Natuurlijk, ik vind het leuk om hem te zien spartelen… en hij lijkt te denken dat ik hem voortdurend in de maling zal nemen of zoiets."

      'Sadist,' zei Nick grinnikend.

      "Ik ben gevallen," zei Dean. "We hebben niet veel om ons bezig te houden."

      Steven liep naar de deur van de priester en stak zijn hand op om te kloppen toen hij aan de andere kant stemmen hoorde. Eén ervan herkende hij als de priester, de andere was vrouwelijk. Hij liet zijn hand zakken en drukte zijn oor dichter bij de deur zodat hij kon luisteren.

      Jewel liep heen en weer en probeerde geconcentreerd te blijven, maar het was moeilijk. Het eerste dat haar te binnen schoot toen ze het kantoor binnenkwam, was toen ze werd aangevallen door vampiers en een naakte man of een shifter zag… wat hij ook was. Ze bracht de laatste vijf minuten gewoon door met het beantwoorden van de vragen van de priester, maar op dit moment had ze grotere problemen dan dat.

      â€œJe zou niet midden in de nacht rond moeten sluipen,” zei de priester. "Het is gevaarlijk. Wat als je vader of je verloofde je betrapt? "

      Jewel liep regelrecht naar zijn bureau en sloeg erop met haar hand. "Nee, zij maken het gevaarlijk… uit mijn eigen raam klimmen en langs de gewapende bewakers sluipen die me gevangen houden en proberen terug te sluipen zonder betrapt te worden."

      'Je vader probeert je gewoon te beschermen.' Hij probeerde haar te kalmeren, maar wist dat wat ze zei de waarheid was. Haar vader was hier elke week en biechtte… het bloed van zijn handen en geweten spoelde.

      â€œNee, hij probeert me te dwingen om met zijn zakenpartner te trouwen om een schuld terug te betalen! Een schuld waar ik niets mee te maken had. Is er geen wet tegen de slavernij in dit land?”

      'Maar toen jij en Anthony hier kwamen voor een bijeenkomst, zei je dat je van hem hield met heel je hart.' De priester wees haar erop. ‘Dat is niet het soort ding waar je over moet liegen. Het is een schande in de ogen van God.’

      "Ja, twee bodyguards stonden achter onze stoelen… ken je ze nog? Degene achter me duwde de loop van zijn pistool in mijn rug. Ik zou nooit kunnen houden van een egoïstische barbaar met een harde hand zoals Anthony. Hij beloofde mij en mijn vader te vermoorden als ik niet door zou instemmen met de bruiloft. En eerder vanavond, toen ik probeerde om vader te vertellen dat ik niets met Anthony te maken wilde hebben, sloeg hij me zo hard dat ik nu weet waar de sterren zich bevinden, omdat ik ze kon tellen.”

      Zowel Jewel als de priester schrokken toen de deur van het kantoor zo hard openzwaaide dat die tegen de muur sloeg en meerdere foto's en een vergulde kruis naar beneden deed vallen.

      Steven stond in de deuropening en staarde naar hen beiden. De donker wordende blauwe plek op Jewel's wang deed Steven rood aanlopen. "Jullie moeten allebei met me meekomen."

      De knieën van Jewel voelden zwak bij het zien van de mysterieuze man die nog leefde. Ze had er al zo vaak over nagedacht dat hij door vampiers was gedood sinds zij van hem weg was gerend. Meerdere malen had ze er zelfs spijt van totdat ze er bijna van moest huilen. Nu ze makkelijker kon ademen, wilde ze gillen.

      Waar kwam het door dat elke keer als ze in vertrouwen met de priester kwam praten, er een noodgeval was? Ze was minder bang voor deze shifter dan voor haar geweer meeslepende verloofde en totdat ze een brandalarm hoorde of een hoekig gezicht zag, ging ze nergens heen.

      "Niet deze keer," informeerde Jewel hem terwijl hij haar armen over haar borst sloeg.

      'Ik kan de kerk niet zomaar onbeheerd achterlaten,' begon de oude man, maar Steven sneed hem snel af.

      Hij kwam opzettelijk dichter bij het bureau staan terwijl hij sprak: “Heb je een afspraak gemaakt met de duivel en besloten je parochie te voeden met de vampiers? Is het dat je hun lichamen verbrandt in je stookruimte?” Toen de priester zijn mond opendeed maar niets zei, vervolgde Steven: “Of zijn het de zondaars die je predikt die massamoord hebben gepleegd in je kelder en een tunnel hebben gegraven om door te ontsnappen?”

      "Oh jee," de oude man gaf Steven een grimmige blik. "Als ik de kerk verlaat, hoe lang zal het duren voordat ik kan terugkeren?"

      "Geef me je mobiele nummer. Ik bel je binnen een paar uur. Kom niet terug totdat wij het sein veilig hebben gegeven.” Hij zuchtte in de wetenschap dat hij het argument had gewonnen toen de oude man in zijn lades begon te rommelen en dingen pakte die hij belangrijk genoeg vond om mee te nemen.

      Jewel probeerde volkomen kalm te blijven terwijl ze zich een weg baant naar de nog steeds openstaande deur. Vrijheid… waarom moest ze altijd wegrennen van gekke mannen?

      "Laat me je niet achtervolgen," grijnsde Steven terwijl hij zijn hoofd opzij deed en zijn blik op haar richtte. "Ik zei dat hij naar huis kon gaan… niet jij."

      Jewel's lippen gingen van elkaar terwijl ze midden in beweging bevroor. Hoe durfde hij haar een bevelen te geven? Ze beet op haar tanden en besefte dat ze hem toch gehoorzaamde. Ze hief haar kin uitdagend op toen ze tot deze conclusie kwam. Op het moment dat ze wegging, zou ze blijven rennen… van allemaal, inclusief haar vader.

      "Wat ga je met haar doen?", Vroeg de priester verontwaardigd.

      "Ik ga doen wat je niet kunt doen… haar beschermen," schreeuwde Steven hierover wilde hij niet willen vechten. De blauwe plek op Jewel's gezicht had letterlijk zijn zenuwen geraakt en hij zou wel gek zijn als hij haar terug zou sturen naar de man die dit had gedaan.

      'Ik heb geen andere beschermer nodig,' Jewel draaide zich om klaar om te vertrekken maar stopte toen ze twee gevaarlijk uitziende mannen zag die de deur blokkeerden.

      Dean had de ellende van Steven helemaal gevoeld toen ze van de trap afliepen en nu hij naar het meisje keek dat de oorzaak was, kon hij zien waarom. Hij las haar ziel en ving een vluchtige blik op van de ongrijpbare engel des doods.

      "Je hebt ongelijk." Hij bewoog zo snel, zelfs de twee shifters in de kamer het misten. "Je hebt wel een beschermer nodig."

      Jewel onderdrukte een schreeuw toen de palm van de man tegen haar zere wang drukte en zijn ogen de kleur van kwik veranderden. De koude hand die zo lang met ijzige vingers om haar hart had gezeten, smolt. Plotseling werd ze eraan herinnerd, gevoelens waarvan ze was vergeten dat ze bestaan… warmte, veiligheid… liefde.

      De priester leunde achterover tegen zijn bureau toen de schaduw van de vleugels uit de rug van de man sprongen, fonkelend schitterend en verdwenen weer.

      â€œIk