Maandans. Amy Blankenship

om tussen te komen moest het nodig zijn.

      Het was de stem van Warren geweest via de intercom, dus Devon wist dat zijn oudste broer hem in de gaten hield op een van de camera’s met nachtzicht die onder de lichtbrug boven hem hingen.

      Devon keek terug neer op haar smalle handen die nu het lichaam van de kerel betastten en hij voelde de plotseling drang om het hoofd van die kerel eraf te rukken. Tot hij een stukje zilver zag glinsteren terwijl haar hand in de richting van de zijn heup ging. Zijn lippen vertrokken tot een onzichtbare glimlach en hij besliste om nog niet in te grijpen.

      â€˜Laat mij dit afhandelen,’ fluisterde Devon in de intercom.

      Chad en Jason glimlachten naar elkaar in de wetenschap dat het op het punt stond om te gebeuren en bewogen zich dan in de richting van de trap die naar de dansvloer leidde.

      Trevor besefte opeens dat Envy hem ook niet verteld had dat ze naar hier zou komen, dus waarom voelde hij zich zo schuldig? ‘Ik vroeg je wat je hier doet,’ herhaalde hij terwijl hij zich tegen haar aanvleide. Deze keer was zijn stem standvastig. Een slechte keuze. Hij verdwaalde bijna in zijn gedachten toen het meeste van zijn bloed naar zijn kruis stroomde, waardoor hij voor de eerste keer sinds hij hier in deze club was een stijve kreeg.

      Envy duwde haar lichaam verleidelijk tegen dat van hem aan zodat ze de mogelijkheid zou hebben om heel snel achteruit te stappen. ‘Ik kwam hier om je iets te geven,’ antwoordde ze en centreerde alle geile verlangens die ze op de dansvloer had gevoeld in haar blik om hem af te leiden.

      â€˜Ik hoop dat het past met wat ik voor jou heb,’ kreunde Trevor terwijl hij voelde hoe haar hand zijn kruis vastgreep.

      â€˜Tijd om dat te ontdekken,’ siste Envy. Ze duwde de taser tegen zijn bonkende erectie en sprong achteruit toen er een spasme door hem heen trok en hij geluidloos op zijn knieën viel. ‘Oeps!’ Envy liet de taser snel terug in haar zak vallen voordat ze zich omdraaide om weg te lopen in de andere richting. Het laatste wat ze wilde was dat ze daar nog steeds stond op het moment dat Trevor de kracht vond om terug recht te staan.

      Envy baande zich een weg over de donkere dansvloer toen iemand haar arm stevig vastgreep. Omdat ze dacht dat het haar broer was, keek ze niet op en liet zich gewillig leiden. Net op het moment dat ze opkeek, schoof een kleine deur open en werd ze naar binnen geduwd.

      Envy had nauwelijks de tijd om zich om te draaien voordat de deur achter haar dichtgleed en op slot werd gedaan. Een zacht licht scheen van bovenaf neer op verscheidene tv-monitors en op de man die in de kooi had gezeten. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar hij onderbrak haar.

      â€˜Ik dacht dat het misschien beter was om vanuit de veiligheid van mijn kantoor te kijken naar wat je hebt gedaan,’ grijnsde Devon terwijl hij naar een van de schermen wees.

      Envy loerde naar het scherm met de gedachte dat ze zou lachen als ze Trevor zag die zijn kruis vasthield… maar in plaats daarvan vond ze het echt erg voor hem. Het voelde aan alsof haar hart enkele centimeter naar beneden was gevallen. Door de pijn te zien die hij ervaarde, was ze plotseling blij dat er geen geluid uit het scherm kwam, want ze was er zeker van dat ze niet wilde horen wat hij zei.

      Ze keek in stilte toe hoe Chad en Jason uit de menigte opdoken en hem terug recht hielpen. Ze kon niet uitmaken wat er werd gezegd, maar toen ze zag hoe Trevor Chad met meer kracht wegduwde dan verwacht kon worden van iemand die enkele seconden geleden was getaserd, schoten haar ogen in de richting van de deur en maakte ze zich klaar om terug naar buiten te lopen voordat een van hen gewond zou geraken.

      Ze zag hoe de danser, die tussen haar en deur stond, waarschuwend zijn hoofd schudde en dus keek ze maar terug naar het scherm. Ze was verbaasd om te zien hoe het Jason was die Trevor met een armklem vastgreep terwijl Chad hem in de handboeien sloeg.

      Ze was kwaad op zichzelf omdat ze zo kinderachtig was geweest en begon in de richting van de deur te lopen zodat ze Chad kon zeggen dat hij Trevor moest laten gaan. Weer greep de hand haar arm vast. Ze keek ernaar en weigerde om hem in de ogen te kijken, want het was duidelijk dat zij de oorzaak was van dit alles. Het schuldgevoel deed haar kwaadheid alleen maar toenemen en daardoor voelde ze hoe ze weer wat moediger werd.

      â€˜Denk je echt dat dit een goed idee is nadat je me die kerel hebt zien taseren?’ Ze dwong haar blik in de richting van de zijne en probeerde niet naar adem te snakken door de impact. Nu dat ze zo dicht bij hem stond waren zijn ogen nog wonderbaarlijker dan ze door de tralies van de kooi had kunen zien.

      â€˜Wie die kerels ook zijn, je zou ze hem beter naar buiten laten brengen voordat je terug gaat dansen,’ waarschuwde Devon weer terwijl hij het vuur in haar ogen zag opflakkeren. Hij kon de haartjes op haar armen bijna overeind zien staan door de drang om de kerel te gaan redden die ze zopas had verwond… maar hij was niet van plan om haar te laten gaan. ‘Hoe heet je?’

      â€˜Waarom?’ Envy trok haar arm uit zijn greep. ‘Zodat je ervoor kunt zorgen dat de eigenaars me niet meer toelaten in de club?’

      â€˜Onwaarschijnlijk,’ gromde Devon, somber door de gedachte. ‘Maar het is misschien beter dat je die taser de rest van de nacht in je zak houdt.’ Hij zag hoe ze terug naar het scherm keek. Haar slachtoffer was verdwenen.

      â€˜Verdomme,’ zuchtte Envy inwendig terwijl ze achteruit tegen de deur leunde en de vibraties van de muziek door het hout voelde bibberen. Ze beet op haar lip en wist dat ze te ver was gegaan. Ze herinnerde zich de andere reden waarom ze vanavond naar de Maandans was gekomen en vroeg zich af of dit het juiste moment was om naar een job te vragen. Waarom niet gewoon door de zure appel heen bijten? In gedachten haalde ze haar schouders op. ‘Weet je soms niet of ze hier nog iemand zoeken?’

      Devon kon de langzame glimlach die op zijn lippen verscheen niet tegenhouden. Wat hij er niet voor over zou hebben om haar even in de kooi te hebben zodat hij kon proberen om dat vuur in haar ziel te doven. ‘Dans je?’ vroeg hij hoopvol.

      Envy’s ogen werden groter zich toen ze terugdacht aan hoe ze hem in de kooi had gezien en ze voelde hoe haar dijen in vlammen opgingen… maar haar kaken jammer genoeg ook. ‘Nee,’ fluisterde ze, een beetje te hees, ‘ik dans niet, maar ik doe de bar in enkele andere clubs hier in de stad en was van plan om te solliciteren nu ik hier ben.’

      â€˜Jammer,’ grijnsde Devon terwijl hij naar voren stapte en een lade van het bureau opentrok. Hij haalde er een sollicitatieformulier uit en gaf het haar. Ze had hem nog steeds haar naam niet verteld, maar als hij haar het formulier kon laten invullen, dan zou hij alle informatie hebben die hij nodig had. Hij wilde er ook zeker van zijn dat ze niet in de Nachtlicht had gewerkt.

      Hij was het beu dat ze mensen naar hier stuurden om rond te neuzen. Het was Quinn die een einde gemaakt had aan de vriendschap tussen de poema’s en de jaguars, dus wat hem betrof moesten de poema’s hen verdomme met rust laten.

      Iemand in de Nachtlicht had de laatste persoon die ze hadden aangenomen naar hier gestuurd en nu dat ze vermoord was teruggevonden, dachten de poema’s dat ze in de Maandans antwoorden zouden vinden… net als de flikken. Het was zijn pech dat ze de enige nacht dat ze hier had gewerkt vroeg om met hem in de kooi te worden gestoken en dat ze diezelfde nacht was vermoord.

      Devon wist dat de enige manier om haar langer te laten blijven was door haar te geven wat ze wou en hij trok de stoel vanonder het bureau. ‘Je mag het nu invullen. Misschien heb je tegen het einde van de nacht een nieuwe job.’

      Envy ging zitten en keek met een frons terug op naar het scherm. ‘Denk je dat de eigenaar me Trevor heeft zien taseren?’ Ze beet op haar onderlip terwijl ze zich probeerde voor te stellen hoe het eruit moest hebben gezien. ‘Ik wou echt dat ik dat niet had gedaan.’

      Devon leunde over haar stoel alsof hij met haar meekeek naar de monitor. Zijn lippen kwamen heel dicht bij haar oor. ‘Stel dat de eigenaar het wel gezien had en je daarover aansprak, wat zou je dan zeggen?’ Hij ademde langzaam uit terwijl haar geur om hem heen sloeg en zijn bloed verhitte.

      Envy