Κριτήριο Λάιμπνιτς. Maurizio Dagradi

Με το ποντίκι κινήθηκε γρήγορα σε διάφορα στοιχεία ελέγχου για να αυξήσει περαιτέρω την ένταση της φωνής του ΜακΚίντοκ. Η ανάσα της Σίνθια είχε ήδη αφαιρεθεί νωρίτερα με το φίλτρο και την είχε σχεδόν αποκλείσει από το να ακούγεται στα ακουστικά. Το μέτωπό του συνοφρυώθηκε στο σκοτάδι, παρακολουθώντας τις διακυμάνσεις της φωνής του Ντρου στην οθόνη που φώτιζε αμυδρά το πρόσωπό του.

      <... το διαθέσιμο Σύμπαν, απίστευτο, όλο το Σύμπαν ... με το Μηχάνημα ...>

      Ο άνδρας έβγαλε ένα από τα ακουστικά, για να απελευθερώσει το ένα αυτί. Πήρε το ακουστικό ενός κρυπτογραφημένου στρατιωτικού τηλεφώνου και κάλεσε έναν πενταψήφιο αριθμό.

      Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, σήκωνε το ακουστικό, χωρίς να πει τίποτα.

      <Πέρασέ μου τον Σπένσερ>, είπε.

      Τέλος πρώτου μέρους

Δεύτερο μέρος

      Όταν κατέβηκε κι ο τελευταίος εργάτης, φάνηκε να έχει μείνει μόνο ο οδηγός, ο οποίος καθόταν στη θέση του.

      Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, όμως, στη σκάλα του λεωφορείου εμφανίστηκε μία άλλη φιγούρα.

      Κατέβηκε τις σκάλες απαλά, ήρεμα, αποκαλύπτοντας τον εαυτό του λίγο-λίγο κάθε φορά.

Κεφάλαιο XVIII

      Ο ουρανός πάνω από το Μάντσεστερ είχε πάρει τα χρώματα της αυγής. Τα αιώνια σύννεφα καταλάμβαναν μόνο ένα μέρος του ουρανού, αυτή τη φορά, σκοτεινιάζοντας δυτικά τα τελευταία αστέρια που ξεθώριαζαν ούτως ή άλλως στην αυγή που ξεκινούσε, κι αποκαλυπτόταν στα ανατολικά στο τεράστιο διάφραγμα, όπου το μεγάλο κόκκινο φάσμα αναρριχόταν αμείλικτα. Οι ζώνες με μεγαλύτερα μήκη κύματος, σε σκούρο κόκκινο, ανέβαζαν ψηλά τις ζώνες μικρότερου μεγέθους, μωβ, πορτοκαλί, κίτρινο, μέχρι να φτάσουν στο όριο αυτού του φάσματος και να ξεθωριάσουν στο βασικό λευκό της θερμοκρασίας του αντίστοιχου χρώματος του ήλιου. Κάθε μέρα, παντού στον πλανήτη, αυτή η παράσταση επαναλαμβανόταν με μαθηματική ακρίβεια, αλλά η Αγγλία συχνά την απολάμβανε λίγο λιγότερο, λόγω του νεφελώδους στρώματος που πλέον ήταν μέρος του πολιτισμού της και της εικόνας που οι άλλοι είχαν γι’ αυτό το έθνος. Παρ 'όλα αυτά, αυτό ήταν το έναυσμα²⁸, η αρχή μιας νέας ημέρας για τους περισσότερους ανθρώπους. Ο ανατέλλων ήλιος σήμαινε το ξύπνημα της φύσης και των ζωντανών πλασμάτων που την κατοικούν. Υπάρχουν, όμως, πολλοί από αυτούς εργάζονται και τη νύχτα, ή συγκεκριμένα το βράδυ όταν οι άλλοι κοιμούνται, και γι’ αυτούς έχει διαφορετικά ασύλληπτα αποτελέσματα. Μερικοί από αυτούς εκείνη τη στιγμή ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα δωμάτιο και άκουγαν με προσοχή την καταγραφή που έβγαινε από έναν εξοπλισμό υψηλής πιστότητας (hi-fi).

      <Θα τους μεταφέρουμε, ναι, εμείς θα τους μεταφέρουμε παντού ... αυτούς και τα υπάρχοντά τους ...και τα πακέτα και τα δοχεία, τα πάντα θα ... Ναι, με το Μηχάνημα ... από εδώ εκεί, πατήστε ένα κουμπί και είστε ήδη εδώ ... ούτε που θα το καταλάβεις ότι θα έχεις ήδη φτάσει εδώ ...> ένας από τους ακροατές ακουμπούσε σκυφτός στο γραφείο, με διπλωμένα τα χέρια και στηριζόταν πάνω στο rack και το δεξί χέρι του ήταν κλειστό πάνω στα χείλη, συγκεντρωμένος