– Ну, вось і добра, што ты прыдумаў, дзе будзеш спаць. Дабранач табе, Міхалачак!
Яна шпарка забралася на ложак і завесіла за сабою полаг. Міхал разгублена паглядзеў спачатку на ложак, захоплены Басяй, а потым на куфар, на якім яму прыйдзецца спаць. Ён пакрыўджана засоп, але, скарыўшыся, залез на века куфра. Юнак падціснуў калены, каб ногі не звісалі ўніз, і накрыўся коўдрай. Цвёрдае века непрыемна ўразалася яму ў бок, Міхал паспрабаваў улегчыся як-небудзь паўтульней, але ён так стаміўся, што, толькі цяжка і перарывіста ўздыхнуўшы, падсунуў пад шчаку руку і адразу заснуў.
Раніцай карміцелька, ціхенька адчыніўшы дзверы, на дыбачках увайшла да Міхала ў пакой. Убачыўшы, што юнак нязручна спіць на куфры, яна толькі ўсміхнулася. Кабета пракралася да ложка і, асцярожна адхіліўшы полаг, каб не пабудзіць Басю, паглядзела на дзяўчынку, якая мірна пасопвала. Потым карміцелька гэтак жа акуратна завесіла полаг і перабралася да Міхала. Яна шэптам паклікала яго:
– Міхал!
Той нешта незадаволена прабурчаў у сне і закрыўся ад яе рукой.
– Міхал! – гучней паклікала кабета.
– А?! – ускінуўся ён, ледзь не скаціўшыся з куфра. – А, гэта ты, карміцелька.
Міхал ізноў заплюшчыў вочы, спадзеючыся паспаць яшчэ хаця б трошачкі.
– Што гэта ты на куфры качаешся? – спытала карміцелька.
– Я… Я так стаміўся ўчора, што заснуў тут.
– Нават не спрабуй мне брахаць, – строга сказала кабета. – Я яе ўжо бачыла.
Юнак асуджана ўздыхнуў.
– Як гэта табе ўдалося яе прывезці, што ніхто не заўважыў?
– Калі я пазаўчора прыехаў, вы ўсе ўжо спалі.
– Як жа я не пачула? – здзівілася карміцелька.
Міхал расплыўся ў нахабнай усмешцы, задаволены тым, што хаця раз у жыцці здолеў ледзь-ледзь, але ашукаць карміцельку, якая заўжды так турбавалася і сачыла за кожным яго крокам.
– І адкуль ты прывёз яе?
– З-пад Ліды.
– А яна так адразу і згадзілася?
– Вядома. Я паклікаў яе разам з сабой, і яна паехала, – ілгаў напрапалую юнак.
– А хто яна?
– З беднай шляхетнай сям’і.
– Ох, Міхал, натрапіш ты на ліха! – загаласіла кабета. – Ну, а што рабіць збіраешся?
– А што рабіць? – не зразумеў ён.
– Як што? Ты, я бачу, сур’ёзныя намеры да яе маеш! – цьмяна пачала карміцелька.
– Чаму сур’ёзныя? – густа пачырванеў Міхал.
– Ну, калі на куфры спіш, дык сур’ёзныя.
– Кінь, карміцелька, – глупства! – Юнак хацеў павярнуцца да яе спінаю, але перадумаў, вырашыўшы, што рызыкуе зваліцца на падлогу. – Якія сур’ёзныя намеры?
– Жаніцца – вось якія! – абурылася кабета.
– Карміцелька, супакойся, усё ў парадку. – Міхал прыўстаў на локці.
Кабета сярдзіта сцяла вусны.
– Прынамсі,