– Ведаеце, я зусім забыўся пра гэтую нараду! – і быццам пра штосьці разважыўшы – Пачакайце мяне ў калідоры, добра?
– Можа, нам лепш прыйсці заўтра? – нясмела прапанавала жанчына.
– Не, не! Пачакайце! – Псіхатэрапеўт паглядзеў на гадзіннік. – Я доўга не затрымаюся… пастараюся не затрымацца доўга… Ён выйшаў. Медсястра памарудзіла крыху, нецярпліва чакаючы, пакуль жанчына з дзяўчынкай таксама пакінуць кабінет, потым выйшла з яго і сама.
– Дык нам пачакаць? – спыталася ў яе жанчына.
Нічога не адказаўшы, медсястра пагардліва паглядзела на жанчыну, потым павярнулася і павольна пайшла прэч. Яна ішла па калідоры, а жанчына глядзела ёй услед і ва ўласным яе позірку па-ранейшаму дзіўна перапляталіся трывога і надзея, надзея і трывога…
Потым дзяўчынка ціхенька тарганула маці за руку.
– Пойдзем дамоў, мамачка! – ціха сказала яна.
– Дамоў? – Жанчына нерашуча паглядзела на дачку. – Але ж доктар… ён прасіў нас пачакаць, пакуль вернецца…
– Ён не вернецца!
– Не вернецца?
Жанчына нахілілася, яе вялікія змучаныя вочы апынуліся раптам зусім побач з яснымі блакітнымі вачыма дзяўчынкі.
– Чаму ён не вернецца?
Дзяўчынка толькі моўчкі паціснула плячыма.
– Гэта яны сказалі табе?
Дзяўчынка кіўнула.
Дзесьці ў глыбіні калідора пачуліся раптам нечыя ўсхваляваныя галасы, двое мужчын ў белых халатах хутка прабеглі каля жанчыны з дзяўчынкай. У руках аднаго з іх былі насілкі.
– Гэта Сяргею Фёдаравічу блага! – праводзячы іх поглядам, паведаміла дзяўчынка. – Сэрца не вытрымала. Каля ліфта. Але дарэмна яны так спяшаюцца… яму ўжо не дапамагчы. Куды ты, мамачка?!
Жанчына выпрасталася і нечакана пабегла па калідоры ўслед за мужчынамі. Дзяўчынка таксама бегла за ёй, але, як ні старалася, усё адно не паспявала. І толькі за паваротам, калі жанчына спынілася, дзяўчынка змагла дагнаць яе. І адразу ж ухапіла за руку.
Каля ліфта сапраўды сабралася шмат людзей, пераважна ў белых халатах. Псіхатэрапеўт нерухома ляжаў на падлозе, тварам уверх, адна з жанчын толькі што зрабіла яму ўкол… побач з ёй санітары завіхаліся з насілкамі…
– Калі б я папрасіла іх там, у кабінеце… – нечакана гучна сказала дзяўчынка. – А цяпер іх ужо позна прасіць…
– Дык яны што, сапраўды існуюць?! – Голас жанчыны раптам спалохана задрыжаў і сарваўся. – Іх тут шмат?!
Дзяўчынка кіўнула галавой.
– І што яны робяць зараз?
Дзяўчынка раптам весела засмяялася:
– Скачуць, дражняцца, паказваюць мне языкі. А адзін з іх толькі што паглядзеў на цябе, мамачка!
– На мяне?! Ён паглядзеў на мяне?!
У дрыжачым голасе жанчыны быў жах, самы сапраўдны жах.
– Ён і зараз на мяне глядзіць?!
Дзяўчынка