Պարապ վախտի խաղալիք. Խաչատուր Աբովյան

ղըրաղ քաշվեցին,

      Ձեռը լվացին:

      Ո՛չ թե բարով տալ, կամ կշտովն անցնիլ

      Նրանք լայաղ չէին անում, կամ խոսիլ:

      Մեկ բան ասելիս էլ հրհոում էին,

      Ծափ տալիս, խնդում, ծաղր անում խղճին:

      Մեկ օր էլ տեսան, մաշիքը ծակ էր.

      Մյուս շորերն հո ձեռից ընկել էր:

      Որ չասեց՝ թէ մուկն ա մաշիքն ծակել,

      Գելը կատաղեց, էնպես ծաղր անիլ՝

      Քա՛րը կը պատռեր, ի՞նչ թե նըրա սիրտը,

      Որ էլ տեղ չուներ, ծածկի իր դարդը:

      Դանակն ոսկոռին էկել էր, հասել

      Մեկ անուն ուներ, էն էլ նա կոտրել:

      Հոր տըված Խրատն իսկույն միտքն ընկավ,

      Սիրտն արնով լիքը հենց որ տուն էկավ.

      Մեկ թոգ վեր առավ ու գոմը վազեց,

      Հոր հոգին հիշեց, իր օրն անիծեց,

      էլ հոգի, հավատ ի՞նչ միտքը կըգար,

      Որ մեղա ասեր, յա իր մեղքը լար:

      Թոկի ծերը որ նա չի՛ բարձրացրեց,

      Գերանի արանքն ուժով որ խրեց,

      Հանկարծ մեկ տոբրակ է՛նպես շըրխկաց

      Առաջին, որ աչքն վրեն մնաց սառած,

      Ոսկի էր մեջը լիքն ու պինդ կապած.

      Ո՞ւմ էն հադաղին պատահի հանկարծ

      էսպես բան, որ խելքն էլ վըրեն մնա,

      նո՛ր հոգի չառնի, նոր սիրտ չըստանա:

      Բարի հոր միտքը նա նոր իմացավ,

      Վեր առավ փողը, հետը տուն տարավ:

      Օրեց օր էլ եդ ոտն ու գլուխն դըզեց,

      Բարեկամների տուտն էլ եդ բացվեց:

      Բայց էն շա՛տ վաղ էր, որ էշը կաղ էր,

      էս մահվան գին էր, իշտահի բան չէր:

      Նոր շենացածը մկան հիշատակը

      Մըտքումն պահելով, ու իր առակը.

      Մեկ օր էլ նրանց եդ ղոնաղ արեց,

      Հազար բաբաթ բան պատրաստիլ տվեց: