Dyktator. Jak przejąć władzę i pozostać u steru. Dumitru Ghereg

istnieją pewne rytmy. Zaraz po przejęciu władzy ich pozycja jest bardzo niestabilna. Aby utrzymać się u władzy, zawsze musisz być czujny. Musisz upewnić się, że każdy potencjalny przeciwnik jest pod ścisłą kontrolą i zna swoje miejsce. Przeciwnikami staną się również niektórzy z twoich pierwszych i bliskich sojuszników – ci z niebezpiecznymi ambicjami. Każda oznaka słabości to sygnał dla przeciwników: «Tak, ten facet jest podatny na atak!». Ci przyjaciele na dobre czasy teraz tylko czekają na okazję, by cię obalić. Nie daj im szansy. Tamci ludzie nie dali. Wszyscy generałowie Wielkiego Marszu Mao po kilku latach nie żyli. Prawie wszyscy, którzy walczyli o rewolucję na Kubie razem z Fidelem Castro, zniknęli w ciągu dwóch lat. A co z pierwszymi towarzyszami Józefa Stalina w ZSRR? Wszyscy zniknęli dość szybko. Ale Saddam prześcignął ich wszystkich. Zrobił niespodziewany ruch.

      Jeden z przyjaciół Saddama powiedział mu, że są ludzie, którzy szemrzą. Są niezadowoleni z odsunięcia Al-Bakra od władzy. Wtedy Saddam zaprosił wszystkich członków partii Baas na kongres. Pojawił się ze swoim słynnym cygarem i oznajmił: «W tej sali są ludzie, którzy występują przeciwko mojemu przywództwu». I wtedy wystąpił człowiek o imieniu Mashhadi – wysoko postawiony członek partii Baas, którego wszyscy bardzo cenili. Wygłosił wcześniej wyreżyserowane przemówienie. I w tym przemówieniu Mashhadi przyznał się, że planował przewrót lub spisek przeciwko przywództwu Iraku, w tym przeciwko Saddamowi Husajnowi. Spisek był całkowicie zmyślony. Mashhadiego torturowano. Saddam przyprowadził żonę i córki Mashhadiego do więzienia i powiedział, że ma wybór: albo będzie siedział i patrzył, jak strażnicy najpierw gwałcą jego żonę i córki, a potem je zabijają, albo się przyzna. Mashhadi wybrał drugą opcję.

      Zaczął odczytywać jedno po drugim nazwiska członków partii Baas, którzy rzekomo również byli spiskowcami. Do tej osoby natychmiast podchodził funkcjonariusz w cywilu z służby bezpieczeństwa i wyprowadzał ją z sali. Niektórzy z mężczyzn błagali: «Proszę, nie, nie!». To był dziwny widok – udawana lojalność pomieszana ze strachem. W oczach wielu z tych ludzi było widać przerażenie. Czuli, że ich nazwisko może paść w każdej chwili. Za drzwiami sali partyjnej decydował się ich los. Ponad 20 osób skazano na śmierć, resztę wysłano do więzienia. Myśleli, że mieli szczęście – dopóki nie kazano im samym dokonać egzekucji na swoich towarzyszach. Wybryk sadysty? Być może. Ale ludziom zniknęły ostatnie wątpliwości: nowy przywódca Iraku jest gotów na wszystko, by chronić swoją władzę. A na wypadek, gdyby ktoś jeszcze tego nie zrozumiał, nagranie z tego spotkania wysłano na cały świat – do wszystkich irackich ambasad za granicą.

      Przesłanie było jasne: zobaczcie, co się dzieje z tymi, którzy zdradzają reżim i swojego przywódcę. Oto, jaki ich czeka koniec. Czy można lepiej rozpocząć nową erę? Teraz, gdy twoi przeciwnicy wiedzą, do czego jesteś zdolny, nie będą mieli innego wyboru, jak tylko się podporządkować. Ale jak upewnisz się, że naprawdę zwyciężyłeś?

      LEKCJA 9. BĄDŹ WSZĘDZIE

      Aby przetrwać jako tyran, potrzebujesz oczu, uszu i mięśni, na których możesz polegać wszędzie. Aby zapobiec każdemu zagrożeniu dla swojej władzy, dyktator ma tylko jeden skuteczny sposób: obserwować z ukrycia. Dlatego najlepszym przyjacielem każdego dyktatora jest skuteczna i bezwzględna tajna policja. Podczas «wielkiego terroru» pod koniec lat trzydziestych XX wieku tajna policja Józefa Stalina – NKWD – aresztowała i straciła miliony tak zwanych «wrogów ludu». Oskarżano ich o sprzeciw wobec Stalina i jego reżimu.

      W Ugandzie Idi Amin zdobywał lojalność poprzez swoje Państwowe Biuro Wywiadowcze. Pracowali tam członkowie jego plemienia, lokalni przestępcy oraz zagraniczni najemnicy. Haitański dyktator «Papa Doc» Duvalier otrzymał przydomek «Tonton Macoute», czyli «Postrach». To postać z lokalnego folkloru, która porywa i zjada nieposłuszne dzieci. Pomysł utworzenia tajnej policji pojawił się w Iraku w 1964 roku, kiedy Saddam pomógł stworzyć «Dżihaz Hanin» – służbę bezpieczeństwa. Gdy objął stanowisko prezydenta, Saddam utworzył specjalny oddział – specjalną tajną policję. Składała się ona wyłącznie z członków jego rodziny i najbliższych współpracowników. Wszyscy byli związani krwią i przysięgą wierności Saddamowi Husajnowi.

      W Iraku lat siedemdziesiątych wszyscy znali tych ludzi. Jeździli podobnymi samochodami, ubierali się niemal identycznie, mieli nawet takie same wąsy. Tyle zostało z «tajności». Ale nie ma znaczenia, ile władzy ma twoja tajna policja – będziesz potrzebował czegoś jeszcze, aby pokazać, że nikt się nie ukryje: niezawodnej sieci informatorów. W Iraku Saddama szpiegostwo było wszędzie! Wszyscy szpiegowali wszystkich. Partia Baas wszędzie cię obserwowała. Gdy w podręczniku mówi się «być wszędzie», nie chodzi tylko o twoje granice. Gdy dysydenci przedostawali się do innych części świata, Saddam bez wahania pokazywał, że sięgnie po nich, gdziekolwiek by byli. To prowadzi nas do byłego premiera Iraku, Abd ar-Razzaka al-Naifa. Al-Naif był postępowym politykiem i od dawna wrogiem Saddama. Gdy Saddam i Baas przejęli władzę, Al-Naif został zmuszony do ucieczki z rodziną. Przeniósł się do Wielkiej Brytanii i zaczął tam publicznie krytykować rząd.