SINAV BITTI ELLER HAVAYA. BUKET ÇETIN

var yani, yemeklere yorduğum şu güzel kafamı derslere ve derecelere yormaya karar verdim. Kilo vermek için bence iyi bir düşünce.” dedi.

      Arkasından Esat da, “Doğrusu şu Oktay denilen arkadaşın nesi varmış ben de merak ettim. Böyle peşine takılıp ajan gibi takipler falan… Ben de varım!” diyerek keskin bakışlarla Necdet’e döndü. Bu ne demek istedi şimdi diye düşündüm. Necdet’e, “Ben de varım derece işinde!” dedi.

      Akıllı, “Haydaaa!” dedi.

      Hepsi de beni şaşkına çevirmişti. “Necdet’in Kafa Çetesi dörtlüyü kurduğuna göre oyuna başlayabiliriz.” dedim. Teneffüsü bitiren zil sesiyle herkes sırasına doğru yol aldı.

      Necdet, “Gel!” dedi. “Sana Oktay’ı göstereyim.” D şubesindeki okul birincisi Oktay’ı gösterdi. Uzun boylu, sarışın bir çocuktu Oktay… Saçlarını yandan ayırmıştı. Gözlüğünü düzeltiyordu. Sırasında sessizce oturmuş kitabını karıştırıyordu. Öğretmen zili çalarken Necdet ile bizim sınıfın yolunu tuttuk. Necdet hızla sırasına geçip ders kitabını açtı.

      Akıllı’ya, “İnanılır gibi değil.” dedim. “Şunlara bak, hepsi de hırsla derse hazırlanıyor.”

      Akıllı, “Gerçi biraz hırslanmaları hiç de fena değil ama senin gibi delirmezlerse iyi olur.” dedi. “Şimdi hepsi kendine rakip falan bulup peşine takılırsa… Düşünsene! Herkes okul çıkışı takipte… Bu işin sonu nereye varır?” dedi. Güldüm. Dördüne de şaşkınca bakıp kendi sıramın yolunu tuttum.

      Son ders zili çaldığında yine yerimden zıpkın gibi fırladım. Atkuyruğu saçlarım bir o yana bir bu yana uçuştu. Bu sefer her şeyi öğrenecektim. O Oktay denilen birincinin numarası neymiş görecektim. Ben sınıftan çıkarken Necdet arkamdan bağırdı. “Aman deyim kaçırma! Koş!”

*

      Sınıfın kapısını arkamda bırakırken Oğuz’un sesini duydum. “Koş, öğren de bize de söyle! Bak aramızda senin gibi koşamayanlar var! Ben mesela! Ömrüm biter böyle koşarsam. Yarı yolda hık der nalları dikerim. Koş Bilge! Sana güveniyorum.” derken arkamdan yükselen kahkaha sesleri kulaklarıma geldi.

      Oktayların sınıfının kapısına vardığımda bu sefer Akıllı başladı konuşmaya, “Yaa kızım sen akıllanmayacak mısın? Bir de bana akıllı diyorsun. Kendine bu ismi taksaydın belki bir işe yarardı. Ne bileyim, böyle her gün okul çıkışı maraton koşucusu gibi koşup duruyorsun. O değil koşarken beynine oksijen de mi gitmiyor? Bir anlamadın şu işi! Yok bu çocuğun bir numarası. Anlasana!”

      O konuşurken gözlerim sınıf kapısında, ne zaman açılacak acaba diye düşündüm. Daha sınıftan çıkmamışlardı. Akıllı yine konuşmaya başladı. Benim için “Yok, anlamadı.” dedi. Konuşmaya devam etti. “Tabii numara deyince senin aklına sadece ‘bir’ numara geliyordur, o da listenin en başına geçmek için geçerli olan numara.”

      Ben yine, “Off Akıllı…” diye söylenmeye başlayacakken D şubesinin kapısı açıldı. Öğretmen önden, arkasından da birer ikişer öğrenciler çıktı. Oktay ne zaman çıkacaktı acaba?

      Sınıftan çıkanları belli etmeden gözlerken Oktay’ın da çıktığını gördüm. Tek başına hızlı adımlarla merdivenlere doğru yöneldi. Ben de birkaç öğrenci arkasından gizlice peşinde…

      Neredeyse koşar adım merdivenlerden indi. Tek omzuna attığı çantasını arada bir düzeltti. Onu gözden kaçırmadan takip ederken Akıllı, “Koş, koş!” dedi. “Aman gözden kaçırma! Ne olur ne olmaz. Gece uyku falan tutmaz sonra. Senin aklına güven olmaz. Gece demez, korku bilmez, evini bulacağım diye yollara düşmeye kalkarsın!”

      Akıllı konuşmaya devam ederken okulun kapısından çıktı Oktay. Ben de bir iki öğrenci arkasından… Çıkış kapısına yönelecek derken servislerin olduğu tarafa okulun arka tarafına yöneldi.