Абое рабое. Таццяна Дземідовіч. Читать онлайн. Newlib. NEWLIB.NET

Автор: Таццяна Дземідовіч
Издательство: Четыре четверти
Серия: Несур’ёзна пра сур’ёзнае
Жанр произведения:
Год издания: 0
isbn: 978-985-581-538-0
Скачать книгу
Яркая спаднічка ветразем надзімаецца, і кучаравыя рыжыя коскі з яркімі заколкамі на кончыках, быццам змейкі, лётаюць туды-сюды.

      – Я, цёця Таня, два разы ў тыдзень хаджу на плаванне, тры разы – на англійскую мову, а яшчэ на хор, на танцы і ў мастацкую школу. Гурток юных пажарнікаў наведваю па нядзелях, факультатыў па матэматыцы – па суботах, у школьным музеі экскурсіі праводжу па аўторках, у цяпліцы пры Доме піянераў працую па чацвяргах. Раз у месяц сама выпускаю школьную насцен-газету. А яшчэ я стараста ў класе, чэмпіён школы па зборы макулатуры і пераможца конкурсу абласной дзіцячай бібліятэкі на самы тоўсты фармуляр!

      – І як жа ты, Маруся, усюды паспяваеш? – здзіўляюся я.

      – Гэта цяжка, цёця Таня! Але мама кажа – трэба ўсюды паспець. Зараз цяжка, затое потым лягчэй стане… Бо я ўсё буду ўмець, а гэта значыць, змагу знайсці самую лепшую працу, – прыклаўшы далонь да вуснаў, шэптам па сакрэце паведаміла Маруся. – У мяне і сястра старэйшая такая ж здольная была ў дзяцінстве. Наведвала секцыю па плаванні, хадзіла ў музычную школу і на акрабатыку, вышывала крыжыкам, навучылася нават жангліраваць, магла пятнаццаць хвілін стаяць на галаве і чытала з хуткасцю трыста пяцьдзясят слоў у хвіліну, вучыла японскую мову і скончыла курсы бармэнаў, – загінала адзін за другім свае пальцы Маруся.

      – Няўжо? – перапыніла я хвальбу дзяўчынкі. – І чым зараз твая сястра займаецца? Мабыць, ужо як мінімум прафесар ці касманаўт?

      – Ну што вы, цёця Таня, хіба не ведаеце? – абурылася Маруся. – Наша Надзея, дзякуй Богу, нарэшце выйшла замуж і ўжо тры гады як хатняя гаспадыня!..

      Хатнiя феi

      У жанчын самы каштоўны час – абедзенны перапынак… Усяго адна гадзіна паміж дзвюма паловамі працоўнага дня, а трэба ўсё паспець – ад наведвання цырульні да закупкі прадуктаў.

      На рынку ў гэты час не праціснуцца. Вунь і дзве маладзенькія жанчыны мітусяцца. Як трысцінкі, хіляцца пад цяжарам сваіх пакупак, кідаюцца ад аднаго прылаўка да другога.

      – Кацька, я за мылам гаспадарчым, а ты хлеб купі!

      – А які браць? Белы або чорны?

      – І той, і другі!

      Каця прыкметна нервуецца, на гадзіннік глядзіць. Чарга, ледзь рухаецца… У дадатак наперадзе пажылая жанчына стаіць. Яна дрыготкімі рукамі кожную дробную купюрку мне, вуснамі незадаволена прыцмоквае, маўляў, пачакайце, пакуль я ўсе рэчы ў торбу паскладваю.

      – Давайце ж хутчэй! – не вытрымлівае Каця і, як толькі пенсіянерка закрывае кашалёк, упэўнена суне грошы і хутка прамаўляе:

      – Два белыя, два чорныя. У мяне без здачы!

      Пажылы мужчына, якога яна так спрытна абскакала, з прыкрасцю разводзіць рукамі:

      – Жанчына, ну што вы? Не адна спяшаецеся…

      І тут здалёк раздаецца голас Алены:

      – Кацька, тут зніжкі! Дзве мятлы па цане адной! Браць?!

      – Бяры і паляцелі! – крычыць Каця. – Праз тры хвіліны абед канчаецца.

      – Паляцелі яны! – каментуе пакрыўджаны мужчына. – Вядзьмаркі!

      – Гэта не вядзьмаркі, – хіхікае прадаўшчыца, – а клапатлівыя хатнія феі!

Скачать книгу