Kırgız Zamane Edebiyatı. Mustafa Kundakçı

takva ile taat kalmadı,

                     Kötü işler yapan zenginden fakirlere fayda kalmadı,

                     Ey yarenler, peki nasıl olmasın ki ahir zaman.

      Deydi Şeydayi, güne deryası gark etmiş meni,

      Emri magruf işlerin tutsam diyban jehdim kanı,

      Kimse yahşı, kimse yaman, kimse bilmez kimseni,

      Ogul atadan kethüdadır, kız eneden keyvanı,

      Ay yaranlar, bes niçik kim bolasın ahırzaman.

                     Dedi Şeydayi, günah deryası gark etmiş beni,

                     Emr-i ma’ruf işlerini tutayım desem yönüm hani,

                     Kim iyi, kim kötü, kimse bilmez kimseyi,

                     Oğul babadan daha çok evin reisi, kız anadan fazla hanımı,

                     Ey yarenler peki nasıl olmasın ki ahir zaman. (Şeydai)

(Dıykanbeyava, 2016: 77-90)

      Kazak edebiyatında ‘Zar zaman’ terimini ilk kez büyük Kazak sanat ve bilim insanı Muhtar Awezov kullanır. Kazaklar zaman şairlerini ‘Zar Zaman Akındarı’ zamane şiirlerini ise ‘Zar Zaman Öleñderi’ şeklinde adlandırırlar. Kazaklarda bu geleneği Asan Kaygı’dan başlayarak XVII. yy.’ın sonu XVIII. yy.’ın başlarında yaşayan Bugar Jıraw, 1802-1871 yılları arasında yaşayan Duwlat Babatayulı, 1818-1881 yılları arasında yaşayan Şortanbay Qanayulı’nın şiirlerinde görmek mümkündür.