Rus Şiiri Antolojisi. Ahmet Emin Atasoy

şiirlerinde de yalnızlık, hüzün, ömrün geçiciliği, insanın umarsızlığı, insanlığın feci sonu, sanatın yetersizliği vb. karamsar motifler egemen olmaya başladı. İtalya gezisi sırasında kaleme aldığı en son dizelerde de görüldüğü gibi (Pyroscaphe, 1844) onun şiirinin en belirgin özelliği felsefi bir derinliğe yönelik olmasıdır.

      V. G. Belinski’ye göre “Puşkin’le aynı dönemde yaşamış ve ona en yakın olan şairler arasında, hiç kuşkusuz ki, Baratinski birinci sıradadır.”

      Yevgeni Baratinski 29 Haziran 1844 tarihinde Napoli’de öldü, kemikleri daha sonra Petersburg’a götütülüp toprağa verildi.

      РАЗЛУКА

      Расстались мы; на миг очарованьем,

      На краткий миг была мне жизнь моя;

      Словам любви внимать не буду я,

      Не буду я дышать любви дыханьем!

      Я всё имел, лишился вдруг всего;

      Лишь начал сон… исчезло сновиденье!

      Одно теперь унылое смущенье

      Осталось мне от счастья моего.

1820

      ФИНСКИМ КРАСАВИЦАМ

(Мадригал)

      Так, ваш язык еще мне нов,

      Но взоры милых сердцу внятны,

      И звуки незнакомых слов

      Давно душе моей понятны.

      Я не умел еще любить -

      Опасны сердцу ваши взгляды!

      И сын Фрегеи, может быть,

      Сильнее будет сына Лады!

1820

      AYRILIK

      Senden ayrılınca, benim yaşamım

      Bir cezbeye tanık oldu bir anlık;

      Aşk sözleri fısıldamak yok artık,

      O zarif kokuyu duymayacağım!

      Gitti elden var olan tüm varlığım,

      Rüyam da kayboldu hayalet gibi.

      Meğer mutluluktan geriye şimdi

      Kalan burukluktur, onu anladım.

1820

      FİN GÜZELİ

   (Madrigal)

      Dilinizi henüz bilmesem bile,

      Anlıyorum bakışınız ne diyor,

      Sözcükler ki, o çok garip seslerle,

      Çoktandır kalbimle sohbet ediyor.

      Ben öğrenemedim henüz sevmeyi –

      Oysa bakışınız korkutucudur!

      Kim bilir, Freya’nın sihriyle belki

      Lada’nın oğlu da çok güçlü olur!3

1820

      ПОЦЕЛУЙ

      Сей поцелуй, дарованный тобой,

      Преследует моё воображенье:

      И в шуме дня и в тишине ночной

      Я чувствую его напечатленье!

      Сойдёт ли сон и взор сомкнёт ли мой,

      Мне снишься ты, мне снится наслажденье!

      Обман исчез, нет счастья! и со мной

      Одна любовь, одно изнеможенье.

1822

      ПРИЗНАНИЕ

      Притворной нежности не требуй от меня,

      Я сердца моего не скрою хлад печальный.

      Ты права, в нем уж нет прекрасного огня

          Моей любви первоначальной.

      Напрасно я себе на память приводил

      И милый образ твой и прежние мечтанья:

          Безжизненны мои воспоминанья,

          Я клятвы дал, но дал их выше сил.

      Я не пленен красавицей другою,

      Мечты ревнивые от сердца удали;

      Но годы долгие в разлуке протекли,

      Но в бурях жизненных развлекся я душою.

      Уж ты жила неверной тенью в ней;

      Уже к тебе взывал я редко, принужденно,

      И пламень мой, слабея постепенно,

      Собою сам погас в душе моей.

      ÖPÜCÜK

      Bahşettiğin o öpücük yine de

      Bırakmıyor hayalimin peşini:

      Şamatalı günde, sessiz gecede

      Duyuyorum onun deprenişini!

      Kapanır kapanmaz yorgun gözlerim

      Rüyama tat veren sensin sadece!

      Mutluluk değil de, yanımda benim,

      Sevdan vardır, o bitmeyen işkence!

1822

      İTİRAF

      İkiyüzlü bir incelik isteme benden sakın,

      Kalbim zaten gizlemiyor o buz gibi hüznünü,

      Orda bulamadığını söylemekte haklısın

                        İlk aşk ateşinin büyüklüğünü.

      Belleğimde diriltmeye boşuna uğraştım ben

      Senin sevimli yüzünü ve kendi düşlerimi:

                        Yazık ki anılar ölmüşler tümden,

                        Yeminlerim