Açlık Baratası. Rukayye Kebiri

korkaktı. Hem yılandan korkar hem ölüden hem de Tuba Mezarlığının yüz yıllık ölülerinin baratalarından.

      “Sen sonunda ölü güldüren olacaksın!”

      Fakat ben ölüleri güldürmüyordum. Her ölünün kendine özel bir hikâyesi olmalıydı. O hikâyeleri duyup öğrenmek istiyordum. Ölü sahipleri her zaman acele içinde ölülerinin kemiklerini toplayıp bir an evvel mezarlığı terk etmek istiyorlardı. Bazı geceler, ölüler dansı şarkısıyla, zihnimde ölülerin iskeletlerini mezardan hortlatıp, sıraya dizip, kalıntılarıyla, baratalarıyla dans ederdim. Amber benim hayal kurmamı hor görürdü.

      “Neden dirileri bırakıp da ölülerin peşindesin? İskeletlerle hayal kurmanın yolunun tımarhaneden geçeceğini bilmiyor musun?”derdi.

      Amber benim kurduğum hayallerimden bir şey anlamazdı. Bu hayaller yalnız bana aitti. Hiç kimse benim aklıma girip de bunları benden alamaz. Ne güzel ki zihnimin gözü görünmezdir, zaten ben hayallerimi dile getirinceye kadar kimse eline cetvel alıp da kendi ölçüleriyle hayallerimi ölçemez.

      Bazen de mezar kazıcılar, mezarın içine hopladığında, baratanın bütününe dokunur dokunmaz tavuk kümesi de bozulurdu. Kemikleri bir bir toprak üzerinden alıp torbaya koyarlardı ve ölü sahibinin eline verirlerdi. Baratalar ne kadar uzun süredir mezardaysa, bütünlüğü de o kadar çabuk bozulurdu.

      “Kum3 yolcusuydu veya Meşhed4?”

      Ölü sahipleri şaşkınlıkla bana bakarlardı. Ben ise cevap beklemeden, “Belki de Rahmet Vadisi5!” derdim.

      Gazi’nin el hareketlerine bakıyorum. O hareketleri anlamlandırabilecek gücüm olsaydı, Gazi’nin aklından geçenleri çözebilirdim.

      Belki Gazi’nin de benim gibi her bir kemik parçası ile ilgili özel bir tasavvuru vardır. Keşke duvar köşesinde toplanmış kemiklerin de yaşam hikâyelerini bilseydim. Acaba duvar köşesine birikmiş kemikler yaşarken bir gün bu bodrumda üst üste toplanacaklarını hiç düşünmüş müydüler? Acaba kemik de canlı vücut gibi acıyı, ağrıyı hissediyor mu? Kim bilir, belki de hissediyor. Belki de kemiklerin dili olsaydı bize konuşurlardı. Belki de kemikler bizim anlayamadığımız bir tarzda ağrıyı hissederler. Acaba kemik de zevki hisseder mi? Şimdiye kadar böylesi kemik yığınına rastlamamıştım. Sanki kemik yığınına bakarken bir titreşme oluyordu. Bana öyle geliyor ki kemikler durduğu yerlerinde kıpırdıyorlardı. Korkmuyorum fakat heyecandan dizlerim titriyor ve hemen bodrumun merdivenlerinden yukarı koşup, “Kemikler hortluyorlar diyesim geliyor fakat aşırı heyecan nedeniyle bacaklarım kitleniyor, sesim gırtlağımda tıkanıyordu. Peki, neden kemiklerin kıpırdayışı Gazi’nin umurunda bile değildi?