Ahiret. Emirhan Yenikiy

–İşte dönüp bir yere sağlamca yerleşeyim de, ondan sonra demir sopayla kanırtsalar da kımıldamam, vesselam! Yeter! Hoşça kalın!

      –Hoşça kalın, yoldaş Sabircanov!

      Araba miskin miskin gıcırdayarak hareketlenince, ben oltalarımın yanına vardım. Bugün balık yakalamanın da nedense bir tertibi düzeni yok. En büyük oltaya taze yem koyup tükürerek misinayı havada sallayıp nehrin ortasına fırlattım. Kurşun ağırlığı şap diye suya giriverdi. Kızıl şamandıra önce hızlıca yüzdü, sonra, zıplayıp ayak üstü kalktı. Hatta, yolunu kaybeden bir izmarit balığı gelivermez mi damağına… tıkaç olasıca!

1953

      NASIL BİRİSİYMİŞ Kİ O?

      Enstitüyü bitirince, beni bir büyük tröste11 gönderdiler. İşte ben bu tröst başkanının beni kabul etmesini bekleyerek oturuyorum. Ona benim kim olduğumu, nereden geldiğimi haber vermişlerdi çoktan. O hiç şüphesiz kabul edeceğini söylemiş, fakat biraz beklememi buyurmuş. Zararı yok, ben beklemeye razıyım, hiç de üşenmeden beklemeye razıyım.

      Ara ara zil çalıyor. Sapsarı saçlı, kırmızı dudaklı, çıplak dolgun kollarına çil düşmüş sekreter hanım başkana gerekli kişileri çağırıp duruyor.

      Bir saat kadar zaman geçip gitti çoktan, fakat ilk bekleyişim olduğundan fazla kaygılanmıyorum, işte şimdi çağırıverir diyerek oturuyorum. Yine bir süre geçtikten sonra, görüşme odasına insanlar toplanmaya başladı. Sözlerine, birbirlerini tutmalarına bakınca, onlar başkanın eşiğini çokça aşındırmış kişilere benziyorlardı. Onların çoğu sekreter hanımla pek yakın olup selamlaşıyorlar, onu kandırarak iltifatlar ediyorlar.

      İşte yine zil çaldı. Yerinden kalkan hanıma ben:

      –Yoldaş müdüre beni hatırlatınız haydi, – dedim. (İş adamıdır müdür diyorum, yanına giren çok, unutuvermesi de pek olası tabii.)

      Hanım konuşmadan ofise girdi. Birazdan geri dönünce, pek resmi sesle bana:

      –Müdür bugün sizi kabul edemiyor, şimdi orada müdürler toplantısı başlıyor, – dedi. – Evraklarla talimat belgenizi bırakıp gitmenizi buyurdu.

      –Ne zaman geleyim peki?

      –Yarın saat on ikide gelin!

      –Ben parşömen kağıda sıkıştırıp dürdüğüm evraklarımı bırakıp çıktım. Yoldaş müdüre öfkelenmemeye çalıştım artık, bir buçuk saat bekletip kabul etmemesi beklenmedik bir durumdur, diye kendimi teselli ettim.

      Ertesi gün on iki olmadan önce geldim. Ağzına sigara götürmüş halde hayale dalarak oturan daha önceki hanım benim soruma karşı üşenerek: