Jön Türk - Millî, İçtimai ve Siyasi Roman. Ахмет Мидхат

Değil mi? Varsın davulcuyu, zurnacıyı beğensin. Kim ne hakla karışacak? Bir kemancı Çingene’ye varmış prensesler yok mu? Yalnız Avrupa’da değil bizde bile! Bir kraliçe iken boşanıp adi bir adama varmış kadınlar yok mu?”

      “Fakat Avrupa’da dahi o özgürce düşüncelerin karşıtları var. Onu da biliyorsunuz ya? Gazeteler bu yoldaki evlilikler için neler yazdılar!”

      “Biliyorum. Hem teşekkürle itiraf ederim ki birçok cihetlerini yine sizden öğrendim. Mariage liber usulüyle evliliklerin sürekli olmayacağı düşüncesi değil mi? Varsın sürekli olmayıversin. Birisinden ayrılan diğer biriyle birleşebilir.”

      “A gözüm bu mariage liber’in erkeklerden ziyade yine kadınların zararına sebep olacağını size uzun uzadıya anlatmamış mıydım?”

      “Ben de o fikirlerinize uzun uzadıya mukabelede bulunmamış mıydım? Her kaytan bıyık çelebi rast geldiği kızı iğfal ediverecekmiş. Gerçi kızlar bizimkiler gibi miskinlerden ibaret olur ise bu dediğiniz pek haklıdır. Biçareyi aldatırlar. Kız iken valide eder sonra terk ediverirler. Zavallı mazlumeye ağlamaktan başka hiçbir intikam şekli, hiçbir teselli vesilesi kalmaz. Ama düşününüz Nuri Beyefendi Hazretleri! Düşününüz ki şimdi Avrupa’da kızların ellerinde hançer var. Rovelver var ve petrol şişeleri var.”

      “Aman Ceylan! İlerlemeyi bu derecelere kadar vardırdınız ha!”

      “Aman zahir!.. Gazetelerin her günkü nüshasında böyle bir intikam vakası görüyorsunuz! Değil mi? Veriniz kadınların hukukunu kendi ellerine, bakınız kadınlar kendi hukukunu muhafaza edebilirler mi edemezler mi görünüz. Fakat karşınızda bir alay cahil ve miskin bulundukça istediğiniz gibi hükmeder, keyfiniz üzere oynarsınız.”

      Nurullah Bey hakikaten kıvranmaya başladı. Mağlubiyet alametleri her yönden yüz gösteriyordu. Ceylan’ın da dediği üzere kendisi kalben bu hislerin ve fikren bu hayallerin üstünde değil ise de o hayaller ve düşünceleri hayata geçirecek olursa medeni toplum dâhilinde meydana gelecek hercümercin dehşetini pek büyük görüyordu.

      Böyle gördüğü için nazariyesi başka, uygulaması başka bir adam olup yine Ceylan’ın dediği gibi bir muamma hâlini, hem de halli müşkül bir muamma hâlini alıyordu.

      Ceylan, arkadaşının şu acizlik hâlini bir galibiyet tavrıyla seyretmeye başladı. Nihayet tavrındaki ciddiyeti değiştirerek ve zaten güzel olan esmer yüzünün letafetini gayet tatlı tebessümler ile arttırarak dedi ki:

      “İnsaf et Nuri! Merhamet et! Bak sana artık senli benli söz söylüyorum. Henüz hakkım yok iken böyle söylüyorum. İnsaf et, düşün! Bir genç kız sana diyor ki şu kardeşçe olan münasebeti, şu tabii olmayan hâlinden çıkaralım. Tabii bir hâle koyalım. Birbirimizi seviyoruz. Muhabbetimizden istifade edelim. Ama sende bin düşünce varmış. Seni menetmem. Hürriyetini yine sana bahşederim. Hazır şu akşam ev hâli, fırsat elde iken neden istifade etmeyelim?”

      “Aman Ceylan ne söylüyorsunuz Allah’ı severseniz? Çıldırdınız mı?”

      “Neden çıldırayım? Sen çıldırtır isen belki de çıldırırım ama iş henüz çıldırmak derecelerine gelmedi. Tabiat dâhilinde fikir yürütüyorum. Canım bir erkek bir kadına kavuşmak için köpek gibi yalvardığı, ağladığı, sızladığı hâlde hiç ayıplama sebebi olmuyor da bu istek kadın tarafından vaki olunca neden ayıplama sebebi oluyor? Nuri! Sevgili mıymıntı! Bırak şu mantıksızlığı!”

      “Canım bir delikanlı bir geceyi boş bir evde bir kızın yanında geçirmiş denilirse…”

      “Evvela bu kadar hususi olan şeyi kim haber alıp da ne diyecek? Velev ki haber alsınlar. Ne derlerse desinler. Sen erkeksin. Sana bir şey demezler. Mahvolacak ben değil miyim? Varayım mahvolayım.”

      Söz buralara gelince Nurullah kızarmaya başlamıştı. Kan başına çıkıyor, rengi al al olduğu gibi vücut sıcaklığı da artıyordu. Bu sıcaklık artışı kanı içindeki serumu, suyu ısıtarak buhara dönüştürdüğünden cildinin gözeneklerinden dışarı fışkıran o buhar derhâl yoğunlaşarak evvela darı tanelerinden küçük, daha sonraları nohut kadar ter damlaları oluşturuyorlardı. Ceylan’a bir cevap vermek için ruhunun olanca kuvvetini toplamaya çalışıyordu. Ama çalıştıkça o ruhi kuvveti acizliğe dönüşmüş görüyordu. Ceylan da delikanlının şu duçar olduğu buhrana acıdı. Hücumlarını hafifletmeye lüzum gördü. Dedi ki: