Бир маҳал олдиларидан серсув, азим дарё чиқибди, соҳил бўйлаб эса кўз илғамас уфққа қадар майсазор-у боғлар чўзилиб кетганмиш.
Малика яна сўрабди:
− Мовий сувлар бўйидаги бу яшил яйловларнинг соҳиби ким?
− Бу ер-мулкларнинг ҳаммасига қирол Чўққисоқол эгалик қилади. Агар унга розилик берганингда, барчасининг соҳибаси бўлардинг.
− Оҳ, – дебди малика кўз ёшларини ичига ютиб,
Бўлар эдим энг бахтли аёл,
Эрим бўлса гар Чўққисоқол.
Мусиқачи хотинига жаҳл билан хўмрайиб қўйибди-ю, лекин бу сафар ҳам индамабди. Улар йўлларида давом этаверибдилар.
Қуёш тепаликлар ортига бота бошлаган маҳалда малика ва саёқ мусиқачи каттакон, ҳашаматли шаҳар деворлари ёнига етиб келибдилар. Шаҳарнинг олтиндан ишланган оғир дарвозалари тепасида баланд, думалоқ минора кўкка бўй чўзиб турганмиш.
Малика сўрабди:
− Дарвозаси минорали бу улкан шаҳар кимники?
− Кимники бўларди, қирол Чўққисоқолники, албатта! Агар уни қувиб юбормаганингда, ҳозир бошкент сенинг измингда бўларди.
Буёғига энди малика чидай олмабди. У аччиқ-аччиқ кўзёш тўкибди ва кафтларини эзиб-эзиб хитоб қилибди:
Отам бермасайди мени гадога,
Мен хотин бўлардим Чўққисоқолга.
Энди машшоқнинг росмана жаҳли чиқибди:
− Менга қара, азизам! – дебди у. − Ҳар қадамда бегона эркакни эслаб, унга турмушга чиқмаганинг учун ўкиниб йиғлашинг ғашимни келтиряпти. Нима, мен сенга эр бўлишга муносиб эмасманми?
Шунда малика жимиб қолибди. Бошқа бир оғиз ҳам сўзлашмасдан, улар бутун шаҳарни кесиб ўтишибди ва кентнинг энг чеккасидаги кичкина, пастаккина бир кулба олдида тўхташибди. Уни кўриб маликанинг юраги ўйнаб кетибди. У дам кулбага, дам эрига қараб, ботинмайгина сўрабди:
− Бу қийшиқ, омонат уйча кимники?
− Меники ва сеники! – фахр ва ғурур билан жавоб берибди машшоқ. Сўнг қийшайиб кетган, бир томонга оғиб турган эшикни очибди. − Биз сен билан энди шу ерда яшаймиз. Киравер!
Малика эшикнинг тепасига бошини уриб олмаслик учун ичкарига эгилиб киришига тўғри келибди.
− Хизматкорлар қани? – сўрабди малика, атрофга олазарак қараб.
− Яна қанақа хизматкорлар! – энсаси қотибди тиланчининг. − Нима иш қилиш керак бўлса, ҳаммасини ўзинг бажарасан. Ҳозир эса ўчоққа ўт ёққин-да, қозонга сув солиб, менга бирор таом пишириб бер. Очликдан силлам қуриб кетди.
Аммо малика ўчоққа ўт ёқиш уёқда турсин, «рўзғор» деган сўзни ҳали эшитмаган экан. Шу боис ҳар битта юмушга мусиқачининг ўзи қўл урмагунича бирорта иши битмабди.
Бир амаллаб ғарибона кечки нонуштани ҳам тайёрлабдилар. Улар озроқ тамадди қилган бўлиб, ухлагани ётибдилар.
Эртаси тонгда, ҳали қуёш бош кўтариб улгурмасидан қашшоқ мусиқачи маликани силталаб уйғота бошлабди:
− Қани, турақол, бекагинам. Ҳозир нозланиб ётадиган пайт эмас. Сени боқиш учун ҳеч ким машаққатли меҳнат билан ишлаб топган пулини бизга бермайди! Энди сен ҳам бирор ишнинг