Аввал ўзни йўқотиб,
Сўнг ёд этгали келдим.
Куйган саҳро ҳам ўзим,
Тошқин дарё ҳам ўзим,
Ишқдин адо ҳам ўзим,
Фарёд этгали келдим.
Саболар билан келдим,
Садолар билан келдим.
Бир жонимда минг битта
Савдолар билан келдим.
Қатъий ниятлар билан,
Даъволар билан келдим:
Ҳар бир вайрона дилни
Обод этгали келдим.
Бу соҳибжамолларни,
Бўйнидаги холларни,
Холларига термулиб
Ўтган неча онларни,
Мана бу осмонларни,
Бу шомларни, тонгларни,
Ошиқнинг дилидай соф
Покиза замонларни
Баёт этгали келдим.
Ҳар неким хатолиғдир,
Разиллиғ, расволиғдир,
Ҳар неким ёмонлиғдир,
Риёлиғ, ёлғонлиғдир,
Барбод этгали келдим.
Дунё ҳали шод бўлгай,
Тушлари новвот бўлгай.
Мен шеър айтсам, бу ҳаёт
Яна шаън ҳаёт бўлгай.
Шу ҳаётни абадий
Ҳаёт этгали келдим.
СЕН ВА МЕН
Шон-шуҳратдан кечдим мен,
Орзулардан кетдим мен.
Ҳижронларни йиртдим мен.
Исёнларни ютдим мен.
Суронлардан ўтдим мен.
Тўфонларни титдим мен.
Айро кўнгиллар аро
дил дардига етдим мен.
Айтдилар: Бундай кетсанг
ким топгай нишонингни?
Ўзингни куйдиргайдир –
унутгил имонингни.
Рост йўлга буролмайсан
бу ёлғон жаҳонингни.
Шул сабаб жонни ўйла,
ўйлама зиёнингни.
Боз айтдилар: Тириклик
кўйида сенким адо.
Фарёдким чекдинг неча
бердими биров садо.
Билиб бўлмас қайдасан –
– ниҳонимсан ё пайдо?!
Сирожиддин, алвидо!
Сирожиддин, алвидо!
Мен шундай гап-сўзларнинг
орасиндан ўтганман,
Уларнинг назарида
норасида ўтганман.
Лекин аслида қалблар
ёрасиндан ўтганман,
Ҳар қаерда ҳамдардлик
чорасинда ўтганман.
Сўзларнинг кўзида ёш –
девонларда куйдим мен.
Навоий бирлан тунлар
туғёнларда куйдим мен,
Шул диёрнинг хор ила
хасин бирдек суйдим мен.
Дардин ўзимга олдим,
гардин кўзга суртдим мен.
Ўн йилларким мен шундай
дунёни ёд айладим.
Ҳаёт парвозларига
дилни қанот айладим.
Кейин… Сен бўлдинг пайдо,
ажиб ижод айладим –
Ўзимни қайта бошдан,
ишқдин бунёд айладим.
Куртаклар кўксимда гул каби битди,
Ўн йил ўтиб кетди. Ўн йилим ўтди.
Кўзим васлу фироқ фаҳмига етди.
Сўзим юракларнинг заҳмига