Алимардон ўзи билмаган ҳолда бош силкиб қўя қолди.
…Клара шифоньернинг тошойнаси олдига бориб, ўзини ойнага солди. Алимардон унингг кўзгудаги аксини кўриб турарди.
– Қараманг, – Клара ширин жилмайиб, бармоғи билан пўписа қилди. – Уят бўлади.
Алимардон тентакларча бир эҳтирос вужудини ёндира бошлаганини сезиб, истамай тескари ўгирилди. Лекин ўша ондаёқ зимдан унинг ҳаркатларини кузата бошлади. Клара аёлларга хос чиройли ҳаракат билан сочини орқасига ташлаб юборди. Кейин ўз эри олдида тургандай бемалол ечина бошлади. Алимардон унинг мармардай оппоқ, таранг елкаларини кўрди-ю, беихтиёр ўрнидан турди. Югуриб бориб маҳкам қучоқлаб олди.
– Қочинг! Тегманг! – Клара негадир кўзларини яширар, аммо борган сайин унинг пинжига кириб борарди.
… Шу кеча Клара йиғлади. Ким билсин, балки тўнғич севгисини эслагандир…
Алимардон тонг қоронғисида зулмат зиналардан тушиб кетди. Унинг кўнгли ғаш, баланига аллақандай ифлос бир нарса ёпишиб қолгандай эди.
Машинасига ўтирди-ю, лоқайдлик билан ҳайдаб кетди.
Яна ярим соатдан кейин Алимардон уйда, диван-каравотда чалқанча ётар, Муқаддам унинг тепасида кўзига тикилиб ўтирарди. У ич кўйлак устидан халатини кийиб олган, сочлари паришон, кечаси билан ухламаган бўлса керак, кўзлари қизариб кетган, чеҳраси ҳорғин эди. Алимардон хотинининг оёқларига, халат остидан кўтарилиб турган қорнига, озғин, ҳорғин чеҳрасига қараб ижирғанди. “Оёғи мунча ингичка! Товуқникига ўхшайди. Уйланаётганимда кўзим қаёқда эди!”
У чуқур уф тортиб, тескари бурилди.
– Тўйдамидингиз? – деди Муқаддам ниҳоят уй ичидаги ўлик сукунатни бузиб.
“Қайси тўйни айтяпти? – Алимардон бир лаҳза ўйланиб қолди-ю, бирдан миясига гурсиллаб урилди: “Ҳа-а! Бугун Анварнинг тўйи эди-ку!” – У лабларини қимтиб олди. Бир лаҳза юзлари уятдан ловиллаб кетганини сезди. Лекин шу ондаёқ ўзига тасалли берди. “Нима, ўткизиб қўйибдими менга?! Тўйи менсиз ҳам ўтаверади!”
– Ҳа, тўйда эдим! – деди жеркиб.
Биринчи қор ёғиши билан Алимардоннинг эски дарди қўзиди. Бронхит тўшакка михлаб қўйди. Аксига олиб, бу йил қиш жуда қаттиқ келди. Қора аёз еру кўкни қаҳрига олиб қақшатар, кечалари даҳшатли совуқдан дарахтларнинг шохи қарсиллатиб синарди. Кейин гупиллатиб қор ёғди.
Муқаддам ой-куни яқинлашиб қолгани учун унинг ҳолидан яхшироқ хабар ололмасди. Охири Алимардон касалхонага тушди. Докторлар вақтинча қўшиқ айтмаслиги, ичмаслиги кераклигини айтишди. Лекин Алимардон соғайиб чиққанидан кейин Гаграга – курортга йўлланма олган жойида айниди: декабрь ойида театр Японияга гастролга бориши керак эди.
У яна ишини бошлаб юборди.
Алимардон ҳамон ойга ўхшар эди. У кун сайин тиниқлашиб, кун сайин ёрқинлашиб, заминдан узоқлашиб борарди-ю, бир насрани билмасди. Ой энг баланд нуқтасига етгандан кейин пастга шўнғишга мажбур бўлишидан бехабар эди.
У ҳамон аввалгидай қошини бир оз чимириб, табассум билан қўшиқ айтар, залнинг