Белгәннәре – кыйнау-сугу, каһәр суксын!
Мырау монда юк тычканны каян тотсын?
Тычкан эзләп, йә күршегә чыксынмы ул?
Башка песи ризыкларын йотсынмы ул?
Үз өй-йортың, хуҗаң, бикәң бар чагында,
Ул эш сыймый песиләрнең әхлагына.
Утыра Мырау усал карап тәрәзәгә:
«Болай булса, ясыйм бер хәл Бәрәзәгә!
Әй син, Ризван, саран Ризван, гел ач тотып,
Өйрәтәсең болай үзең миңа мутлык!»
*
Шул.
Ул нинди мутлык?
Мутлыктан була төрле шуклык.
Ул анда «хәл ясыйм» диеп Бәрәзәгә,
Үзе тагын калмагае бер бәлагә.
Монысы әле сызыгы,
Алда булыр кызыгы.
Бүгенгә шуның белән тефү, тефү!
ИКЕНЧЕ МАҖАРА
Мыраубайның төнлә кая барганы һәм
«таяк абзый» дан нинди сабак алганы
Менә Мырау, азык эзләп, Бәрәзәдән
Килеп чыкты төнлә чолан тәрәзәдән,
Фирәзәдәй зәңгәр-яшел зур күзеннән
Шырпы төртми ут кабынды үз-үзеннән.
Менеп китте күрше йортның чормасыннан,
Килеп төште мич авызына морҗасыннан,
Өченченең кереп эргә[5] тишегеннән,
Килеп чыкты менә чарлак ишегеннән.
Бер сый да юк. Тик бер өйдә, арттан ташлап,
Күчтәнәчкә атты берсе аңа башмак.
Зыр-зыр килеп бер коймага менде Мырау,
Бер кычкырды Бәрәзәгә: «Абау! Абау!»
Күрде шунда күрше йортта нәүрәп барын,
Ал аяклап казып ачты аның янын,
Арт аяклап ишә-ишә ачты ишек,
Китте Мырау арты белән базга төшеп.
Кая төште? Белер өчен төшкән җирен,
Автомобиль фарасы күк ике күзен
Гөлт иттерде. Карый, тукта, монда ни бар?
Әһә, чүлмәк, каймак тулы!.. Капкачын ал!
Үрә торып шул чүлмәккә атланды да,
Мыеклары, бите белән капланды да
И тыгына… Каймак булды борын-авыз,
Кара, нинди булып китте Мырау явыз!
Шуннан тагы бер каз боты табып алып,
Килеп чыкты шул тишектән аны кабып,
Тиз-тиз китеп читән буйлап ул шым гына,
Кайтты ятты мич башына мыштым гына.
«Кирәкми, – ди, – аш өең дә куш өйләрең!
Исән булсын нәүрәбе, – ди, – күршеләрнең!»
Шулай дип ул күңел ачкач бераз мырлап,
Әле тагы җибәрде бер җыр да җырлап:
«Минем исемем Мыраубай,
Тырнакларым бораудай,
Мин курыкмыйм бернидән,
Эттән түгел, Бүредән.
Дөньяда кем зур батыр?
Чебен, диләр, иң батыр:
Куна кеше битенә,
Батыра борынын итенә.
Таласа да кешене,
Җиңалмый ул песине!
Мич башымдыр – пулатым,
Сәндерәмдер – сараем,
Нәүрәптәге ак каймакны
Ашыем да ятаем.
Үзем Мырау түрәмен,
Түрдә көнем күрәмен,
Без