Унга берме, әллә йөзгәме,
Дуслар, бары дуслар эзләдем.
Туган йорт ишеге
И кадерле ишек, сиңа кайттым,
Арып-талып ерак юллардан.
Син бит исән йөреп, исән кайт, дип,
Изге теләк теләп чыгарган.
И кадерле ишек, туган бишек,
Хәсрәт тулы капчык ассам да,
Сиңа кайтам, беләм, ачыласың,
Җиде төндә килеп каксам да…
Шатлык төяп кайттым әле бүген,
Аяк атлавымнан таныдың.
Ә мин синең шыгыр-шыгыр килеп
Ачылуыңа тикле сагындым.
Йөрәгемә салып саклап йөрдем
Киткән чакта биргән ачкычың.
Тәрәзәдән күреп, әнкәй чыккан,
Гәрәбәдәй сары баскычы…
Әни йоклый
Әни йоклый…
Төшләренә аның
Кыз чаклары, бәлки, кергәндер.
Сагынып-сагынып безгә сөйли торган
Ал күлмәген киеп йөргәндер…
Уянгач та әле серле генә
Үзалдына шуңа көлгәндер…
Әни йоклый…
Җилләр исми тора,
Тавыш-тынсыз ачыла ишекләр.
Йоклаганын сизеп әбкәсенең,
Сабый тынган хәтта бишектә…
Әни йоклый…
Сабыр гына аны
Көтеп тора үзенең эшләре.
Талгын гына бер рәхәткә чумган
Шул тынлыктан өйнең эчләре…
Яшәгән саен
Тора-тора тоям яшәү тәмен,
Тормыш мине көн дә яңарта.
Гомер иткән саен арта гамем,
Гамем арткан саен яратам…
Тора-тора тормыш мавыктыра,
Иң кызыгы әле алда, ди.
Чирен бирә-бирә савыктыра,
Ымсындыра, ләкин алдамый…
Торган саен дөнья гашыйк итә,
Һәр мизгеле аның могҗиза.
Тик бер серен фәкать ачсам да мин,
Бик бәхетле шуңа – мең риза…
Яши-яши арта тормыш кадере,
Кояш мәңге үзенә карата.
Мин яшәгән саен гаҗәпләнәм,
Гаҗәпләнгән саен яратам…
Йөрәксенмәвең…
Кирәксенмәвең түгел бит, —
Йөрәксенмәвең!
Хуш! Киттем!
Җаным бизде,
Күңелем суынды.
Ярый әле, янда – якын дуслар,
Шулар җылысына сыендым.
Кирәкмәсәм,
Көн дә күрмәс идең,
Турыбыздан үтеп
Йөрмәс идең,
Йөрәгеңне яньчеп,
йомарлап…
Сөя торып —
Хисне буарга…
Күрә торып —
Күзне йомарга…
Ах, кыендыр яшәү
Андыйларга,
Куркып йөргәч,
Иркен суларга…
Төкер дә кит инде
шуларга!
Ак мендәрем
Ак мендәрем,
Бар белгәнең
Йокла да йокла, дию.
Күрмәгән син, ишетмәгән —
Бар бит дөньяда сөю…
Ачык күзем,
Син берүзең.
Мин сиңа иптәш инде…
Төннәрендә күкрәгеңә,
Белмим, күпме яшь иңде…
Бәлки, мин дә
Мәхәббәтнең
Мөнбәренә