Источник: http://www.kommersant.ru/doc/2127491
Борис Акунин, писатель
"Я знаю, что прочитав этот текст, некоторые азербайджанцы скажут: не российскому литератору поучать чужие страны, как им жить – у самого дома творится черт знает что. Но с тех пор, как я написал про Азербайджан книгу, он перестал быть для меня чужой страной – так уж мы, писатели, устроены. Побывав там и пообщавшись с людьми, я начал понимать, что в истории азербайджанско-армянской вражды всё очень непросто и не черно-бело. Мне стало казаться несправедливым, что мир единодушно поддерживает в этом конфликте лишь одну из сторон. Считайте, что я стал азербайджанофилом.
Но что же вы с собой делаете, дорогие мои азербайджанцы?
Нашелся мужественный человек, писатель Акрам Айлисли, который впервые за долгое время призвал вас сделать шаг в сторону примирения. Призвал так, как и должен призывать писатель – написал художественный текст. Шаг к примирению – это когда говорят: послушайте, в случившемся есть доля и нашей вины.
За это вы обрушили на Акрама Айлисли гнев государства, общественных организаций и народных масс. На одного человека. Семидесятипятилетнего писателя. За роман.
Пожалуйста, остановитесь. Вы наносите своей стране тяжкий ущерб в глазах всего мира. Разве вы не знаете, что в войне с писателем государство в принципе победить не может? Убить – может, затравить – запросто. Но при этом всегда останется проигравшей стороной.
Вы хотите повторения истории с Салманом Рушди? Вы хотите превратиться в страну-изгоя?
Продемонстрируйте, что Азербайджан – цивилизованная страна и что за литературу здесь репрессиям не подвергают.
А Акраму Айлисли – твердости и душевного покоя. Он написал книгу, которую не мог не написать. Для писателя это самое главное."
Источник: http://borisakunin.livejournal.com/90240.html
Əvvəlinci fəsil
Ağrılarına ağlamadığımız həmyerlilərimin xatirəsinə
Asqılıqda işləyən qadının müəmmalı ölümü. Məşhur artistn qoxunc zarafatı və partbilet-pistolet
Bakının böyük xəstəxanalarından birinin travmatologiya şöbəsinə indicə gətirilmiş xəstənin vəziyyəti olduqca ağır idi.
Təkərli xərəyin üstündə huşsuz uzanmış xəstəni xəstəxana binasının bütöv bir mərtəbəsi boyunca uzanıb gedən alaqaranlıq koridorun ortası ilə o başdakı cərrahiyyə otağına tərəf aparırdılar. İki nəfər ağxalatlı qadın, iki nəfər də ağxalatlı kişiydi. Təmkini, sifətinin ağayana ciddiliyi və xalatının məxsusi ağlığı ilə yanındakılardan seçilən arıq, ağsaçlı, ortaboylu cərrahın özü də xərəyin yanınca gedirdi.
Gündəlik xəstəxana həyatının bu adi, epizodik mənzərəsində yad və yersiz görünən bir şey vardısa, o da xəstəni xəstəxanaya gətirənin görkəmində və hərəkətlərindəki faciəvi komiklik idi. Arıq, xırdaca sifəti yekəcə, yupyumru qarnı ilə heç cür uyuşmayan 55–60 yaşlı bu balacaboy qıvraq kişi həkimin sağına-soluna keçə-keçə, demək olar ki, eyni sözləri elə bir hey təkrar-təkrar üyüdüb tökürdü.
– Doktor, sənə qurban olum, doktor… öldürürdülər. Bu boyda insanı döyə-döyə məhv eləyirdilər. Yerazlar, doktor, yerazlar. Beş-altı yeraz gədəsi… Bu qaçqın köpəyuşağı heç adam-zad da tanımır, sənə qurban olum, doktor. Bunnar nə artist tanıyır, nə şair-yazıçı tanıyır. Deynən ermənidir, vəssalam. Sal ayağının altına, tapdala, təpiklə vəhşi kimi. Lap dart, ciyərin çıxart, əttövbə, bir adam yaxın düşə… Deyirəm, vurmayın, dayanın, bu adam erməni deyil, öz xalqımızın oğludu, millətimizin fəxridi, vicdanıdı. Ha de, eşidən kimdi. Heç qoymadılar öz adımı deyəm. Böyrümə bir təpik vurdular ki, az qaldı, nəfəsim kəsilə. Bax, buramnan, doktor,