Өткеннен келе жатқан немесе болашақта пайда болатын проблемалар – бұл ақыл ойлап тапқан «иллюзия». Қазір, осы сәтте ешқандай проблема жоқ. Ол бізге билік жасау үшін ақылымыздың ойлап тапқаны.
БІЗ – АКЫЛ ЕМЕСПІЗ
Дәл қазір біздің өміріміге қажет нәрсе – осы сәтті не істей алатынымызды шешу. Осыны істеу және оны бақылау. Біз – бақылаушылармыз. Біз тіпті мұны істейтін дене де емеспіз.
Барлығы өте тез шешіледі, тап қажет кезінде – өзіміз ойлап тапқан проблеманы «шынайы» шешу үшін бірдеңе жасауға дайын болғанымызда.
Оны шешу мүмкін болмайынша, қорқыныштарды ойдан шығарудың қажеті жоқ. Тек қолымыздан келетін әрекетті жасау керек. Жай ғана тоқу, отыру, тұру, жүру керек. «Қазіргі сәтті» толығымен сезініп, кешуіміз керек, бізде бар нәрсеге қуанышпен және қазір тірі болғанымызға, біз өмір сүріп жатқанымызға, бізде мұндай мүмкіндік болғанына, біз өмірімізді босқа өткізіп жатпай толығымен сүріп жатқанымызға риза болуымыз керек.
Өзіңізде бар «жалғыз» нәрсені ұрламаңыз. Ал бізде тек «осы сәт» бар, «осы жерде және тап қазір».
Өйткені бізде тек осы ғана бар.
Бізде басқа ештеңе жоқ.
Ал осы сәтте бізде «бәрі» бар, айналаңызға қараңыз.
Және тек осы сәтте бар.
Өткен шақта емес. Болашақта емес.
Егер біз осы сәтпен өмір сүріп жатсақ, тек осы сәт «бар». Біз «осы сәтте және осы жерде» өмір сүріп жатқан кез – бұл Мәңгілік.
Өткен мен болашақ жоқ. Біз басқа сәтте тек өз ойымызда ғана бола аламыз. Біз әрқашан осы сәттеміз. Егер біз қазір осы жерде жоқ болсақ, біз еш жерде жоқпыз. Және де проблемалар жоқ, және болған жоқ.
Ойланыңыз, кейін болатын өлімнен неге қорқу керек?
Немесе кейін болатын аурудан ше?
Немесе кейін бір нәрседен айырылудан?
Егер біз «кеше және кейін» елесіндегі бір нәрсе туралы қорқыныш немесе алаңдаушылықпен «кейін» немесе «кеше» туралы ойласақ, біз осы сәтте бәрінен, мүлде барлығынан айырыламыз.
Бір нәрсені гипотетикалық түрде жоғалтудан қорқудың мәні неде?
Егер біз өзімізді дәл осы сәтте өмір сүру мүмкіндігінен айырып жатсақ?
Біз шын мәнінде «толық өмірді» қазіргі уақытта, осы сәттегі барлық нәрселермен сүрмейміз. Біз өзімізден айрыламыз – біз өмірдің өзіміз.
«Кейін» өмір жоқ. Ол тек «қазір» бар.
Одан да ертең бір нәрседен айырылудан емес, өмірден айырылудан әрқашан қорқыңыз. Физикалық денені жоғалтудан емес, ол соншалықты қорқынышты емес – біз басқа денеде оянғанымызды байқамай да қаламыз. Дәл қазір бар шынайы өмірден айырылудан қорқыңыз.
«Қазір» сәтінен тыс қалған нәрсенің бәрі – ақыл-ойдың бұл туралы үкімі, бірақ бұл өмірдің өзі емес.
Осы сәтке оралыңыз және осы сәтті сезініңіз. Тек «қазіргі сәт» шынайы. Қалғанының бәрі нақты емес, бұл қазір жоқ елес.
Біз тек «осы сәтте» ғана болуы мүмкін «болмыс» және «тіршілік иесіміз».
Өзіңізді өзіңіз