Buludlar bir neçə yerdən seyrəlməyə başladıqca günəş ərazini daha yaxşı işıqlandırır, əsən soyuq külək, elə bil insanın içindəki sevinci dartıb qoparırdı. Eçso, Qaranlıq Günəşin təsiri altında olan zaman sıçrama sehri ilə özünü Sirenat təlim mərkəzinin bir neçə addımlığına atmışdı.
Təlim mərkəzinin tikanlı, hündür hasarı o qədər əzəmətli görünürdü ki, Eçsonun özünü çox cılız hiss etməyinə səbəb olmuşdu. Hasarın üzərindəki oxçular və bir çox nəzarətçi qülləsi təlim mərkəzinin hansı səviyyədə qorunduğunu yaxşı göstərirdi. Bildiyinə görə Sirenat təlim mərkəzi bütöv Azarın ən təhlükəsiz qalası sayılırdı.
Eçso hasarın şimal-qərb istiqamətinə toplanan nəzarətçi və döyüşçülərin təəccüb dolu baxışlarını gördü. Xarabalıqdakı uçquna nəyin səbəb ola biləcəyi haqda mübahisə edirdilər. Görünür heç kim ondan şübhələnmirdi. Nəhayət nəzarətçilərdən biri onu gördü.
“Sən kimsən?” deyə hasardan səsləndi.
“Mən Oringen sınağı…”
“Sən gecikmisən,” deyə nəzarətçi sözünü kəsdi. Üzünü aşağı tutub “Açın qapını” deyə göstəriş verdi. “Son iştirakçı da gəldi.”
Eçso bir nəfərlik dar qapıya yaxınlaşıb gözlədi. Bir neçə şaqqıltı səsindən sonra qapı açıldı. Qapını açan gənc döyüşçü ona maraqla baxaraq “Şəhərin niyə uçduğunu bilmirsən?” Soruşdu.
Eçso başını yellədi.
“Deyirlər meydana ildırım düşüb, görmədin? Sən ki yaxındaydın.”
Eçso heç nə bilmədiyini demək üçün ağzını açmışdı ki, ona tərəf qaçan gənc nakrini görüb dayandı. Bu onun təlim yoldaşlarından biri idi. Sonuncu sinfi bir yerdə təlim keçmişdilər və sınağa birgə başlamışdılar.
“Heç xəbərin var nə qədər gecikmisən?! Müşahidə heyəti çox narahatdı.” deyə gənc nakrin çatmamış deyinməyə başladı. Eçsodan bir neçə yaş kiçik, uşaq baxışlı gənc oğlan “Hamı elə bilirdi sən də ölmüsən,” deyib onu içəri salıb arxası ilə gəlməyini işarə etdi.
“Sınaqda ölən olub?”
“Braqlejin. Onun cəsədini şəhərdəki körpülərdən birinin altından tapıblar.”
Bir yerdə təlim mərkəzinin baş binasına yollanmışdılar. Daş döşənmiş dar küçələrlə hərəkət edərkən Eçso çölə tökülmüş insanların narahat pıçıltılarını və qorxu ilə analarına yapışmış uşaqları gördü. Burdakı əhalinin böyük hissəsi döyüşçü və onların ailələri olsa da qorxu hər kəsin zəif tərəfi idi. Ən çox da bu son illərdə.
“Onun cəsədini tapandan sonra sənin gəlməməyin onları şübhələndirməyə başladı,” dedi gənc nakrin. “Cəld tərpən Eçso, onsuz da gecikmisən. Çoxları fikirləşir ki, siz mübahisə etmisiniz və sən onu öldürüb qaçmısan.” Eçsonun baxışını görüb “Onları qınamaq olmaz,” deyə tez bildirdi “Siz ikinizin bir-birinizə düşmən olduğunu bilməyən yoxdu. Yol verin uşaqlar, ayaq altda oynamayın. İlahi bu uşaqlar palçıqda eşələnməkdən niyə bu qədər həzz alırlar?! Tərpən Eçso, tərpən,” deyə Eçsonun qolundan tutaraq dartmağa başladı. “Nə dediyim də yadımdan… hə. Əlbəttə ki mən bu ehtimala inanmadım. Bilirəm ki, Braqlejinə qarşı silah qaldırmazsan, o isə səninlə təklikdə döyüşməyə cəsarət etməz. Yeri gəlmişkən, onunla çoxdan tanışsan? Daha doğrusu, idin?”
“Yox… Hə.”
“Yox, hə. Gözəl cavabdı.”
“Bağışla, yorğunluqdan beynim bulanır. Hə, beş il əvvəl… ilk təlim aldığım vaxtdan tanışıq… idik… O… o, doğrudan ölüb?”
Baş binaya girib geniş zala daxil oldular. Sınağı bitirmiş digər üç nakrin, Eçsonun gəlməyi ilə qızğın söhbətlərini bölüb heykələ döndülər. Sonra baxışlarını qaçıraraq təcili bir iş yadlarını düşmüş kimi oradan uzaqlaşdılar.
“Hə, doğrudan.” Gənc nakrin yoldaşlarına gözucu baxaraq dedi. İlan kimi qıvrılaraq yuxarı qalxan ensiz, daş pilləkənə çatmışdılar. “Mən burada qalmalıyam, hansı otaq olduğunu bilirsən,” dedi Eçsoya. Ayağını pilləkənin heç birinci pilləsinə belə qoymamışdı.
Eçso əlini yoldaşının çiyninə qoyub “Sağ ol, Tafrul sən olmasan çətin ki son tapşırığa çatardım,” bildirdi.
“Birincisi Tafrul yox Tafarul. Zarafatsız, sən mənim adımı nə vaxtsa düzgün deyəcəksən ya yox?!” bildirdi gənc döyüşçü. “İkincisi isə, sən nə haqda danışırsan?”
“Braqlejinin gizlətdiyi işarələr. Onların üstünü açmasan… bu sən deyildin?”
Gənc nakrin qaşlarını çataraq başını yellədi.
“Biz dördümüz son tapşırıqlarda bir yerdə idik. Braqlejin isə bizdən bir neçə saat geridə gəlirdi. Ondan da geridə yalnız sən qalırdın. Deməli o murdar heyvan sənə…” Tafarul özünü ələ alıb dişlərini sıxdı. “Ona az olub hələ. Gərək vidralar tutub onu diri-diri parçalayardı, oxx… nə tikan çıxardı ürəyimdən. Braqlejin… ada bax! Özünü bəyənmiş dikburun uzundraz!”
Eçso yoldaşının getdikcə coşduğunu görüb “Yaxşı, mən gedim,” dedi.
“Hə, get-get. Zibil! Başımız söhbətə qarışıb get nədi, qaç!”
Eçso, qıvrılaraq yuxarı qalxan pilləkənə baxarkən özünü müdafiə edəcək bir bəhanə…
“Sən hələ burdasan?! Qaç-qaç cəld ol!”
Zala daxil olan zaman ilk eşitdiyi, dəhlizə kimi gələn söhbət uğultusu olmuşdu. Müşahidə heyəti ikili, üçlü qruplar halında otağın müxtəlif yerlərində ayaq üstə müzakirə aparırdılar.
“Nəhayət,” dedi onun gəlməyini ilk görən sınaq müşahidəçisi.
Bu səslə başlarını ona çevirən on üç heyət üzvü, yarımdairə formasında düzülmüş, önündə masa olmayan oturacaqlarda əyləşdilər.
Zəif işıqlandırılmış, pəncərəsiz zal, qapalı və monoton rəngə sahib idi. Bir vaxtların əfsanə döyüşçüləri nə döyüşçü, nə də təlimçi olmayacaq qədər qocaldıqda nakrinlərə həyatlarının ilk ən böyük sınağına nəzarət etmək üçün toplanırlar. Biri xaric hamısı insan irqindən olan müşahidəçilər qocalıb ki, bu cür əsən əllərinin bir vaxtlar qılınc tutduğuna inanmaq Eçsoya çətin gəlirdi.
Gənc nakrin yarımdairənin mərkəzində dayanıb bir müddət müşahidəçilərin səssiz baxışlarını izlədi. Haradan başlayacağını bilmirdi, belə ki, kiminsə sual verməyini gözləməyə