Энг хавфли, оғир чақириқларга мардонавор жавоб қайтариш ва ҳаракат қилиш учун, аввало, унга бепарво қарашни ўрганиш лозим.
Бундай қилиш сиртдан қараганда осондай туюлсада, рўй бераётган воқеаларга бепарво бўлиш қиймали буррито тўла пакетга ўхшайди. (Бу гапнинг маъносини ўзим ҳам билмайман. Лекин бунинг аҳамияти йўқ. Қиймали буррито ҳамиша иштаҳаочар. Келинг, ундан баҳраманд бўлайлик.)
Аксарият инсонлар асабларини ҳеч вақога арзимас нарсаларга сарфлаб, ўзларини қийнаб юрадилар. Биз қайтимни майда чақалар билан қайтарган автобусдаги қўпол чиптачининг муомаласидан жиғибийрон бўлаверамиз. Севимли кўрсатувимизнинг вақти ўзгарса ҳам жаҳлимиз чиқади. Ҳамкасблар таътилни қандай ўтказганимизни сўрамагани учун ичимизни кемирамиз.
Бу орада кредит қарта муддати тугайди, уйдаги жонзотлар биздан нафратланади, ўсмир ўғлимизнинг тарбияси кундан-кунга бузилиб бораверади, биз эса майда чақалар ва телевизордаги кўрсатувимиз туфайли асабийлашишда давом этамиз.
Қаранг, бу қандай ишлайди. Бир куни барибир вафот этасиз. Буни билишингизни биламан, шунчаки унутиб қўйган бўлсангиз-чи, деган гумонда яна бир бор бу ҳақида эслатяпман. Сиз ва сиз билган барча инсонлар эртамикечми барибир оламдан ўтади. Бизга инъом этилган мана шу қисқа вақтда жуда оз нарса ҳақида қайғура оламиз. Ҳа, жуда ҳам оз. Агар атрофда рўй бераётган ҳамма нарсага эътибор қаратиб асабийлашаверсангиз, бир куни телба бўлиб қолишингиз ҳеч гап эмас.
Шунинг учун ҳаётда бепарволикнинг нозик санъати бағоят муҳимдир. Бу жуда ғалати эшитилар ёки мен тентакдай туюларман, лекин бу ерда гап диққатни бир ерга жамлаш ва энг муҳим ишларни саралашни ўрганиш ҳақида боряпти. Шахсий қадриятлар асосида ўзингиз учун энг аҳамиятли нарсаларни англашингиз ва ажратишингиз зарур. Бу иш ниҳоятда қийин. Бунинг учун кўп йиллик тажриба ва интизом талаб этилади. Вақти-вақти билан муваффақиятсизликка учрашингиз шубҳасиз. Бу чин маънода инсон ўз ҳаёти давомида курашадиган энг муносиб муҳораба. Балки, бу ҳаётимиздаги ягона жангу жадалдир.
Инсон атрофидаги ҳар бир кимса ва ҳар бир нарсага парво қилаверса, ўзини муттасил бахт ва роҳатга лойиқдай ҳис қила бошлайди. Ҳамма нарса у истагандай бўлишини истаб қолади. Бу эса соғларнинг иши эмас. Бундай сажия одамни тириклайин гўрга тиқади. Натижада, инсон ҳар қандай эълонни адолатсизлик, синовни омадсизлик, ноқулайликни ҳурматсизлик, норозиликни хиёнат деб қабул қилишга одатланади. Бундай одамлар ўзларини надоматнинг қайноққина тор ўрасига қамаб қўйиб, барчани ўзидан қарздор деб ҳисоблашда ва манманлик ўтида ёнишда давом этади. Надомат ўраси бўйлаб ўзини тинимсиз ҳар ёққа ураверади, бироқ чоҳдан чиқишни уддалай олмайди.
Бепарволикнинг нозик санъати
Бепарво