Fiesta. Эрнест Миллер Хемингуэй

olmaya?!

      O artıq qamətini düzəltmişdi. Mən qolumu ona dolamış, o isə mənə söykənib sakitcə oturmuşduq. O, gözlərini zilləyib mənə elə baxırdı ki, sanki bu gözlər onun deyildi. O, mənə baxanda sanki bütün dünya dayanırdı. O, elə baxırdı ki, sanki dünyada bu cür baxılası ikinci bir şey yoxdur, əslində isə o, həyatda çox şeydən qorxurdu.

      – Əldən gələn bir şey yoxdur, – mən dedim.

      – Mən bilmirəm, – o dedi. Yenidən o cəhənnəmi yaşamaq istəmirəm.

      – Yaxşısı budur, bir-birimizdən uzaq duraq.

      – Amma, mən sənsiz qala bilmirəm. Məsələ təkcə bunda deyil.

      – Elədir, amma həmişə bura gəlib çıxır.

      – Bu mənim səhvimdir. Məgər, hər insan öz əməllərinin cəzasını çəkmir?

      O, elə hey mənim gözlərimin içinə baxırdı. Onun gözlərinin müxtəlif dərinlikləri olsa da, bəzən onlar tamamilə düz olurdu. Ancaq indi ora gedən bütün yollar görünürdü.

      – Bəzən kişilərə nə qədər əzab verdiyimi fikirləşirəm. İndiyədək bunun cəzasını çəkirəm.

      – Səfehləmə, – mən dedim. Məsələn, mən başıma nə gəlirsə, gülüşlə qarşılayıram. Heç vaxt keçmiş barədə düşünmürəm.

      – Ah, buna şübhəm yoxdur.

      – Yaxşı, gəl söhbəti bağlayaq.

      – Mən özüm də nə vaxtsa onlara gülmüşəm. O, mənə baxmırdı.

      – Qardaşımın dostu Monsdan belə vəziyyətdə qayıdıb. Bu bizə axmaq bir zarafat kimi görünürdü. Görəsən, doğrudan insan heç vaxt heç nəyi başa düşmür?

      – Hə, – mən dedim. Heç kim hər şeyi bilə bilməz.

      Mən bu mövzuda xeyli məlumatlıyam. Vaxtilə mən bu məsələyə mümkün olan müxtəlif aspektlərdən baxaraq müəyyən etmişəm ki, bəzilərində olan eyib və qüsurlar lağ yeri olsa da, həmin şəxs üçün ciddi problemdir.

      – Bu, gülməlidir – mən dedim. Çox gülməlidir. Qəribə olsa da, eşqə düşmək də gülməlidir.

      – Belə düşünürsən? – onun gözləri yenidən mənə zillənmişdi.

      – Mən o mənada demirəm. Yəni ki, xoş bir hissdir.

      – Yox, – o dedi. Məncə, bu yer üzündəki cəhənnəmdir.

      – Yaxşı ki, görüşdük.

      – Məncə, burada yaxşı bir şey yoxdur.

      – Məni görmək istəmirsən?

      – Buna məcburam.

      İndi biz iki yad insan kimi oturmuşduq. Sağımızda Monsuri parkı var idi. Alabalıq hovuzu olan qaranlıq və bağlı restoranda əyləşib parka tamaşa etmək olardı. Sürücü başını bizə tərəf çevirdi.

      – Hara getmək istəyirsiniz? – mən soruşdum. Bret başını yana çevirdi.

      – Oh, de ki, kafe Selektə sürsün.

      – Kafe Selektə sürün, – mən dedim, Monparnas Bulvarına.

      Biz düz aşağı düşüb, Montruj tramvaylarına keşik çəkən Belfort şirinin ətrafında fırlandıq. Bret yola baxırdı. Raspay bulvarında, Monparnas işıqlarının önündə Bret dedi:

      – Səndən bir şey istəsəm, etiraz etməzsən?

      – Bu nə sözdür?!

      – Çatmamışdan qabaq məni bir dəfə də öp.

      Taksi saxlayanda mən düşdüm və borcumuzu ödədim. Bret şlyapasını başına qoyub aşağı düşdü. O, aşağı düşəndə əlini mənə uzatdı. Onun əlləri titrəyirdi.

      – Çox səliqəsiz görünürəm?

      O, kişi papağını xatırladan şlyapasını gözünün üstünə salıb bara sarı getdi. Bardan və stollardan başqa rəqs zalında olanların çoxu burada idi.

      – Salam, dostlar! – Bret dedi. Mən içmək istəyirəm.

      – Ah, Bret! Bret! – özünü hersoq adlandıran, hamının Zizi çağırdığı balaca yunan portret rəssamı onun gözünə girmək üçün canfəşanlıq edirdi.

      – Sənə deyiləsi yaxşı xəbərlərim var.

      – Hello Zizi, – Bret dedi.

      – Səni bir dostumla tanış etmək istəyirəm, – Zizi dedi. Kök bir kişi bizə yaxınlaşdı.

      – Qraf Mippipopolus, – rəfiqəm Eşli xanım.

      – Salam, – Bret dedi.

      – Yaxşı, ülyahəzrət Parisdə yaxşı vaxt keçirə bilir? – saat zəncirinə sığın dişi taxmış qraf Mippipopolus soruşdu.

      – Belə də, – Bret dedi.

      – Paris gözəl şəhərdir, – qraf dedi. Ancaq mən duşunürəm ki, Londonla bağlı daha gözəl xatirələriniz var.