Qaçaq Kərəm. Fərman Eyvazlı

neçə adam vardı. Məsmalı oğlu Allahqulu, Gülməmməd oğlu Qəhrəman və Məşədi Kazım da burada idi. İsrafil ağa onlara salam verdi. Səsindən hiss olundu ki, ağa nədənsə narahatdı. Kişilər onun salamını alıb eyni zamanda məəttəl qaldılar ki, ağa hara, tək-tənha bu dükana gəlməyi hara?

      Məşədi Kazım soruşdu:

      – Qardaş oğlu, xeyir ola?

      Gözləri açıq qapıdan yola dikilən İsrafil ağa cavab verənə kimi hacı Cahangir dilləndi:

      – Ağa, xoş gəlmisən, əmbə bu nə zəhmətdi, əyər bir şey lazımıydısa nökərlərdən birini göndərəydin, – dükançı əl-ayağa düşdü.

      İsrafil ağa hacı Cahangiri qoyub Məşədi Kazıma cavab verdi:

      – Qazı hacı Səmədin yanına gedirəm… İşim var. Sizi görüb yanınıza buruldum.

      Bir neçə dəqiqədən sonra yolla gələnlər söhbət eləyə-eləyə dükanın qabağından keçəndə İsrafil ağa onları tanıdı. Bığıburma cavanlardan biri Kərəmin əmisi oğlu Tağı idi, biri də onun dostu Söyün oğlu Nəbi… «Bunlara fürsət vermək olar? Bir balaca dırnaqlanan kimi silaha qurşanırlar» – deyə İsrafil ağa düşündü. Və onları çağırdı:

      – Ayə, ay uşaqlar!

      Tağı ilə Nəbi ayaq saxladı.

      – Bura gəlin! – İsrafil ağa hökmlə dilləndi. İçəridəki adamlar da bu işə maraq göstərdilər. Tağı ilə Nəbi dükana girdilər. İsrafil ağa Tağının gözünün içinə baxaraq soruşdu:

      – Bu silah nədi, kəndin içində hərləyirsiniz? Tağı dedi:

      – Ağa, ova gedirik!

      İsrafil ağanın odlu baxışlarından qığılcım ələndi.

      – Belə havada nə ovbazlıqdı?! Göz gözü seçmir… Tağı istədi ki, desin «Ağa, biz belə havada da ov elərik», amma dillənmədi. Bu vaxt cavanların qəsdini başa düşən Gülməmməd oğlu Qəhrəman onların sözünə haqq qazandırmaq və İsrafil ağanın hücumunun qabağını almaq üçün dedi:

      – Həə, derlər ki, «Qala bozu»nun alt tərəfinə çoxlu ördək-qaz tökülüb.

      İsrafil ağanın tərs baxışları Qəhrəmanı çaldı. Tağıya tərəf dönüb:

      – Görüm o tüfəngi! – dedi.

      Tağı könülsüz halda tüfəngi çiynindən çıxardıb İsrafil ağaya uzatdı.

      – Bəs ördəyi-qazı nəynən vuracasız, patrondaşınız hanı?

      Nəbi başını aşağı dikdi, Tağı da dillənmədi. İsrafil ağa silahı alıb çaxmağını geri çəkdi. Güllə tüfəngin xəznəsindən sıçrayıb yerə düşdü… İsrafil ağanın gümanı doğru çıxmışdı. Özündən razı qaldı. «Çubuğu vaxtında əyməsən, böyüyəndə əyilməz». Belə düşündü və israr etdi:

      – Gülləni lüləyə ov yerində keçirərlər. Kəndin içində birdən açılıb uşaq-böyüyə dəyər?.. Qandınızmı?!

      Tağı hirsindən udqundu. Nəbi dümağ ağarmışdı.