Kleytonun ağlına ilk gələn o oldu ki, gecə özlərini vəhşi heyvanlardan qorumaq üçün ağacların başında müvəqqəti sığınacaq düzəltsin. Tüfəngini sandıqdan çıxarıb çiyninə keçirdi və sığınacaq üçün yer axtarmağa başladı.
Sahildən təxminən yüz metr aralı kiçik talada Kleyton bir-birindən eyni məsafədə dörd ağac seçdi, baltanı götürüb onların budaqlarını doğradı. Yerdən üç metr hündürlükdə yoğun budaqları kəndirlə ağacların gövdəsinə bağladı, arakəsmələr qoydu, qalın çubuqları onların üstünə düzdü. Dördkünc meydança alındı. Meydançanı enli qıjı yarpaqları ilə qalın döşədi, Qara Mayklın verdiyi yelkənlərdən birini qatlayıb yerə sərdi. Kleyton iki metr hündürlükdə daha bir meydança düzəltdi. İkinci yelkənlə yuxarıdakı meydançanın üstünü örtdü, yelkəni üç tərəfdən aşağı salladı. Beləliklə, komanın döşəməsi, damı və divarları hazır oldu. Axşama Kleyton ledi Əlis üçün pilləkən də düzəltdi. Yorğanları və yükün bir hissəsini komaya qaldırdı.
Bütün günü ala-bəzək quşlar onların ətrafında uçuşur, mahnı oxuyurdular. Nə qədər diqqətli olsalar da, iri heyvan gözlərinə dəymədi, bir-iki dəfə yanlarından balaca meymunlar qaçıb keçdilər. Meymunlar özlərinə ağacın başında yuva quran bu iki naməlum varlığa qorxa-qorxa baxırdılar.
Qaş qaralanda ər-arvad özləri ilə su götürüb komaya qalxdılar. Hava isti idi, Kleyton yelkənin bir yanını qaldırdı, türksayağı bardaş qurub yerdə oturdular. Gözlərini qaranlığa zillədilər. Birdən Əlis diksinib Kleytonun qolundan yapışdı:
– Con, o nədir? Adama oxşayır.
Kleyton Əlisin göstərdiyi səmtə baxdı. Uzaqda – təpənin başında bir siluet görünürdü. O, həqiqətən, ayaq üstə dayanmış adama bənzəyirdi.
– Bilmirəm, Əlis, ayırd etmək olmur. Bəlkə, sadəcə, ay işığının saldığı kölgədir?
– Yox, Con. Əgər adam deyilsə, çox əcaib, insanabənzər heyvandır. Mən qorxuram.
Kleyton arvadını qucaqlayıb sakitləşdirməyə çalışdı. Əlisin ruhi vəziyyəti indi onu hər şeydən çox narahat edirdi. Sonra qalxıb yelkəni aşağı saldı, ucunu bərk-bərk ağaca sarıdı. Otaq zülmətə qərq oldu. Uzandılar. Kleyton tüfəngi və tapançalarını yanına qoydu.
Cəngəllikdə ilk gecəni onlar çox pis yatdılar. Gah şirin nəriltisi, gah meymunların tükürpədici qışqırıqları hər beş-on dəqiqədən bir onları yuxudan dik atılmağa məcbur edirdi.
III fəsil
Olum və ölüm
Səhər yeməyindən sonra Kleyton dünəndən gözaltı etdiyi yerdə, meşənin kənarındakı düzənlikdə ev tikməyə başladı. Bunsuz özlərinin təhlükəsizliyini təmin edə və rahatlıq tapa bilməyəcəkdilər.
Kleyton indi başa düşdü ki, ev tikmək necə çətin iş imiş! Birotaqlı daxmanı qaldırmağa o, düz bir ay vaxt sərf etdi. Daxmanın divarlarını ucları yonulub iç-içə keçirilmiş tirlərdən qurdu. Tirlərin aralarını gillə doldurdu. Otağın bir başında sahildən yığdığı daşlardan soba tikdi. Axırda divarları, nazik budaqlardan hördüyü damı da gillə qalın suvadı. Vəhşi heyvanlar içəri girə bilməsinlər deyə pəncərəyə taxtadan yoğun qəfəs vurdu. Yeşik taxtalarından düzəltdiyi qapı yöndəmsiz və gülməli görünsə də, möhkəm və etibarlı idi. Ən çətini qapını asmaq üçün rəzə əvəzinə bir şey fikirləşib tapmaq oldu. İki gün əlləşdi, axır ki, ağacdan rəzə düzəltməyi də öyrəndi.
Çarpayı, kətil, masa, dolab düzəltmək nisbətən asan oldu. İkinci ayın sonunda lordla ledinin mebeli də vardı.
Gündüzlər bəzən vəhşi heyvanlar sahilə çıxır, gecələr cəngəllikdə hay-küy salırdılar. Amma onlar daha Kleytonları qorxutmurdular: bu səslərə artıq öyrəşmişdilər, həm də gizlənməyə yerləri var idi. Conla Əlisi daha çox üç dəfə uzaqdakı təpənin üstündə gördükləri insanabənzər məxluqlar narahat edirdi.
Bir dəfə axşamçağı Kleyton meşədə odun qırırdı: evdə otaqların sayını artırmaq istəyirdi. Qopan səs-küyə başını qaldıranda balaca dostlarının – meymunların qışqıra-qışqıra qaçdıqlarını gördü. Meymunlar Kleytonun yanından keçəndə ayaq saxlayır, öz dillərində nə isə deyir, sanki onu hansısa təhlükədən xəbərdar etmək istəyirdilər. Kleyton ətrafına boylandı. Tüklü, uzun əlləri yerə çatan nəhəng bir heyvan ayaq üstə ona tərəf gəlirdi. Bu, lordla arvadının hərdən təpənin üstündə gördükləri həmin insanabənzər məxluqlardan biri – qəzəbindən gah nərildəyən, gah da boğuq səslə hürən meymun-antropoid idi.
Kleyton gözünün ucu ilə daxmaya tərəf baxdı: silahını orada qoymuşdu. Burada yaşadığı aylarda bir dəfə də ciddi təhlükə ilə üzləşməmişdi, odur ki bəzən evdən çıxanda silah götürmək yadından çıxırdı. Qaçmaq mənasız idi: antropoid asanlıqla onun yolunu kəsə bilərdi. Bütün bədəni əsdi. Kleyton başa düşdü ki, əlindəki balta ilə bu bədheybətlə mübarizədən qalib çıxmaq şansı yoxdur. Ani olaraq Əlisi düşündü. “İlahi, bəs Əlis? Onun axırı necə olacaq?” Çox fikirləşməyə vaxt yox idi. Con baltasını qaldırıb daxmanın qarşısında oturmuş arvadını səslədi:
– Əlis, tez evə gir, qapını bağla.
Ledi Əlis səsə döndü və bir anlığa yerində quruyub qaldı. Artıq antropoid Kleytonun yolunu kəsmişdi. Əlis tələsik daxmaya girdi.
– Qapının cəftəsini bağla, mən bu vəhşi ilə özüm bacararam.
Nəhəng meymunun qəzəbli gözləri parıldadı, iti dişləri aralandı. O, hücuma hazırlaşırdı. Bu dəm Əlis əlində tüfəng evdən bayıra çıxdı. Ömrü boyu qorxusundan silaha yaxın getməyən Əlisi tüfənglə görəndə Kleytonun damarlarında qanı dondu.
– Geri! Allah xatirinə, geri…
Meymun lordun sözünü ağzında qoydu, Kleytonun üstünə atıldı və baltanı oyuncaq kimi dartıb onun əlindən aldı. Antropoid iti dişlərini artıq ölümü ilə barışmış lordun boğazına keçirməyə hazırlaşırdı ki, güllə səsi eşidildi.
Meymundan dəhşətli bir səs çıxdı. O, Kleytonu yerə çırpıb geri döndü. Qəzəbindən ağzı köpüklənən vəhşinin qarşısında qorxudan özünü itirmiş zərif bir məxluq dayanmışdı. Əlis əlləri əsə-əsə ikinci dəfə atəş açmağa çalışır, amma tüfəngin mexanizmindən baş aça bilmirdi. Meymunun üstünə gəldiyini görən qadın silahı buraxıb huşsuz halda yerə yıxıldı. Kleyton var qüvvəsini toplayıb ayağa qalxdı. Cəhdinin mənasız olduğunu belə düşünmədən vəhşinin çiyinlərindən yapışıb geri çəkdi. Meymun kəsilmiş ağac kimi arxası üstə yerə sərildi: güllə işini görmüşdü.
Kleyton arvadına tərəf qaçdı və qulağını onun sinəsinə dirədi. Şükür ki, Əlisin ürəyi döyünürdü. O, qadını qucağına