Sindbadın yeddi səyahəti. Группа авторов

Gün batırdı, başladım dərədə gəzə-gəzə gecələmək üçün yer axtarmağa. İlanların qorxusundan yemək-içmək yadımdan çıxmışdı, canımın hayındaydım. Elə bu vaxt aralıda gözümə bir mağara dəydi, yaxınlaşdım, gördüm mağaranın girəcəyi çox dardır, birtəhər içəri keçdim. Girəcəyin yanında iri bir daş vardı, daşı itələyib içəridən mağaranın ağzına tıxadım, sonra öz-özümə dedim: «Bura ki girdim, hələlik qorxum yoxdur. Səhər olar, çıxaram, görərəm Allahın qisməti nədir».

      Bundan sonra içəri göz gəzdirdim, bir də gördüm mağaranın ortasında yumurta üstündə nəhəng bir ilan yatıb. Tüklərim biz-biz oldu, üzümü göyə tutub Allaha pənah apardım.

      O gecəni göz yummadım. Gün doğanda mağaranın ağzına qoyduğum daşı qırağa itələyib içəridən çıxdım; elə bil sərxoş idim, yuxusuzluqdan, acından, çəkdiyim qorxudan başım hərlənirdi. Belə bir halda dərə boyunca gəzib-dolanmağa başladım. Elə bu vaxt bir iri parça ət qəfildən qabağıma düşdü. Ancaq yan-yörədə gözümə kimsə dəymirdi, mat qalmalı işdi. Birdən yadıma keçmiş tacirlərdən, səyyahlardan, uzaq səfərdə olanlardan eşitdiyim bir əhvalat düşdü. Nağıl eləyirdilər ki, almaz dağında çox qorxulu işlər olur, heç kəs o dağa yaxın düşə bilmir. Ancaq almaz daşları alıb-satan tacirlər oradan almaz yığmaq üçün hiylə qururlar: qoyunu kəsib soyurlar, ətini parça-parça doğrayıb təpənin başından dərəyə atırlar. Çiy ət dərəyə düşəndə almaz daşları ətə yapışır. Tacirlər bir yerdə gizlənib gün günorta olanacan gözləyirlər, ley, qartal ət parçasını caynağına alıb təpənin başına qaldırır; bu vaxt tacirlər daldadan çıxıb qışqırışırlar, quş əti orada atıb uçur; tacirlər gəlirlər, əti götürüb üstünə yapışan daşları qoparırlar. Əti qoyurlar qalır quşlara, heyvanlara, daşları götürüb aparırlar öz məmləkətlərinə. Bu cür hiylə işlətməsələr, almaz dağlarına heç kim yaxın düşə bilməz.