Edvard bu fikirlə dərhal razılaşdı:
– Mən də! – O, qıza bir daha diqqətlə baxmaq üçün ona sarı çevrildi. – Saatda yüz dollar! Pis deyil!
Bir an gözlərini yoldan çəkən Vivyen Edvardın üzünə güldü, ədəbsizcəsinə əlini onun şalvarının zəncirbəndinin üstünə qoydu:
– Hələ bərkiməyib, amma düzələn işdir!
Edvard belə ədəbsizliyə layiqli cavab tapmadığından qızın iradını qulaqardına vurmağı lazım bildi. Beynindəki fikirlər dolaşmışdı. O yalnız Vivyenə baxırdı.
Axır ki, «Recent Beverli Uilşir» mehmanxanası göründü. Vivyen maşını ustalıqla nəhəng lüks otelin mərkəzi girişinə aparan qövsvarı dar yola çıxardı və qapının ağzında saxladı. «Lotus» dayanmağa macal tapmamış uniformalı qapıçı girişin qarşısında peyda oldu. Eyni anda gözəl geyimli bir xanım otelin qapısında göründü. Vivyeni sürücü yerindən düşən görəndə qapıçının ağzı əyildi. Gözəl geyimli xanım isə yarıçılpaq qıza ikrahla nəzər salıb tələsik içəri keçdi.
– Axşamınız xeyir, mister Lyüis! – deyə qapıçı maşının yanına yüyürdü. O, bir daha risk edib Vivyenə baxdı, amma gördüyündən özünü itirməli, yoxsa heyrətlənməli olduğuna qərar verə bilmədi.
– Mister Lyüis, bu gün sizə yenə də maşın gərək olacaqmı? – o maraqlandı.
Edvard güldü: şəxsi sürücüsü də həmişə ondan eynilə bunu soruşardı.
– Güman edirəm ki, yox, – Edvard üzünü dəbdəbəli otelin fasadını gözdən keçirən Vivyenə tutdu. Qız heyrətlə başını buladı:
– Oho… deməli, siz burada yaşayırsınız…
– Bəli.
Onlar bir-birinin üzünə baxdılar. Edvard öskürüb soruşdu:
– Siz yaxşısınız?
Vivyen susdu. Qız nömrəyə dəvət ediləcəyinə çox ümidli idi! Əgər Kitin yanına yüz dollarsız qayıtsaydı, fəlakət baş verəcəyini bilirdi!
– Görüm öz iyirmiliyimə taksi tuta bilərəm? – Vivyen dedi, amma görkəmindən sağollaşmaq istəyənə oxşamırdı.
– Aydındır. Siz axı işdəsiniz…
Vivyen güldü:
– İşdə… Əntiqə. Bunu əla dediniz!
Edvard əvvəl ayaqlarının altına, sonra gözlərini qaldırıb qıza baxdı:
– Sağ olun ki, məni gətirdiniz.
– Hə də… belə də… – Vivyen hələ də utancaq gimnaziya tələbəsi kimi tərəddüd içində ovuclarını ətəyinə sürtürdü. Qız yenidən otelin fasadına baxdı. Bu an o, burnunu ləzzətli biskvitlər düzülmüş qənnadı dükanının vitrininə yapışdırıb baxan ac uşağı xatırladırdı.
Vivyen qəfildən dönüb getdi.
– Görüşənədək, – Edvard onun ardınca qışqırdı. O, Vivyenin yavaş yeridiyinə də diqqət yetirdi. Qız gedə-gedə jaketini geyindi. Onun uzunboğaz çəkmələrinin (zəncirbəndləri sancaqla bağlamışdı, çünki təzə çəkmə almağa pulu yox idi) hündür dabanları asfaltı döyəcləyirdi. Mehmanxananın yanındakı taksi dayanacağından yan keçən qız Uilşir bulvarına tərəf yollandı.
Qızın taksi tutmaq fikrində olmadığını görən Edvard özü də fərqinə varmadan onun ardınca getdi:
– Bəs taksi?
Vivyen avtobus dayanacağındakı skamyanın söykənəcəyinin üstündə oturmuş, ayaqlarını oturacağa dirəmişdi.
– Fikrimi dəyişdim. Avtobusda getmək kefimi açar.
– Hə, əlbəttə, – Edvard sözünə davam etdi, – bayaqdan başımdan çıxmır… Siz, doğrudan, bir saat üçün yüz dollar alırsınız?
– Doğrudan! – qız elə qəti cavab verdi ki, Edvard bir az da düşünüb çiyinlərini çəkdi:
– Olsun… Əgər sizin başqa öhdəliyiniz yoxdursa,.. əgər siz bu axşamı mənimlə keçirərsinizsə, sizə minnətdar olaram. Razısınız?
– Niyə də yox? – Vivyen çox etinasız cavab versə də, qızın üzündə yazılmış sevinc və rahatlıq onun riyakarlıq etdiyini büruzə verirdi. – Yeri gəlmişkən, adınız nədir? – o soruşdu.
– Edvard.
– Edvard?! – Vivyen heyranlıqla təkrarladı. – Sevdiyim addır! Məncə, əsl kişi adıdır.
Edvard əlini yelləyib Vivyenlə tam razı olmadığına işarə etsə də, qızı saxlamaq mümkün deyildi.
– Nə yaxşı ki, məhz belədir! Bu heç təsadüfi deyil…
Mehmanxananın girişinə çatanda Edvard qəfildən plaşını qıza uzatdı:
– Bunu geyinin.
– Niyə? – Vivyen gözlərini döydü. – Mənə soyuq deyil.
– Məsələ ondadır ki… – Edvard utana-utana dilini sürüdü. – Bu otel saatla nömrə kirayə verilən yerlərdən deyil.
Edvard hiss etdi ki, fikrini bir qədər sərt söylədi, amma Vivyen cavabında yalnız gülümsədi:
– Anladım. – Qız Edvardın plaşı onun çiyninə salmasına etiraz etmədi.
Onlar mehmanxananın rahat yumşaq mebel qoyulmuş və gur yaşıllığa bürünmüş vestibülünə daxil oldular. Parıldayan mərmər döşəməyə bahalı İran xalıları döşənmişdi.
Vivyen gözlərini bərəldib ətrafa baxır, gördüyü möhtəşəmlikdən nəşələnirdi:
– Heç pis deyil!..
Qız yeriyə-yeriyə plaşı geyindi və yaxasını örtdü. Həmin an liftdən çamadan qalanmış əl arabası ilə çıxan yükdaşıyan onu görəndə ağzı açıla qaldı. Amma gözlərini Vivyenə dikən təkcə bu yükdaşıyan deyildi, sadəcə, digər «tamaşaçılar» təəccüblərini onun qədər açıq göstərmirdilər.
Portyenin piştaxtasının qarşısında ər-arvad dayanmışdı. Onlar qaşlarını çatıb Vivyenə baxırdılar. Qadın çımxırdı və arxasını Vivyenə çevirdi.
Dəri kresloda əlində qəzet bir cənab əyləşmişdi. O da qəzet oxumağına ara verib nəzərlərini Vivyenə yönəltdi. Hiss olunurdu ki, bu yaşlı, sanballı cənab da belə yüksək səviyyəli mehmanxana üçün məqbul sayılmayan təzahürdən heyrətlənib. İri çiçək dibçəyinin arxasında dayanmış qadın isə yanından ötən Vivyeni görmək üçün elə qanrıldı ki, az qala boynu qırılacaqdı.
Vivyensə sağa-sola boylanır, ətrafdakı dəbdəbəyə baxır, baş verənləri görmürdü.
– Yaxşı, yaxşı, – Edvard gülümsəyib dostcasına ona irad tutdu.
Bu sözdən sonra Vivyen ayıldı və vestibüldə necə sensasiya doğurduğunu gördü.
– Lənət şeytana! – qız dizlərinin qatlandığını hiss edib öz-özünə donquldandı. Doğrudan da, niyə şeytana uyub bu mehmanxanaya gəlmişdi ki, bir dəqiqədən sonra arxasından təpik vurub bayıra atsınlar?!
Edvard