– Bu Timotidir. Əgər yükünüz varsa, arabayadək daşıya bilər.
Polyanna Nensinin sözünü kəsib dedi:
– Hə, bir çamadanım var. Onu mənə Xeyriyyə Cəmiyyəti hədiyyə edib…
Beləcə, Polyanna dayanmadan bir neçə dəqiqə danışdı. Nensi, qızcığazın nəhayət ki, susduğunu görüb dərindən nəfəs aldı. Onun çənədən bu qədər möhkəm olması xidmətçi qızı əməlli-başlı yormuşdu.
Çox keçmədi, Polyannanın balaca çamadanı arabanın arxasına yerləşdirildi.
Nəhayət, araba yola düşdü. Beləcə, Polyannanın uzun-uzadı danışmağa başlaması üçün yeni bir fürsət yarandı.
– Araba ilə gəzməyi çox sevirəm! – deyə qızcığaz sözə başladı. – Araba ilə harasa getmək mənim üçün əsl əyləncədir. Burada nə gözəl küçələr var! Şəhəriniz düşündüyüm qədər gözəl imiş. Əslində, belə olacağını bilirdim. Çünki bura haqqında atamdan çox şey eşitmişdim.
Qızcığaz birdən-birə köks ötürüb susdu. Nensi qıza baxdıqda onun çənəsinin titrədiyini gördü. Gözləri dolmuşdu. Amma bir qədər sonra Polyanna yenidən şən görünməyə çalışaraq dedi:
– Hə, atam da bu şəhər haqqında çox şey danışmışdı mənə. Aradan illər keçsə də, vaxtilə yaşadığı şəhəri çox gözəl xatırlayırdı. Yeri gəlmişkən, niyə qara yox, qırmızı don geyindiyimi sizə izah edim. Çünki matəm libası geymədiyimə görə məni qınaya bilərsiniz.
Nensi maraq və təəccüb içində qıza baxırdı. Polyanna sözlərinə davam etdi:
– Qara paltar geyinməməyimin səbəbi budur: yəqin ki, bilirsiniz, Xeyriyyə Cəmiyyətinə bağışlanan əşyalar qutularda gəlir. Gələn son qutudan qara rəngdə heç bir libas çıxmadı.
Polyanna nəfəs dərmək üçün yenidən susdu. Bunu fürsət bilən Nensi sözə başladı:
– Eybi yoxdur. Əmin ola bilərsən ki, tezliklə hər şey qaydasına düşəcəkdir.
– Belə düşündüyünüzə görə çox sevindim. Əslində, mən də sizin kimi düşünürəm. Amma bir yandan matəm libası geyinib, o biri yandan sevinmək heç də asan deyil.
– Necə yəni sevinmək? Bu nə deməkdir? Bəyəm atanızın ölümündə sevinməli nəsə var? – Nensi heyrətlə soruşdu.
– Əlbəttə, var. Axı atam anamla görüşmək üçün cənnətə gedib. Bir dəfə atam mənə demişdi: “Əgər mən nə vaxtsa ölsəm, əsla kədərlənmə. Əksinə – sevin, çünki mən ananla görüşəcəm”.
Polyannanın səsi yenidən titrəməyə başladı:
– Hə, onun üçün çox darıxıram. Atam orada anamla görüşdü. Başqalarıyla da. Hətta mələklərlə də dostluq edə bilər. Mənimsə burada Xeyriyyə Cəmiyyətinin üzvlərindən başqa heç kimim yoxdur. Daha doğrusu, bir az əvvələdək belə idi. Çünki bundan sonra artıq siz varsınız. Atam və anam mələklərin, mən isə artıq sizin – əziz Polli xalamın yanındayam. Sizə çox minnətdaram, Polli xala!
Nensi birdən-birə hər şeyi başa düşdü. Bayaqdan bəri qıza qarşı hiss etdiyi yaxınlıq, doğmalıq narahatlıqla əvəzləndi. Dedi:
– Ah, xanım Polyanna! Siz səhv edirsiniz, çünki mən sizin xalanız deyiləm, mən Nensiyəm.
Polyanna bu sözlərdən çaşıb-qaldı. Təəccübünü gizlətməyərək soruşdu:
– Necə bəyəm, siz Polli xala deyilsinizmi?
– Əlbəttə yox, – xidmətçi qız cavab verdi. – Dedim axı, mən Nensiyəm. Mən Harrinqton malikanəsində işləyən xidmətçiyəm.
Polyanna azacıq fikrə getdi. Sonra narahat bir səslə soruşdu:
– Hər halda, Polli xala var, elə deyilmi? Yoxsa onu uydurublar?
– Əlbəttə var, – bu dəfə Timoti dilləndi, – buna qətiyyən şübhən olmasın.
Timotinin sözləri sanki qızcığazın qəlbinə su səpdi. O, rahat nəfəs alıb susdu. Araya çökən sükutu bu dəfə də Polyanna pozdu:
– Sizə bir şey etiraf edə bilərəm? Polli xalanın məni qarşılamağa gəlməməsinə çox sevindim. Çünki yenidən onun necə bir qadın olduğunu maraqla gözləyirəm. Üstəlik, sizin kimi dostlar da qazandım. Bundan gözəl nə ola bilər, elə deyilmi?
Nensi cavab olaraq gülümsədi. Timoti isə dedi:
– Nensi, kiçik xanımın ağzından bal damır. Niyə bu cür gözəl sözlərə görə ona təşəkkür etmirsən?
Nensi kəkələyərək dedi:
– Mən… mən xa…xanım Polli haqqında düşünürdüm.
Polyanna köksünü ötürüb dedi:
– Elə mən də onun haqqında düşünürəm. Polli xala haqda ilk dəfə son nəfəsində atamdan eşitdim. O mənə xalamın yüksək bir yerdə malikanəsinin olduğunu demişdi. Doğrudurmu?
– Elədir, xanım Polli həmin malikanədə yaşayır, – deyə Nensi təsdiqlədi. – Biz artıq uzaqdan da olsa onu görürük.
Bunu deyib Nensi əli ilə qarşıdakı yüksəklikdə ucalan malikanəni Polyannaya göstərdi. Qızcığaz sevinclə dilləndi:
– Hə, çox gözəl malikanədir. Üstəlik, deyəsən, çox gözəl bağçası var. Deyəsən, Polli xala çox varlıdır, Nensi.
– Elədir, xanım Polyanna. Xalanız hədsiz varlıdır.
– Bax buna görə sevinməyə dəyər. Hər halda, bir insanın çoxlu pulunun olması yaxşı şeydir. Mən indiyədək bir varlı ailə görmüşdüm. Uaytlar ailəsini nəzərdə tuturam. Onlar çox varlıdırlar. Evlərində hər yerə xalça döşənib. Bəs Polli xalamın xalçaları necə, var?
– Var, kiçik xanım. Hətta bir neçə xalçası var.
– Bütün otaqlara xalça döşənib?
Nensi birdən-birə çardaqdakı kiçik, xalçasız otağı xatırladı. Kədərli səslə dedi:
– Əksər otaqlarda xalça var desək, daha doğru olardı.
– Çox gözəl! Mən xalçaları çox sevirəm.
Artıq araba Harrinqton malikanəsinə lap yaxınlaşmışdı. Gözünü evdən çəkməyən Polyanna gördükləri qarşısında heyrətdən donmuşdu. Nəhayət, dilləndi:
– Aman Allah! Necə gözəl evdir. Həm gözəldir, həm də böyük.
Araba malikanənin önündə dayandı. Timoti arabadan Polyannanın çamadanını düşürərkən Nensinin qulağına pıçıldadı:
– Bu kiçik xanımın gəlişindən sonra Harrinqton malikanəsində çox şey dəyişəcək. Cansıxıcı günlər başa çatır. Qarşıda bizi əyləncəli günlər gözləyir.
Nensi Timotiyə tərs-tərs baxıb dedi:
– Sən elə düşün! Amma mən bu zavallı qızcığazı heç də yaxşı günlərin gözləmədiyi fikrindəyəm.
Nensi Polyannanın əlindən tutub malikanəyə apardı.
Çardaqdakı