Башканы түгел, үзен.
Арзанрак кием сайлыйлар —
Язларын, кышын, көзен.
Без башка камырдан, болай
Яшәмәс төсле идек.
Җиңдеңме син безне, дөнья,
Шушымы безнең тиңлек?!
Мин торам юлның башында…
Башында әле һаман…
Булсын ул!
Аңа ышаныйм.
Калганы – күптән ялган.
Күзләреңдәй – зәңгәр…
Г-гә
Сергей должен был верить мне и
хоть немного дорожить мной,
я знаю – другой такой, любившей
Сергея не для себя самой,
другой он не найдет.
Из дневника Галины Бениславской[6]
Кабакларның зәңгәр төтенендә
Синең сылу сының чайкала…
Син эзлисең аны —
Айнытырга —
Бүген тагын куна кайтмаган.
Һәм көнлисең диңгез артындагы
Бердәнбере —
Затлы ярына…
Син кирәксең кайчак —
Таянырга —
Алар төкергәндә зарына.
Үз зарыңны ләкин
Сиздермисең.
Син – кем генә…
Ул – ай… Ул – кояш…
Кайчак җырлар җырлый – үчекләпме:
«Кашкайларың, диеп, һай, кыйгач…»
Тик беләсең: сиңа түгел җыры…
Уйлары да бик-бик еракта…
Син атлыйсың төнге урамнардан,
Кайчак сабыр җитми, елата.
Кабакларның куе төтенендә
Саф яшьлеген аның эзлисең.
Пышылдыйсың:
«Юкка гынамыни
Син… Күк төсле… зәңгәр күзлесең…»
Һәм телисең аны коткарырга
Ялган дусларыннан, ярыннан.
Алышасың алышмас көч белән…
Тәкъдире бит күптән язылган:
Акка – кара белән…
Укып кара:
«Ватык көзге дә…
Бер мин генә…»
Ул йокыга тала – сабыймыни,
Башын салып нәфис иңеңә…
Ә шомлы көч якынлаша бара —
Күләгәдәй йөри артыннан…
Ят бер бүлмә булыр:
Кара тапмый,
Каны белән язар – ахырда…
Язмышның бу элмәгеннән сезгә
Котылу юк инде, беләсең.
Юатасың килә…
Шуңа гына
Тозсыз мәзәгеннән көләсең.
…Соңгы папиросың сүндергәч, җил,
Зират уртасында – байгыштай —
Кәгазь-каләм алып, хат сырларсың…
Калтырамас кулың ялгыш та:
«Күзләредәй», – диеп, соңгы тапкыр
Төбәлерсең Күккә…
Кар төшәр…
Калтырамас кулың:
Юкса анда
Берьялгызы
Синсез
Ул нишләр?!
Яланаяк
мин бәхетне яланаяк күрәм.
мин бәхетне күрәм – үтәли.
бала чагым болынында бабам
әле һаман печән күбәли.
әле һаман чыжлый чалгылары.
әле һаман шул ук – иманы.
мин ызаннар кичәм:
…икәү… өчәү…
тик аңламыйм һаман дөньяны.
кануннарын аның.
алымнарын.
юк,