Slědne dny Strowja. Stachowa Angela

tak?«

      Karinje se pósmjejk z woblica zgubijo. Słabo hyšći pśi­dajo: »Ale w pśestawkach w šuli som śi casy wobglědowa­ła. Ze źowćami ty nigdy gromaźe njejsy.«

      Z wóstudu gólc wócy wótwobrośijo, teke se cujo pitśku njederje. Źowćowe grono jo jomu łakosćiwe. »Dejm něnto pšec«, barkoco, wobrośijo se a źo.

      Karina woła: »Ja cu jěś se kupat k Delankojc gatam. Pójěźoš sobu?« – A se zagronijo: »How źe nichten njejo, kó­taregož mógła se pšašaš.«

      »Njamam chyle.«

      Gólc ženjo do směra konsuma.

      Karina wzejo k płotoju pśistajone kólaso a sednjo se na njo. Gólca jo malsnje dogóniła. Jěźo pómałem pódla njo­go.

      »Ty sy pśecej z Mjertynom gromaźe.« Karina jo swóju sebjewěstosć zasej namakała. »Jo wón twój pśijaśel? Maš ty jano togo jadnogo?«

      Gólc spěraty swójej ruce do zecowych kapsow zatkajo. Mimo gnuśa we woblicu a ze stawnymi kšacami ženjo na chódniku swójomu ciloju, konsumoju, napśeśiwo. Za Karinine plapotanje ma jano casy wjele gronjece póglědnjenje.

      »Móje pśijaśelki su wšykne južo pšec śěgnuli, Janina a Simona do Běłeje Wódy, Helga do Rostocka. Helga južo pśed poł lětom. Pópšawem smy sebje kśěli pisaś list kuždy tyźeń, ale dotychměst som dostała jano jaden.«

      Karina musy swójo kólaso wubalansěrowaś. Spěšnosć jo pśemała, wóna se wšak procujo, až z gólcom na samskej wusokosći wóstanjo.

      »Sy ty ga wjele cesćej pisała?« – Gólc jej chyśijo pśispomnjeśe ako kósć.

      Karinine woblico se rozjasnijo. Skóńcnje jadna reakcija. »Ně.«

      Wóna se smjejkoco na swóju pitśku pśeklapanu wašnju. »Ale jej se spódoba w Rostocku wjelgin derje, město, Baltiske mórjo, pśistaw … jano ja dejm dalej w tom rogu sejźeś. – Dla cogo se jano naraz tak do spěcha maš?«

      »Myslim se, až mě twójo plapotanje móli.« Gólc powěda wjelgin wěcownje a samorozmějucy.

      Napśisko Karina wustanjo. To gólca móli. Pópšawem pśeśiwo swójej wóli se wobrośijo a póglědnjo na źowćo.

      Karina źaržy kólaso z wobyma rukoma. Ako wócy zwignjo, jeje gubje se lěbda k zawupytnjenju tśěsotej. Procujo se, swójomu głosoju kšuśe klincaś daś. »A to smej gromaźe grajkałej, ako smej małej byłej. Karina Monholcojc a Pětš Wěnk, pśisamem suseda, jano tśi domy wót sebje zdalonej.« – Pśiduca sada pśiźo wusměšnje a hyšći mały kusk hynac: »Njedopominaš se wěcej, tegdy, na wašej łuce za brožnju …?«

      Sćakle, ako jo se dało pśedpowěźeś, a ze źibatym głosom Pětš se wóttergnjo: »Daj mě pokoj z tym.« Wón wótkašlijo.

      Karina kšuśe jadnu nogu na dybawu kólasa stajijo. »Sy ty taki puchotny, dokulaž sy mjaztym markował, až sy wó dwě lěśe staršy ako ja a do źaseteje pśiźoš?« Slědne słowa powěda južo z kólasa dołoj. Wjelgin rowno se źaržy, ako wótjěźo. Pětš za njeju glěda. Naraz wóna se hyšći raz wobrośijo a pśiźo slědk.

      »Dla cog njamaš chyle hyś se kupat?«, pšaša se wěcownje.

      Mjaztym stej krotko pśed konsumom.

      »Dejm mamje groniś, až se starce špatnje źo. Mimo togo njam’gu starku samu wóstajiś.«

      Z rozměśim Karina mjelcy minutu dłujko. Glěda na gólca.

      Pětš stupijo górjej pó tyma dwěma stupoma k źurjam do konsuma.

      Karina se widnje stergnjo. »Ale pśi takej górcośe se kupaś«, pśijaznje se natšawa a pokažo na brěmjenjowy nosaŕ slězy na kólasu, »mam pówětšowu matracu sobu.«

      Pětš južo rucku źuri do konsuma w ruce źaržy. Naraz Karinje hyšći jadna myslicka pśiźo: »Ty, pód gatami ma te­ke hyšći brunica lažaś. Nowa jama źo pótom nanejmjenjej wót how až tam. – Co wóni jano z cełeju wódu cynje … Njezda se śi teke źiwno?«

      Pětš se hyšći raz ku Karinje pśiwobrośijo a na nju pó­glědnjo, ako by pla njeje wša proca póproznem była. Pótom rozsuźony źurja do konsuma wócynijo. Zwónašk jasnje zaklinkajo.

      III

      Karina Monholcojc bydli ze swójima starjejšyma w rědnem, nowotwaŕskem swójskem domje. Takich jo we jsy jano mało, dokradnje gronjone, dwa, wobej pódla sebje pśisamem na kóńcu jsy.

      Karinina maś stoj w kuchni, pśed sobu na wjelikem kuchniskem bliźe ceły rěd głažkow ze zawarjonym sadom. Zwiga-li kněni Monholcowa głowu, glěda wen do zagrody.

      Karina sejźi na hympawje. To jo jadnora źiśeca hympawa: delka mjazy dwěma štrykoma wiseca na kóńcu gałuzy sukateje jabłušcyny.

      Karina wupśestrěwa wobej ruce wusoko górjej a źaržy se tak mjazy štrykoma. Ma głowu na lěwe ramje połožonu a glěda, bźez togo až mógła něco spóznaś.

      Słyńco se chowa, nad wjeraškami chójcow w góli se swěśi njebjo cerwjene. Górcota awgustojskego dnja copa pśed gódneju wjacorneju śopłotu.

      Pózlažkim se hympawa tam a sem macha. Wótergi se Karina z jadneju nogu lažko wótstarcyjo.

      »Karina«, woła maś z wótcynjonym woknom. A hyšći raz: »Karina.«

      Źowćo na prědne zawołanje njereagěrujuce se něnto dwa raza mócnje wótstarcyjo a se hympjo, daloko doprědka a wusoko naslědk, a zasej doprědka do wjacornego nje­bja. Wušej a wušej. Mócnje z nogoma źěła.

      »Karina«, woła maś tśeśi raz, něnto južo rozgórjona.

      Karina se za sebje smjejkoco. Dajo hympawu se wumachaś a wótskócyjo. Ženjo pśez zagrodu wokoło doma a stoj pótom w kuchni.

      »Źi do zagrodki a pśinjas dwa głowkatej salata«, groni maś, mjaztym až głažki wótrěwa. »Comy wjacerjaś.«

      Karina pósłušnje nygnjo. Sednjo se na kuchninski stoł a pśiglědajo maśeri. Jeje mysli su daloko pšec.

      »Karina«, groni maś. »Karina, ty dejš pśinjasć salat.« Kradu rozglědniwje na nju glěda. »Karina, z tobu ga něco jo.«

      Źowćo se wulěkajo. Skócyjo ze stola a chwata z kuchnje wen. Maś pśespytujucy za njeju póglědnjo.

      »Salat, salata, salaty, salatki«, spiwa Karina za sebje, ako w kuždej ruce z głowkatym salatom machotajucy zasej do kuchnje stupijo. »Salat, salata, salaty, salatki«.

      Melodiju k tomu jo se wumysliła w tom wokognuśu.

      Hyšći ze salatom w ruce wóna mamu kšuśe wobejmjejo.

      »Wóstaj to«, wobora se maś. »Wóstaj to pšosym. Ty mě hyšći wšykne głažki z blida zmachnjoš.«

      Pśi wjaceri sejźitej pó dwěma za blidom. Kněz Monholc źěla toś ten tyźeń w póznej změnje. Bźez rozmyslowanja Karina gnyboco swóju twarogowu skibku.

      »Te zapowjeski z bydleńskeje śpy my mógali pśicyniś w twójej nowej śpě«, groni maś. »Su ga hyšći bejnje nowe a wjelgin rědne.« Karina na pšašajuce póglědanje nje­reagěrujo a gnyboco dalej swóju twarogowu skibku. »Abo njespódobaju se tebje?«

      Na Karininyma wócyma maś spóznajo, až źowćo jeje pšašanje zewšym słyšało njejo. »Co ga jo zapšawym z to­bu?«, pšaša se rownowen.

      Karininej wócy se połnitej ze łdzami. Póžera a kusa sebje gubu, ale to wšo nic njepomaga, naraz zapłaco. Głosnjej a głosnjej wóna płaco. Pótom scynijo skibku na talaŕ a smali z kuchnje.