Odrobina czarów. Michelle Harrison

– krzyknęła Fliss i uścisnęła z ulgą siostrę. – Tak, to my!

      Betty oparła się o zimne kamienie ściany, bo niespodziewanie zmiękły jej nogi.

      – Uff, dzięki wronom, że cię znalazłyśmy – rzuciła krótko. Zimna mgła szczypała ją w koniuszek nosa. Niestety Fliss się myliła – nie miały najmniejszych szans ujrzeć z klifu świateł łodzi. Ba, Betty nie widziała nawet, gdzie kończy się ląd! Co oznaczało, że dopóki się nie przejaśni, jedyny trop prowadzący do Charlie stanowiła babka.

      – Nie dziękuj nikomu, że mnie tu zamknęli! – burknęła babka. – Żeby trafić do aresztu w moim wieku… Będą o tym plotkować przez całe miesiące!

      – Nie będą – zapewniła Betty. Na samą myśl o tym, że musi wyznać babce prawdę, zaschło jej w ustach. – Och, babciu, oni cię oszukali! Oszukali nas wszystkich.

      – Oszukali? – nie dowierzała staruszka.

      – Tylko udawali strażników, żeby zabrać Charlie – powiedziała Fliss.

      – Słucham? Ale dokąd ją zabrali? I kim w takim razie byli? Och, szybko, wydostańcie mnie stąd, żebym mogła ich dorwać w swojej ręce!

      – Niczego jeszcze nie wiemy. – Betty pokazała Błądce na migi, że ma się nie odzywać. – Ale na pewno musimy ruszyć za nimi w pościg. Odpłynęli z Charlie łodzią, ale w takiej mgle nie mogli dotrzeć daleko… – Rozejrzała się, bo nagle zdała sobie z czegoś sprawę. – Być może ten jeden raz mgła będzie naszym sprzymierzeńcem.

      – Betty Wspaczna! – napomniała ją babka głosem ostrym jak brzytwa. – Co ty w ogóle wygadujesz? Nie będziecie się uganiać za przestępcami! Macie sprowadzić prawdziwych strażników, żeby mnie uwolnili, i wtedy zajmiemy się tym razem. Zrozumiano?

      – Prawdziwi strażnicy już jej szukają – zapewniła ją Fliss. – A to oni dysponują zapasowym kluczem. Tylko że, babciu… – Z nerwów z trudem wymawiała słowa. – Nie możemy bezczynnie czekać, aż ktoś znajdzie Charlie za nas. My… mamy rzeczy, których nie mają strażnicy.

      – Och, wszystko jedno, co macie! – zbyła ją babka. – Jak planujecie ich dopaść? Przecież wypłynęli łodzią na mokradła, zgadza się?

      – Popłyniemy za nimi – odparła Betty.

      – Słucham?! – parsknęła staruszka. – Betty, przecież ty masz trzynaście lat! Trzynastolatki nie pływają samotnie po mokradłach!

      – Czemu nie? Spędzam z tatą na łodzi każdą wolną chwilę. Przyglądam mu się i sporo się uczę. Dam sobie radę. Będę musiała, jeśli chcemy zobaczyć Charlie.

      Pomarszczone palce rozluźniły chwyt na prętach.

      – To wszystko moja wina. Powinnam była walczyć. Gdyby wasz ojciec tu był, na pewno by do tego nie doszło. Nikt przecież nie będzie słuchać głupiej staruszki…

      – Nawet tak nie mów – zaprotestowała Fliss. – Tato w niczym by nam nie pomógł. Nabrali nas, i tyle. A poza tym, babciu… jesteś od niego dwa razy straszniejsza! Że też miałaś odwagę tak się im postawić.

      – Serio, byłaś wspaniała – przytaknęła siostrze Betty. Sięgnęła do wnętrza celi, by chwycić babkę za dłonie o skórze cienkiej jak papier. – Nie obwiniaj się za to, że ruszyłyśmy Charlie z pomocą. Na naszym miejscu zrobiłabyś dokładnie to samo.

      Bunia Wspaczna pociągnęła nosem.

      – Nie w tym rzecz.

      – Spróbujmy ustalić, dokąd zabrali Charlie – zaproponowała Betty. – Może coś mówili? Przypomnij sobie, babciu. Cokolwiek, co mogłoby nas naprowadzić na ich trop.

      – Nie. – Staruszka pokręciła zniechęcona głową. – Gadali coś wyłącznie o Udręce, ale skoro nie są prawdziwymi strażnikami, to pewnie wcale się tam nie wybierają.

      – Czyli kłamali konsekwentnie do samego końca. – W głos Fliss wkradło się rozczarowanie. – Kimkolwiek są, znają się na swojej robocie.

      Staruszka zaczerpnęła gwałtownie tchu.

      – Zaraz, chyba jednak coś usłyszałam. Kiedy mnie tu zamknęli i już odchodzili.

      Betty poderwała głowę.

      – Tak?!

      – Tylko że wcale nie chodziło o miejsce – ciągnęła babka. – No i, jak mówiłam, oddalali się od celi i szumiał wiatr. Ale mogłabym przysiąc, że słyszałam słowo „Macherko”.

      – Macherko? – Betty zmarszczyła brwi. – Znam tylko jednego Macherkę.

      – Rdzawy Macherko – wymamrotała Fliss. – Cieszący się złą sławą przemytnik.

      – Chciałaś chyba powiedzieć „martwy” – wtrąciła się babka. – W każdym razie wszystko, co ma z nim jakikolwiek związek, oznacza wyłącznie kłopoty.

      – Tylko dlaczego mieliby o nim rozmawiać? – Betty głowiła się nad tym pytaniem, aż nagle ją olśniło. – Chyba że rzeczywiście mieli na myśli c o ś. Czy też: pewne miejsce…

      – Betty? – odezwała się babka ostrzegawczym tonem. – Lepiej wybij to sobie z głowy. Przecież to czyste szaleństwo! Fliss, czy mogłabyś przemówić siostrze do rozumu?

      – Wybacz, babciu, ale Betty ma rację – odpowiedziała dziewczyna. – W tej chwili jesteśmy największą szansą Charlie.