"Je weet dat ik het niet kan. Maar we moeten de Dyad niet boos maken door in het domein van een dode godin te wandelen. De hele regio is onheilige grond."
"De Dyad zijn jouw goden," zei Oriken. "Niet van mij. En niet die van Jalis. In het belang van de sterren, Dag, we zijn vrijbuiters." En als we de plaats vinden, de kansen om te vinden.
Wat is het?" Dagra wierp een blik over het briefje. "Een crypte? Oh nee. Echt niet. Ik ga niet naar een crypte. "Hij keek naar Jalis. "Weet je dat ze hun doden hebben begraven zonder ze te verbranden? Het is barbaars, zeg ik je. Heiligschennis."
Oriken wierp hem een verbijsterde grijns toe. "Heiligschennis? Je hebt het over een tijd voordat de Dyad naar Himaera kwam. Hoe kun je de voorouders van heiligschennis beschuldigen toen ze voor je goden al bestonden?"
Dagra verbleekte. "Je gaat te ver, Oriken."
"Het gebeurde overal," zei Jalis, "niet alleen hier op Himaera. Het was hetzelfde in de Arkh."
Dagra dronk het laatste van zijn bier leeg. "Jecaiah!" Hij gaf de barman een seintje voor nog een drankje en keek toen nadrukkelijk naar Jalis. "In het beste geval verspillen we een maand of meer door de wildernis rond te dwalen voordat we met lege handen naar huis gaan."
Met een inwendige zucht besloot ze een andere tactiek te proberen. "Je realiseert je wel dat als we dit contract voltooien, Maros jullie waarschijnlijk naar voren zal schuiven voor jullie vrijbuitersexamen."
"Stel je dat voor, Dag. Vrijbuiters van de derde rang na slechts vijf jaar. "Oriken trok een wenkbrauw op. "We zullen het gesprek van de gilde zijn."
"Hmph." Dagra duwde zijn stoel achteruit en beende naar de bar.
"Hij zal wel bijdraaien," zei Oriken.
Dagra keek over zijn schouder. "Dat hoorde ik. Ik wacht nog steeds om overtuigd te worden."
"Je klinkt niet zo overtuigend als net," zei Jalis terwijl hij terugkeerde naar zijn stoel. "Kijk, als je niet mee wilt, betekent dat alleen meer voor Oriken en mij. Het zou zonde zijn om je niet bij ons te hebben, maar als dat jouw keuze is…"
"Probeer dat niet met mij, meid. Je hebt Maros gehoord. Hij zei dat het allemaal van ons is of niet."
"Dat deed hij. Maar uiteindelijk is het niet aan hem. Ik heb de details gezien. Als hij me probeerde te stoppen, zou hij het doen als een vriend, niet als de ambtenaar."
"Denk aan al het goede dat het zou brengen," drong Oriken aan. "Jij en ik krijgen ons vrijbuitersdiploma. De erkenning die het ons en de gemeente zou brengen, om nog maar te zwijgen over het hele gilde. Het gaat niet alleen om het geld. Sterren, ik weet niet eens wat ik met mijn deel zou doen. Stel je voor, Dag. Zodra het woord circuleert dat we de verwoesting en een legende hebben overwonnen en als overwinnaar zijn teruggekeerd …"
"Ik ben niet van plan om de goden te irriteren, niet voor enige hoeveelheid zilverstukken."
"Sterren!" Oriken zuchtte in ergernis. "We hoeven alleen maar een crypte in te lopen en een roestig juweel te vinden. Kun je het niet een positief inzien? Je kunt zelfs buiten wachten terwijl Jalis en ik alle dappere dingen doen."
Dagra keek in alle stilte verbaasd naar het aanbod.
"Oké," zei Jalis. "Ik betwijfel of de Dyad gelukkig zou zijn als je Oriken en mij aan ons lot overlaat en laat gaan zonder jou, maar als dat jouw keuze is, zal ik het respecteren."
Dagra keek haar boos aan. "Die was onder de gordel."
Ze haalde haar schouders op en stond op. "Ik accepteer het contract en Maros zal het toestaan. In of uit, het is aan jou."
Hij zuchtte. "Ik ben hier niet blij mee. Helemaal niet gelukkig."
Jalis glimlachte. "Je gaat mee?"
Dagra boog zijn schouders in een nederlaag. "Ik zou mezelf haten als er iets met jullie twee zou gebeuren. Welke keuze heb ik? "Zijn lippen samengedrukt en hij wierp Oriken een verkapte blik toe. "Ja, je hebt mijn mes aan je zijde. Zoals gewoonlijk."
Hoofdstuk Twee
In De Deadlands
Jalis lag op haar buik, steunend op haar ellebogen bij de rivieroever toen Dagra en Oriken de waterzakken vulden. Een kaart van de regio werd voor haar geopend. Terwijl ze het bestudeerde, schudde ze haar hoofd. "Geen van de nederzettingen die we in de afgelopen drie dagen hebben gezien, staat hier aangegeven, alleen het oude ringfort dat we een tijdje geleden hebben gepasseerd."
"Ik ben niet verrast," riep Oriken vanaf de waterkant. "Ik zou ze zelfs geen nederzettingen noemen, alleen maar clusters van vervallen oude hutten. De blikken die we kregen toen we langsliepen, je zou denken dat we bandieten waren of erger."
"Het zijn hier eenvoudig mensen," zei Dagra toen hij de waterkant verliet en dicht bij Jalis ging zitten. "Wonen in de buurt van de Deadlands, hebben het recht om achterdochtig te zijn tegenover vreemden omdat ze er waarschijnlijk nooit één zien. En de wapens die we dragen zullen waarschijnlijk niet tot vriendelijkheid aanzetten." Hij klopte op zijn oude zwaard die op zijn heup hing. "Voor hen die het verschil niet kennen tussen een vrijbuiter - of zelfs een gewoon verkoper - en een bandiet, ziet het er hetzelfde uit als het andere."
Oriken liep naar hen toe om zich bij hen te voegen en gooide Jalis haar waterzak. "We hoeven niet te weten waar we zijn," vertelde hij haar.
"Wat de verhalen over dit gebied betreft, zullen we de stad bereiken zolang we de weg volgen." Hij deed zijn hoed af en ging op het gras liggen, zijn handen achter zijn hoofd vouwend.
"Er is bijna niets meer van de weg over," mompelde Dagra met een blik naar de overgroeide overblijfselen van de Koninkrijksweg op korte afstand. "Stel je voor in welke staat we het morgen of de volgende dag zullen vinden."
"Weg of niet," zei Oriken, starend in de middaghemel, "volgens de verhalenvertellers kunnen we niet fout gaan als we naar het zuiden en westen trekken. We komen er wel aan. En dan zullen we waarschijnlijk omdraaien en terugkomen met lege handen. Het is bijna verleidelijk om een paar weken te kamperen en dan terug te keren voor de tien procent."
Jalis wierp een blik vanaf de kaart. "En het risico lopen om de andere negentig procent te verliezen? Heb je zo weinig vertrouwen in ons dat we het juweel niet vinden?"
Oriken haalde zijn schouders op. "Ik heb vertrouwen in niets. Ik zal het contract respecteren, dat weet je. Maar van wat Maros over Cela zei, klinkt het alsof de kraaien hebben gedronken van wat er nog van haar hersenen over is. Een familietitel gebruiken! Wie doet dat nu eigenlijk?" Om de blik van Jalis te vangen, zei hij: "Oké, jij misschien wel, en een paar anderen die hierheen kwamen vanuit het vasteland, maar de Himaeran is onze klant. "Hij gaf een spottend gesnuif.
"Beweren dat ze afstamt van Lachyla. Ha!"
Jalis trok een wenkbrauw op. "Wie zal zeggen dat zij dat niet is?"
Oriken gromde en sloot zijn ogen.
"Er waren naar verluidt een aantal overlevenden van de verwoesting," Dagra wees erop.
"Of Cela nu gek is of wij zijn het," zeiden Jalis, "we steken Scapa Fell over en vinden deze zogenaamde 'Verwoeste Stad' en geven alles om het erfstuk te zoeken." Ze wierp een blik op Dagra. "Is er iets wat je dwars zit?"
Hij keek haar met een verkapte blik aan en wachtte even voordat hij antwoord gaf. "Ja, er is iets dat me dwars zit. Ten eerste," hij leunde naar voren en stak een vinger op de kaart, waar het doodhoofd-symbool het midden van Scapa Fell vormde – "dat jaagt mij de stuipen op het lijf. Er is een goede reden waarom niemand hiernaar toe komt."
"Ja, het is omdat de hele Himaera godenzacht is geworden," zei Oriken slaperig. "We zijn af van de heerschappij van koningen, maar het was maar een kant van de medaille."
"Ten tweede," ging Dagra verder en wierp hem een vernietigende blik toe, "vermoedend dat deze hele regio de meest uitgestrekte wildernis is die we ooit hebben gezien, wat gebeurt er als we Lachyla