Alari's wenkbrauw fronste van gedachten. "Je ziet het niet verkeerd.
Kirran zou het waarschijnlijk alleen kunnen doen. Ik zal hem zeggen er één te kiezen." Ze gaf Jalis een vriendelijke knipoog. "Jij en de jongens moeten zelf de kost verdienen, lieffie."
Terwijl Alari terugging naar haar tafel, liep een andere vrijbuiter langs haar heen voor het gildebord. Jalis keek de man koud aan terwijl hij de afstand verkleinde.
"Wat heb je?" Zei Fenn terwijl hij de nis instapte, zich positionerend voor Jalis om haar te beletten weg te gaan.
"Ga terug, Fenn."
"Laten we eens even kijken." Hij griste naar het papier, maar Jalis deed haar hand achter haar rug.
"Wie het eerst komt, wie het eerst maalt," zei ze. "Je kent de regels. Je wilt een baan, er zijn genoeg dingen op het bord die bij je passen."
Fenn's kraaloogjes staarden haar aan. "Ik kan tenminste mijn werk alleen doen. We weten allemaal dat jij en je twee lijfwachten hier een voorkeursbehandeling krijgen." Hij greep Jalis bij de schouder.
Ze ramde haar hand tussen zijn benen en kneep erin. "Dat zijn mijn metgezellen en mijn vrienden. Ik zal je wat vertellen, als jij je hand van mij afhaalt, dan zal ik hetzelfde doen. Dan ga je terug naar je stoel als een brave jongen."
Fenn's lip krulde en er klonk een stille snauw. Jalis verhoogde de druk en met tegenzin haalde hij zijn hand weg. "Je hebt een probleem."
"Als ik problemen heb, ben jij er geen van." Ze greep harder. "Precies zo begrijpen we elkaar. Is dat duidelijk, Fenn? "
"Haal je verdomde hand van me af!"
"Oh, dat ga ik ook doen. Maar eerst wil ik u een eerlijke waarschuwing geven dat de volgende keer dat u mij aanraakt, het niet mijn hand zal zijn, maar mijn dolk tegen uw kruis. Probeer het in elk geval uit en ik zal de wereld een plezier doen." Met een laatste draai liet ze haar greep los.
Terwijl Fenn achteruit strompelde, gaf hij Jalis een klap in haar gezicht. Ze dook weg en stootte met haar vuist in zijn ribben, lanceerde toen een uppercut die tegen zijn neus aankwam en stuurde hem uit de nis en hij belandde op de grond. Een verspreid applaus werd door de klanten van de herberg gegeven, dat ebde weg toen Maros de gang uit strompelde.
"Wat gebeurt er in godsnaam in mijn taveerne?" Bulderde hij.
Fenn stond op en er druppelde bloed uit zijn neus. "Wil je die teef aan de leiband houden. Iedereen weet dat ze jouw favoriet is." Hij wierp een blik op Jalis' ragfijne gestalte. "Niet moeilijk om te zien waarom."
"Is dat zo?" Maros strompelde naar hem toe en doemde voor hem op. "Je moet een vrijbuitersliefje een beetje respect tonen - nee, heel veel respect - vooral nadat ze je op je kont heeft gelegd. Stap nog een keer buiten de lijnen, Fenn, en de Grenmoor-afdeling kan je terughalen. Ga naar het gildehuis. Nu. Je hebt genoeg gehad voor vandaag."
Fenn's gezicht gloeide van woede, maar hij zei niets. Even later draaide hij zich om en liep naar de deuren.
"Oh, en Fenn," riep Maros hem na, "als je ooit nog zo tegen me praat, zul je hier niet meer weglopen, je zult naar buiten vliegen."
"Wat heb ik gemist?" Vroeg Dagra naast Jalis.
Zij schudde haar hoofd. "Niets."
Maros strompelde rond om naar haar te kijken. "Ik neem aan dat u de eerste was voor de nieuwe baan die ik heb gepost?"
"Dat klopt. Je tijd in Balen was niet verspild."
"Ik weet niet zeker of ik wil dat je dit aanneemt, Jalis."
"Waarom niet? Ik zou een dwaas zijn om niet te doen."
Maros gromde. "Beloof me dan dat je het niet alleen zult doen." Hij knikte naar Dagra. "Als de jongens het er niet mee eens zijn, gaat het werk weer op het bord. Ik zou Fenn liever deze laten doen en hem er geluk mee wensen."
Jalis fronste. "Wat maakt je bezorgd, oude vriend? Als er ergens een andere bandietengroep aan de slag gaat - "
"Geen bandieten." Maros wierp een korte blik door de ruimte en zei met zachte stem: "Spreek met Dagra en Oriken. Zie wat ze zeggen. Als jullie het er allemaal mee eens zijn, dan is het van jou. Maar ik zal er niet blij mee zijn. Jij en ik hebben te veel jaren samen doorgebracht, meid. Onderschat niet wat deze functie met zich meebrengt."
Ze bestudeerde zijn gezicht. "Ik heb je nog nooit zo horen praten."
"We hebben nog nooit zo'n contract gehad."
Toen Jalis, met Dagra achter haar, op haar stoel ging zitten, trok Oriken een wenkbrauw op. "Nou, dat was het meest entertainment dat ik de hele week heb gehad. Je hebt het gemist, Dag. Jalis heeft die lokale klootzak goed op z’n donder gegeven."
"Zulke dingen doe ik niet." Jalis wuifde Dagra's vragende blik weg. Ze vouwde haar armen op de tafel en wenkte haar vrienden om dichterbij te komen. "Ik heb ons een contract bemachtigd en je zult niet geloven wat de premie is."
"Ik weet niet zeker of ik het wil horen," zei Dagra, "niet na het zien van de reactie van Maros. Maar ga door."
Het geroesemoes in de gemeenschappelijke kamer was weer begonnen, maar toch keek ze rond om ervoor te zorgen dat niemand meeluisterde. "Vijfhonderd zilverenstukken."
Oriken blies zachtjes. "Mijn hemel. Je maakt een grapje."
"Zeker niet."
Dagra's ogen werden overschaduwd door scepticisme. "Wat zijn de details?"
"Ik weet het niet. Ik had niet echt tijd om het te controleren."
"Heb je geen tijd gehad? Jalis, je gaat niet blindelings banen accepteren. Dat weet je beter dan Orik en mij."
"Ik weet! Maar vijfhonderd zilverlingen. Welke baan zou je daarvoor niet aannemen?"
"Ik kan een paar bedenken die ik niet zou doen," zei Oriken met een grijns. "Dagra echter, waarschijnlijk niet zo veel."
Dagra negeerde de sneer. "Kom op, dan," zei hij tegen Jalis. "Laten we eens kijken."
Ze verfrommelde het briefje en spreidde het uit op de tafel, terwijl ze fronsend de details bekeek. "Eh, waar is Lachyla? Wat is de Verwoeste Stad? "
"O, grote goden." Dagra veegde met een hand over zijn gezicht.
"Wat?"
Oriken lachte. "Heeft Maros dat op het bord gehangen? Hij speelt met ons. Dat moet wel." Jalis schudde haar hoofd. "Dat zou hij niet doen. Wacht, is dat niet een Himaeran-volksverhaal? De verwoeste stad was een paar jaar geleden één van de verhalen van de verhalenverteller, nietwaar?"
"Praat zachtjes," zei Dagra. "Kijk, of dit gewoon een drakenjacht is of echt, vergeet het. We gaan daar niet heen. Het is om een goede reden gemarkeerd met een doodshoofd."
Zei Oriken spottend. "Kom op. Gewoon omdat je grootgebracht bent, gelovend in elk verhaal onder de zon. Er is geen reden om te denken dat dit allesbehalve een lange wandeling op het platteland is."
"Dat kun je niet geloven," zei Dagra. "Wanneer ben je ooit de bij de Deadlands geweest? Nooit, dat is het. Wandeling op het platteland? Meer als een wandeling naar de galg."
"Ik weet niet veel over je legendes," zei Jalis, "maar de tien procent die voor niet-ophaalactie is, zou ons een paar maanden in leven houden. Als we het doel bereiken, zal het meer dan een lucratieve vangst zijn dan Maros en ik ooit in onze gouden dagen hebben gedaan. Dit is een grote. Als we het laten passeren, pakken Alari of Fenn of Henwyn of één van de anderen het op."
"Je hoeft me niet te overtuigen," zei Oriken. "Ik doe mee."
"Jij gaat voor alles." Dagra keek hem boos aan. "Altijd in elk donker gat dat je tegenkomt. Zelfs toen we jongens waren. Wil je het nooit leren?"
Oriken haalde zijn schouders op. "Je bent bijgelovig. Toon me het bewijs dat Lachyla allesbehalve een eng verhaal is, verteld door