"Ik accepteer het ontbijt ook als een hoffelijkheid," voegde de man toe.
Maros’ frons verdiepte dat beetje verder terwijl hij zich van de kruk ophees, zijn grote handen op de bar zette en opdook. "En waarom," rommelde hij, "zou ik u deze gulheid willen verlenen, vriend?"
De vreemdeling haalde diep adem voordat hij antwoordde. "Het lijkt erop dat ik in mijn vermoeidheid heb verzuimd mezelf voor te stellen. Mijn naam," zei hij, volkomen onverstoord toen hij zijn ogen ophief om Maros aan te kijken, "is Randallen Chiddari."
"Ah." Maros staarde hem aan. "Dan ben ik blij dat je er bent. Enkele jaren geleden - heel wat jaren geleden - lijkt het erop dat een van onze ‘buiters’ was ingehuurd om naar hetzelfde gebied te reizen als drie van mij nu, om het contract van je moeder te vervullen. Die man is nooit teruggekomen, en het is mijn sterke vermoeden dat hij is ingehuurd door je moeder, of misschien één van haar ouders. Ik moet met haar praten."
Randallen snoof. "Ik heb haar ouders nooit gekend. Haar moeder is vijftig jaar dood, begraven op het familiegraf in Eihazwood. Wat mijn lieve moeder betreft, ik ben bang dat ze je vragen niet kan beantwoorden."
"Oh?" Maros tuitte zijn lippen. "En waarom zou dat zijn?"
"Omdat, goede herbergmeester, in de vroege uren van deze ochtend ze alle interesse in je kleine overeenkomst verloor. Ze is, kort gezegd, dood."
Hoofdstuk zes
Twee Uiteinden Van De Weg
Maros verliet zijn vertrekken boven de gemeenschappelijke ruimte van de herberg en begaf zich naar beneden, greep de stevige leuning terwijl hij één voor één de trap af strompelde.
Waarom heb ik nog steeds de privévleugel boven? Hij maakte een mentale notitie om de vrijbuiters-vleugel, waaronder zijn eigen kamers en die van zijn drie afwezige vrienden, te ruilen met één van de gastvleugels beneden.
Een half dozijn treden van de bodem, hij pauzeerde en onderdrukte een geeuw achter zijn hand terwijl hij de openbare ruimte bestudeerde. Op dit vroege uur waren er slechts drie vaste gasten in de gemeenschappelijke ruimte. Ze waren allemaal overnachtende gasten en aten een eenzaam ontbijt aan aparte tafels.
Maros’ schoen schraapte over de vloer terwijl hij zijn geruïneerde been de resterende treden naar beneden sleepte. Zijn ogen waren gericht op een bepaalde gast, die van zijn ontbijt opkeek en een sombere begroeting knikte. Randallen Chiddari had één van Luthan's beroemde witte zand maaltijd op een bord, een druppel saus die uit een dikke plak vlees sijpelde dat tussen de knapperige plakken brood uitstak. Maros fluisterde een vermoeide vloek terwijl hij zich een weg baande.
De keukendeur zwaaide open toen hij passeerde en hij werd begroet met een gapende glimlach van het opkomende dienende meisje. "Goedemorgen, Diela," zei hij en hij glimlachte terug.
"Morgen," baas. Koffie?"
Hij knikte.
"Ik zal het meteen brengen."
Maros bereikte de tafel van Randallen en tuurde naar zijn gast. "Meester Chiddari, mag ik gaan zitten?"
Randallen liet zijn witte zand op het bord vallen en keek op. "Alsjeblieft," zei hij vlak.
Maros kon de zieke humor van de man voelen. Goden, dacht hij, hoe ik een hekel heb aan de diplomatie die gepaard gaat met Guild Official. "Mijn dank," zei hij. Hij liet zich op een kruk tegenover hem zakken en onderdrukte een huivering terwijl hij zijn voet naar een comfortabelere positie bracht. Ik zou een zitplaats in de grootte van Maros aan elke tafel moeten plaatsen om dit soort momenten te voorkomen. Hij kronkelde zich op de lage stoel schraapte hij zijn keel. "Meester Chiddari -"
Randallen rolde met zijn ogen. "Ik heb geen geduld voor die onzin. Ik ben een dorpsman. In Balen noemt iedereen me Ral, zelfs degenen tegen wie ik een wederzijdse afkeer heb. Ik zou je vragen hetzelfde te doen."
Dus hij wil vanochtend een praatjesmaker zijn. Daar kan ik mee leven. "Heel goed, Ral." Maros gebaarde naar het gedeeltelijk geconsumeerde voedsel op het bord van de man. "Wat vind je van je ontbijt?"
Randallen wierp hem een platte blik toe. "Heb je tijd gehad om ons probleem te overwegen?"
"Ik heb de hele nacht weinig anders gedaan," zei Maros. "Inclusief slapen."
"Dat kan ik me indenken."
Maros stak zijn hand in zijn vestzak en haalde er een perkament uit, vouwde het open en legde het op de tafel. "Het contract tussen je moeder en het Vrijbuiters-gilde is voor de ontdekking en het terughalen van één grafjuweel van de familie Chiddari."
"Ja, ja. En er zitten vijfhonderd zilverstukken van mijn moeder in je schatkist."
Maros knikte. "Opzijgezet voor de vrijbuiters die het contract zijn aangegaan."
"Dat brengt ons bij het probleem." Randallen slaakte een zucht toen Diela aan tafel kwam.
"Kijk eens, baas." Diela zette een dampende kroes koffie voor Maros. Hij slikte een mondvol van de warme drank en zuchtte tevreden en knikte bedankt.
Terwijl het bedienende meisje haar werk voortzette, trok Randallen een wenkbrauw op. "Het probleem?"
"Zoals ik u gisteravond heb uitgelegd, loopt een contract niet af in geval van overlijden van de klant." Maros zweeg even om nog een slok koffie te nemen. "Het spijt me echt om over je moeder te horen. Ze leek me een …"
"Ik ben al veel te lang in deze taverne", zei Randallen scherp. "Dus, alsjeblieft, bespaar me de clichés en laten we deze zaak tot een einde brengen. Je hebt een bedrag in je bezit dat toevallig het overgrote deel van het spaargeld van mijn moeder is. Begrijp je wat dat betekent?"
"Ik denk het wel."
"Het betekent dat ik, als de zoon van mijn lieve moeder en enige erfgenaam, mezelf plotseling zonder erfdeel bevind. Dat kan niet. Ik heb een vrouw en twee dochters. Ik zorgde voor mijn moeder zo lang als ik kon. Als ik sterf, krijgen mijn vrouw en mijn meisjes alles wat ik in mijn leven kan vergaren, wat ik op mijn beurt verdien met het spaargeld van mijn moeder."
Maros tuitte zijn lippen, rekening houdend met het punt. "In overeenstemming met de voorwaarden van gildecontracten en -beleid," zei hij voorzichtig, "kunnen betalingen alleen worden geretourneerd als een contract niet wordt nagekomen. In dat geval zou een volledige negentig procent worden teruggegeven aan de begunstigde."
"Oh."
"Inderdaad. Maar ik moet je adviseren, en ik ben bang dat dit het gedeelte is dat je misschien niet leuk vindt …" Maros pakte het contract van de tafel en bracht het naar zijn gezicht, scheelkijkend naar zijn eigen handschrift totdat hij het gedeelte vond dat hij wilde. Hij draaide het papier om, legde het voor Randallen en tikte met een vinger op de betreffende paragraaf. "Kijk hier? Je zult merken dat je moeder geen begunstigde heeft genoemd. Technisch gezien betekent dat dat ik niet verplicht ben je als zodanig te accepteren. Echter-"
"Wat? Heb je haar niet eens om een naam gevraagd?"
Maros glimlachte koud. "Als een klant een begunstigde wenst te noemen, kan hij dat doen, maar het is geen essentieel onderdeel van de overeenkomst. Als je moeder je in gedachten had, had ze alle kans om je te noemen."
"Wel, de ondankbare …" De wangen van Randallen gloeiden van woede terwijl hij naar het perkament staarde.
"Het is een hachelijke situatie," zei Maros. "Daar ben ik het mee eens. We hebben over uw probleem gesproken, maar u moet zich realiseren dat de munt twee kanten heeft." Hij boog zich naar voren en liet zijn stem zakken. "Ik heb drie goede mensen die hun leven riskeren op een plek waar niemand in eeuwen is geweest, één van de weinige in heel Himaera die het symbool van de Dood draagt. Mijn vrijbuiters - mijn familie - zijn naar de Verwoeste Stad gereisd om het erfstuk van je moeder te vinden.